หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4580

“เลิกถามแล้วมากินอาหารกันเถอะ!” หลิวจงหนานไม่ต้องการให้เฉินผิงซักต่อ

“ถ้าคุณไม่ยอมพูด ผมก็คงต้องเปิดเผยความลับของคุณ!”

เฉินผิงใช้เรื่องที่หลิวจงหนานออกไปโลกภายนอกขู่เขาอีกครั้ง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิวจงหนานได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ความจริงก็คือ” เขากล่าว “คุกของนครอสูรไม่ได้มีไว้กักขังอาชญากรจริงๆ มันคืออาคมดูดพลังวิญญาณขนาดใหญ่ ต้นไม้โบราณต้นนั้นดูดพลังวิญญาณจากผู้บำเพ็ญเพียรในคุก เมื่อพลังวิญญาณของพวกเขาหมดลง ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นจะพบจุดจบอย่างเลี่ยงไม่ได้ พลังวิญญาณที่ถูกดูดกลืนจะถูกเก็บไว้ในต้นไม้โบราณ ซึ่งจะถูกส่งให้พวกที่อยู่ในจวนเจ้าเมืองใช้บำเพ็ญเพียร ทรัพยากรในนครอสูรมีน้อย คนของจวนเจ้าเมืองจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบำเพ็ญเพียรโดยใช้วิธีนี้ นี่เป็นความลับของจวนเจ้าเมือง ถ้าผู้อาวุโสชางไม่บอกฉัน ฉันก็คงไม่รู้หรอก คุณไม่ควรแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป”

หลิวจงหนานเตือนเฉินผิง เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะเผยความจริง

ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดของจวนเจ้าเมือง หากข้อมูลนี้รั่วไหลออกไปก็อาจทำให้เกิดความโกลาหลไปทั่วนครอสูร คงไม่มีใครยอมถูกจับเข้าคุกอีก

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็เข้าใจทันทีว่าทำไมกฎของนครอสูรจึงเข้มงวดมาก แม้แต่ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้ถูกจับเข้าคุกได้

ที่แท้ก็มีแผนร้ายอยู่เบื้องหลังนี่เอง!

มิน่าตอนที่เฉินผิงเห็นพี่ชายของเหยาเม่ย เขาถึงรู้สึกราวกับว่าชายคนนั้นถูกดูดพลังออกไปจนแทบเกลี้ยง

แรงดึงดูดเบาบางที่เขาสังเกตเห็นในห้องขัง ที่แท้ก็คือการดูดพลังวิญญาณจากตัวผู้บำเพ็ญเพียร

และมันทำอย่างแยบยลจนผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกดูดพลังวิญญาณออกไปไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ จนกระทั่งพวกเขาตาย

ในขณะนั้นเอง เฉินผิงรู้สึกสนใจต้นไม้โบราณต้นนั้นขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม ต้นไม้โบราณตั้งอยู่ตรงกลางของเรือนจำ ทำให้เฉินผิงไม่สามารถเข้าไปใกล้มันได้

หากเฉินผิงเข้าไปในคุกโดยอ้างว่ามาเยี่ยมนักโทษ การเข้าใกล้ต้นไม้โบราณต้นนั้นก็คงไม่ง่าย เพราะเวลาเยี่ยมมีจำกัด

คิ้วของเฉินผิงขมวดเล็กน้อยขณะจมอยู่กับความคิด

ทางเดียวที่เฉินผิงจะเข้าใกล้ต้นไม้โบราณได้ก็คือการฝ่าฝืนกฎของนครอสูร แล้วถูกจับเข้าคุก

จากนั้นเขาก็แค่ต้องหาโอกาสเหมาะๆ แล้วหลบหนีออกมา

เฉินผิงสำรวจวงแหวนอาคมที่ล้อมรอบคุกมาแล้ว เขาคิดว่าเขาน่าจะฝ่าวงแหวนอาคมโดยตรงแล้วหนีออกมาได้

เฉินผิงดูฟุ้งซ่านระหว่างกินอาหาร จิตใจของเขาจดจ่ออยู่กับต้นไม้โบราณต้นนั้น

พลังวิญญาณของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรถูกดูดกลืนและกักเก็บไว้ในต้นไม้โบราณ ต้นไม้ต้นนั้นมีค่ายิ่งกว่าทรัพยากรใดๆ

หลังจากกินเสร็จ เฉินผิงก็เดินตามหลิวจงหนานออกไปจากห้องส่วนตัว

อย่างไรก็ตาม ฉิวหยูห้ามเขาไว้ “อย่าหลงกล เขาจงใจยั่วยุให้นายลงมือก่อน ถ้านายโจมตีก็เท่ากับว่าหลงกลเขา”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นก็รีบก้าวถอยกลับไป

“ไอ้หนู แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? แกไม่เห็นหรือไงว่าหลิวจงหนานยังยอมหลีกทางให้ หลบไปเดี๋ยวนี้แล้วพูดจาดีๆ กับฉัน ถ้าแกยังไม่อยากเจ็บตัว!”

ฉิวหยูมองเฉินผิงแล้วพูดด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

เขารู้ว่าถ้าผู้ติดตามของเขาพลั้งมือ พวกเขาจะต้องโดนลงโทษแน่นอน อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาลงมือเองก็จะไม่มีผลตามมา ฉิวหยูจึงตัดสินใจเผชิญหน้าด้วยตัวเอง

“ไปตายซะ...”

เฉินผิงคว้าคอเสื้อของฉิวหยูแล้วโยนเขาออกไปทันที

พลั่ก!

ร่างของฉิวหยูร่วงลงมาจากชั้นบน กระแทกเข้ากับโต๊ะและเกิดเป็นหลุมลึกบนพื้นดิน

ถ้าเป็นคนธรรมดาก็คงตายไปแล้ว