หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4589

“หมดเวลาแล้ว กลับเข้าไปในห้องขัง”

“พรุ่งนี้เวลาเดิม ฉันจะรอแกอยู่ที่นี่...”

ไป่เฉิงมองเฉินผิงและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แต่ผมไม่อยากกลับเข้าห้อง...”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็หันไปมองระฆังทองแดงที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร

เขาสะบัดมือและลำแสงพลังวิญญาณก็พุ่งออกไปทันที ระฆังทองแดงแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำให้เสียงเงียบลงในทันใด

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงทำลายข้าวของในคุก ไป่เฉิงก็ตกตะลึงชั่วขณะ

ทุกคนก็ตกใจเช่นกัน

แม้ว่านักโทษจะสามารถต่อสู้กันได้ แต่ก็ถูกห้ามไม่ให้ทำลายสิ่งของใดๆ ในเรือนจำ นอกจากนี้ พวกเขายังต้องปฏิบัติตามกฎของเรือนจำอย่างเคร่งครัด

เมื่อเวลาพักหมดลง พวกเขาจะต้องกลับเข้าไปในห้องขัง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนกฎของเรือนจำมาก่อน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่เพียงแต่แหกกฎของเรือนจำเท่านั้น แต่เขายังถึงขั้นทำลายระฆังทองแดงของเรือนจำอีกด้วย

เขาทำเกินไปมาก

เหยาเก้อจ้องมองเฉินผิงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาคิดว่าถึงเฉินผิงจะเก่งกาจแค่ไหน แต่ก็คงไม่สามารถรับมือกับผู้คุมทั้งหมดได้

ต่อให้ยืนหยัดต่อสู้กับผู้คุมของเรือนจำได้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะท้าทายจวนเจ้าเมือง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสู้กับคนทั้งนครอสูร

ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ต่างตกตะลึงและทำอะไรไม่ถูก

ผู้บำเพ็ญเพียรบางคนเริ่มกลับไปที่ห้องขังของตัวเอง ในขณะที่บางคนยังอยู่แถวนั้นด้วยความอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรกับเฉินผิง

“บัดซบ! มันจะมากเกินไปแล้วนะ! กล้าละเมิดกฎของเรือนจำและทำลายระฆังทองแดงได้ยังไง”

ผู้คุมคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา

ผู้คุมคนนั้นสูงสามถึงสี่เมตรและน่าจะหนักกว่าหนึ่งพันปอนด์ ดูราวกับภูเขาลูกเล็กเมื่อเขาวิ่งไปข้างหน้า

ทุกก้าวที่เขาก้าวเดิน พื้นดินใต้ฝ่าเท้าจะสั่นสะเทือน ทำเอาผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ กลั้นหายใจและมองด้วยความเกรงขาม หัวใจของพวกเขาเต้นแรง เมื่อผู้คุมของเรือนจำเริ่มเคลื่อนไหวนักโทษทุกคนก็สงบเสงี่ยม

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงแค่เหลือบมองก่อนจะหันหน้ากลับมาอีกครั้ง

“นายกองโจว เจ้าเด็กนั่นทำผิดกฎและยังทำร้ายผู้คุมของเราด้วย เราจะปล่อยมันไปไม่ได้!”

ผู้คุมที่ยืนอยู่ข้างนายกองโจวพูดด้วยความโกรธจัด

“ประกาศไปว่าเวลาพักจะถูกขยายออกไปอีกสิบนาที หลังจากสิบนาทีนั้นทุกคนต้องกลับเข้าไปในห้องขัง ไม่มีข้อยกเว้น ไม่อย่างนั้นจะถูกลงโทษอย่างรุนแรง!” นายกองโจวกล่าว

ผู้คุมอ้าปากค้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่สุดท้ายเขาไม่ได้พูดอะไรและถ่ายทอดข้อความ

“นักโทษทุกคนจงฟัง เวลาพักจะถูกขยายออกไปอีกสิบนาที หลังจากสิบนาทีทุกคนต้องกลับเข้าไปในห้องขังทันที ไม่มีข้อยกเว้น!” ผู้คุมเอ่ยเสียงดัง

“อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาขยายเวลาพักออกไปอีกสิบนาทีเหรอ? เพราะเจ้าเด็กนั่นใช่ไหม?”

“หมอนั่นเป็นใครกันแน่? กฎของเรือนจำเปลี่ยนเพราะเขางั้นเหรอ?”

“ไม่ธรรมดา! อาจจะมีขาใหญ่สักคนหนุนหลังเจ้าเด็กนั่นอยู่ก็ได้!”

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนเริ่มพูดคุยกันถึงตัวตนของเฉินผิง ต่างก็คาดเดาไปต่างๆ นานา