หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4581

ภาพนั้นทำให้ทุกคนตกตะลึง ไม่มีใครกล้าพูดอะไรจนเกิดความเงียบ

ที่ชั้นล่างมีผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากกำลังรับประทานอาหาร ทุกคนต่างเบิกตากว้างขณะมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า

นครอสูรนั้นมีกฎห้ามต่อสู้โดยเด็ดขาด อย่างไรก็ตามการต่อสู้ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว และคนที่เกี่ยวข้องไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณชายของตระกูลฉิว

ใครกันที่กล้าทำแบบนี้? เหตุใดถึงได้บ้าบิ่นขนาดนี้?

“คุณ... คุณเฉิน...”

ดวงตาของหลิวจงหนานเบิกกว้าง เขาอ้าปากค้าง ตกใจจนพูดไม่ออก

เขาไม่นึกว่าเฉินผิงจะหุนหันพลันแล่นขนาดนี้

เขาโจมตีทันทีโดยไม่พูดอะไร ไม่แสดงอาการลังเลแม้แต่น้อย ทำให้ฉิวหยูตั้งตัวไม่ทัน

ที่นี่นครอสูรนะไม่ใช่โลกภายนอกทำบ้าอะไรของเขา?

หลิวจงหนานไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง แต่ภาพตรงหน้าทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ

คนหนุ่มนี่ช่างไม่รู้จักกลัวเกรงเอาเสียเลย

“ไอ้เวรเอ๊ย แกกล้าดียังไงถึงทำร้ายฉัน แกกำลังรนหาที่ตาย!”

ฉิวหยูลุกขึ้น ร่างกายของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ศักดิ์ศรีของเขาบอบช้ำหนัก

การถูกโยนลงบันไดต่อหน้าคนจำนวนมากเป็นเรื่องที่น่าอายยิ่ง

ใบหน้าของฉิวหยูแดงก่ำ ร่างกายของเขาเปื้อนคราบดิน ดูไม่ต่างจากขอทาน เขาจ้องเฉินผิงและตะโกนด้วยความโกรธ

ในนครอสูรมีแต่ฉิวหยูที่เป็นฝ่ายทำร้ายคนอื่น เขาไม่เคยเป็นฝ่ายถูกต่อย

พรรคพวกที่ฉิวหยูพามาด้วยต่างวิ่งลงบันได แต่ละคนมาช่วยพยุงฉิวหยู

“วิ่ง! หนีเร็ว ถ้าผู้คุมกฎมาถึงคุณโดนจับแน่”

ในที่สุดหลิวจงหนานก็หลุดจากภวังค์และเตือนเฉินผิงเสียงเบา

ก่อนที่เฉินผิงจะทันใด้เคลื่อนไหว เสียงฝีเท้าก็ดังก้องมาจากนอกร้านอาหาร

“ใครกล้าก่อเรื่องในนครอสูร? บังอาจนัก!”

เมื่อประตูร้านเปิดออก ร่างที่สวมชุดสีขาวก็โผล่เข้ามา คนผู้นี้แผ่พลังวิญญาณและถือดาบวิเศษ เขาคือผู้บำเพ็ญเพียร

ด้านหลังเขามีทหารยามนับสิบซึ่งแต่ละคนถือหอกยาว

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทุกคนก็รีบหลบไป

ท้ายที่สุดแล้วในนครอสูรมีเพียงทหารยามของจวนเจ้าเมืองเท่านั้นที่มีสิทธิแผ่รัศมี

เขากล้าทำร้ายคนตระกูลฉิวในนครอสูรจริงหรือ?อยากตายขนาดนั้นเลย?

ช่างน่าเหลือเชื่อ!

“เดี๋ยวก่อน ถึงแม้ว่าเขาจะลงมือไปแล้ว แต่ก็ไม่มีพลังวิญญาณปะทุออกมา เขาใช้แค่พละกำลังเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นคุณชายฉิวเองก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ แค่ล้มลงมาเท่านั้นเอง เรายินดีที่จะชดใช้ ไม่ต้องจับตัวเขาได้ไหม?”

หลิวจงหนานพูดกับผู้บำเพ็ญเพียรในชุดสีขาว

ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นมองฉิวหยูเพื่อขอความเห็น

หากอีกฝ่ายยอมชดใช้ด้วยเงินที่มากพอและฉิวหยูให้อภัย เฉินผิงก็ไม่ต้องติดคุก

“ฉันไม่ได้ขาดเงิน จับมันเข้าคุกให้สำนึกซะ”

ฉิวหยูพูดออกมา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“คุณชายฉิว....”

หลิวจงหนานกำลังจะพูดต่อ แต่ฉิวหยูก็โบกมือห้ามเขาไว้ “หยุดพล่ามไร้สาระ ไม่งั้นฉันจะจับแกเข้าคุกด้วย!”

เมื่อได้เห็นอย่างนั้น หลิวจงหนานจึงไม่กล้าออกตัวแทนเฉินผิงอีก

“ตามมา!”

หลังจากที่ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดขาวพูด เขาก็ไปพร้อมกับเฉินผิง

ระหว่างนั้นฉิวหยูก็เผยรอยยิ้มเยาะ ก่อนที่เขาจะออกจากร้านอาหารพร้อมกับผู้ติดตาม