หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4571

เฉียนชื่อชะงักเมื่อเห็นเฉินผิงกำลังจะโจมตี พลังของเขาพุ่งพล่านในขณะที่เขาเตรียมตอบโต้ แต่ทันทีที่รัศมีของเฉินผิงโอบล้อมเขา เฉียนชื่อก็แข็งทื่อด้วยความตกใจ

เขาเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อขณะมองดูเฉินผิง รัศมีอันท่วมท้นที่เฉินผิงเพิ่งปล่อยออกมาหายไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเฉียนชื่อเปลี่ยนจากหวาดระแวงเป็นตื่นเต้น

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้น เหยาเม่ยก็ลังเลก่อนจะถาม “คุณเฉียน เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณ... คุณคือ...” เฉียนชื่อเริ่มพูด นิ้วของเขาสั่นขณะที่ชี้เฉินผิง แต่เขาห้ามตัวเองก่อนจะพูดจบ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปหาเหยาเม่ย “เหยาเม่ย เธอออกไปก่อนได้ไหม ฉันต้องคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว”

คิ้วของเหยาเม่ยขมวดด้วยความสับสน “คุณเฉียน คุณต้องเชื่อฉันนะ! เฉินผิงไม่ได้เป็นคนของจวนเจ้าเมือง ไม่มีเหตุผลที่จะต้องสงสัยเขา!”

เธอเข้าใจเจตนาของเฉียนชื่อผิดไป นึกว่าเขายังไม่ไว้ใจเฉินผิง

“เหยาเม่ย คุณช่วยออกไปหน่อยได้ไหม? เรามีเรื่องต้องคุยกัน ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบแต่หนักแน่น

เหยาเม่ยลังเล เธอมองชายทั้งสองไปมาก่อนจะพยักหน้า เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เธอจึงหันหลังและออกไปจากห้อง ทันทีที่ประตูปิดลง เฉินผิงก็ยกมือขึ้นและขยับนิ้ววาดลวดลาย ทันใดนั้นอักขระอาคมหลายตัวก็ปรากฏขึ้น ก่อเกิดเป็นวงแหวนอาคมซับซ้อนซึ่งล้อมทั่วห้อง

อาคมอำพรางที่เฉินผิงสร้างขึ้นทรงพลังกว่าอาคมเดิมมาก

ดวงตาของเฉียนชื่อเบิกกว้างขณะที่เขามองดู ความระแวงในตอนแรกของเขาถูกแทนที่ด้วยความยินดี “ขออภัย ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ นี่มันเหลือเชื่อมาก...”

รัศมีที่เฉินผิงปล่อยออกมาก่อนหน้านี้มีร่องรอยของรัศมีมนุษย์ที่ละเอียดอ่อนแต่ก็ชัดเจน ซึ่งเฉียนชื่อสัมผัสได้ทันที จึงทำให้เขายั้งมือเมื่อเชื่อว่าเฉินผิงไม่มีความเกี่ยวข้องกับจวนเจ้าเมือง

ท้ายที่สุดแล้ว นครอสูรห้ามไม่ให้มีมนุษย์เข้ามาโดยเด็ดขาด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในจวนเจ้าเมือง

ที่เฉียนชื่อพูดนั้นไม่ผิด ผลึกเซียนที่ใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปจะครอบครองได้

สายตาของเฉินผิงยังคงมั่นคงในขณะที่ตอบว่า “ผมไม่ได้เอามาจากนครอสูร มีคนช่วยแย่งมาให้ผม... ที่แคว้นเซียว”

“แคว้นเซียว?” เฉียนชื่อพูดซ้ำ คิ้วขมวดมุ่น “ฉันไม่เคยได้ยินชื่อสถานที่นั้นเลย”

เฉินผิงสบตากับเฉียนชื่อที่สับสนและอธิบายอย่างใจเย็น “เป็นเพราะผมไม่ได้มาจากนครอสูร ผมมาจากโลกภายนอก”

เฉียนชื่อตัวแข็งทื่อและตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านขณะที่พูดติดขัด “คุณ... คุณมาจากข้างนอกเหรอ? เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน! ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่มีใครเข้ามาในนครอสูรจากภายนอกได้ เราพยายามหาทางหนีออกจากเมืองนี้มาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งล้มเหลว ไม่มีใครทำได้เลย เป็นเวลาหลายพันปีแล้วที่ไม่มีคนจากโลกภายนอกเหยียบย่างเข้ามาที่นี่ คุณทำได้ยังไง?”

เฉียนชื่อปฏิเสธที่จะเชื่อคำพูดของเฉินผิง