หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4590

แม้แต่เหยาเก้อเองก็ยังเบิกตากว้าง เขามองดูเฉินผิงอย่างเหลือเชื่อ น่าทึ่งมาก เฉินผิงเปลี่ยนกฎของเรือนจำได้ยังไงกัน? เขาเป็นใครมาจากไหน?

แม้แต่ไป่เฉิงก็ยังประหลาดใจ เขาไม่นึกว่าพวกผู้คุมจะเพิกเฉยต่อการกระทำของเฉินผิง แถมยังขยายเวลาพักออกไปอีกด้วย

ไป่เฉิงพูดกับเฉินผิงด้วยน้ำเสียงข่มขู่ “ไอ้หนู ดูเหมือนว่าแกจะมีคนหนุนหลัง แต่แกหาเรื่องผิดคนแล้ว ภายในเวลาสิบนาที ฉันฆ่าแกได้เป็นร้อยครั้ง!”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “ได้ยินมาว่าคุณมีสายเลือดมังกร”

ไป่เฉิงเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง “ใช่ ฉันมีสายเลือดมังกร ส่วนแกมันไอ้กระจอก!”

ใบหน้าของเฉินผิงประดับด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาเอ่ยว่า “แล้วทำไมคุณถึงดูไม่เหมือนมังกรเลยล่ะ? เหมือนไส้เดือนมากกว่า”

“แกว่ายังไงนะ” ไป่เฉิงโกรธจัดทันที “ตาบอดหรือไง? แกไม่เห็นเขามังกรบนหัวฉันเหรอ? ถ้าแกคิดว่าฉันไม่มีสายเลือดมังกร ฉันจะให้แกได้เห็นว่าสายเลือดมังกรแกร่งขนาดไหน”

พอพูดจบ ไป่เฉิงก็กระโจนเข้าโจมตีเฉินผิงทันที

ทันใดนั้นห้วงอากาศก็สั่นไหว และสายลมแรงเริ่มพัดเข้ามา

เฉินผิงมองดูไป่เฉิงเปิดฉาก สัมผัสได้ถึงพลังภายในตัวอีกฝ่าย ซึ่งทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างยิ่งขึ้น

“อย่างคุณน่ะเหรอสายเลือดมังกร? ขี้โม้จริงๆ”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นไป

เปรี้ยง!

ในช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อร่างกายของพวกเขาปะทะกัน ก็เกิดเสียงดังสนั่น

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็แยกออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างยืนหันหลังให้กัน

ทุกคนมองดูตาไม่กระพริบ แต่ไม่มีใครบอกได้ว่าฝ่ายไหนได้เปรียบ

ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

เฉินผิงและไป่เฉิงหันกลับมา ยืนเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

เฉินผิงยังคงไม่หุบยิ้ม ในขณะที่ไป่เฉิงดูเคร่งเครียด

“อะไรกัน? เขา... มันหายไปแล้ว...”

ในขณะนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งสังเกตเห็นในทันใดว่าเขามังกรที่อยู่บนหัวไป่เฉิงหายไป

ใบหน้าของไป่เฉิงแดงก่ำเมื่อได้ยินคนรอบข้างเยาะเย้ย เขาร้องตะโกน “ไอ้เด็กเวร ฉันจะฆ่าแก!”

เสียงตะโกนของไป่เฉิงมีเสียงคำรามของมังกรแทรกมาด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น เลือดในตัวเขาเริ่มพลุ่งพล่าน รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ไปทั่ว

ภายในรัศมีของไป่เฉิงมีร่องรอยของพลังมังกร และแน่นอนว่าเสียงคำรามของมังกรที่ดังขึ้นเป็นระยะคือของจริง

เฉินผิงหันไปหาไป่เฉิงและพูดว่า “ดูเหมือนคุณจะไปถึงขั้นงูทะเลแล้วและเกือบจะกลายร่างเป็นมังกร แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่นับว่าคุณมีสายเลือดมังกร เพราะฉะนั้นอย่าได้ทำตัวหัวสูงและเที่ยวกดขี่คนอื่น”

ไป่เฉิงไม่ฟังและปลดปล่อยหมัดออกไป ทำให้ฝุ่นและควันลอยฟุ้ง อากาศกระเพิ่มด้วยพลังวิญญาณ

เปรี้ยง!

ทรายและกรวดจำนวนมากบดบังทุกสิ่ง ในขณะเดียวกันไป่เฉิงก็เผยร่างที่แท้จริง ซึ่งก็คืองูทะเลสีขาวยาวร้อยเมตร เขาพุ่งเข้าหาเฉินผิงพร้อมปากยักษ์ที่อ้ากว้าง

เมื่อได้เห็นอย่างนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนก็รู้สึกกังวลแทนเฉินผิง

ร่างของไป่เฉิงเลื้อยไปมาท่ามกลางพายุทรายและกรวด อย่างไรก็ตาม พริบตานั้นเงาของไป่เฉิงก็หายไป