หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4588

จากความต้องการของจวนเจ้าเมืองแล้ว นักโทษทุกคนคือทรัพยากร หากตายไปก็คงสูญเปล่า และนายกองโจวไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นคนรับผิด

เขาเคยเห็นการวิวาทนับครั้งไม่ถ้วน แต่การที่เฉินผิงจัดการกับผู้บำเพ็ญเพียรนับสิบได้อย่างสบายๆ นั้นไม่เหมือนกับอะไรที่เขาเคยเห็น

“เดี๋ยวนะ” นายกองโจวพึมพำกับตัวเอง “ฉันเคยเห็นหมอนั่นมาแล้ว เขาเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง... มาเยี่ยมใครสักคน” เขาหันไปหาผู้คุมที่อยู่ข้างๆ “เจ้าเด็กนั่นทำอะไรผิด?”

“เขาถูกจับเพราะทำร้ายฉิวหยู คุณชายตระกูลฉิว” ผู้คุมอธิบาย “โดนจับคาที่เกิดเหตุ”

“ทำร้ายฉิวหยู? เขาเป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องเหรอ?” นายกองโจวพูดพร้อมขมวดคิ้ว

“เรื่องนั้นผมก็ไม่แน่ใจ หลังจากที่เขาถูกจับ คุณหลิวคนที่รับซื้อผลึกเซียนยอมจ่ายเราห้าร้อยเหรียญวิญญาณม่วง” ผู้คุมพูดต่อ “ขนาดคุณหลิวยังยอมควักเงินเพื่อประกันตัวเขา ทุกคนก็รู้ว่าหมอนั่นขี้งกขนาดไหน ถ้ายอมจ่ายก็แสดงว่าเจ้าเด็กนั่นสำคัญกับใครบางคน”

นายกองโจวจ้องมองเฉินผิง ตาของเขาหรี่ลงขณะพยายามปะติดปะต่อ “อืม บางทีเขาอาจมีความเกี่ยวข้องกับหลิวจงหนาน อาจจะเป็นญาติกันหรือเปล่า?”

“นายกองโจว เราเข้าไปห้ามดีไหม? ถ้าเขากับไป่เฉิงสู้กัน...” ผู้คุมโน้มตัวเข้าไปและกระซิบ

นายกองโจวโบกมืออย่างไม่แยแส “ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง ฉันล่ะเบื่อท่าทีหัวสูงของไป่เฉิง ถ้ามีใครโค่นเขาได้ก็ปล่อยไป ตราบใดที่ไม่มีใครตายฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหา นานแล้วที่ไม่มีเรื่องสนุกให้ดู”

“แต่นายกองโจว ถ้าไป่เฉิงบาดเจ็บเราจะแก้ตัวกับจวนเจ้าเมืองยังไง?”

“แก้ตัวเรื่องอะไร? แก้ตัวที่ฉันไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ? เจ้าเมืองไม่ปรากฏตัวมานานแล้ว ใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในจวนเจ้าเมือง” นายกองโจวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรยืนนิ่งเงียบลุ้นระทึก ทุกคนต่างหวังจะได้ชมการต่อสู้ระหว่างเฉินผิงกับไป่เฉิง

สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่สำคัญว่าใครจะชนะหรือแพ้ พวกเขาแค่อยากดูอะไรสนุกๆ หากไป่เฉิงพ่ายแพ้ พวกเขาก็อาจมีสิทธิบำเพ็ญเพียรใต้ต้นไม้โบราณก็ได้ แต่ตามจริงแล้วพวกเขาไม่ได้สนใจผลลัพธ์ สนแค่ได้ดูเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เหยาเก้อนั้นต่างออกไป เขากำหมัดแน่นและภาวนาเงียบๆ ให้เฉินผิงเป็นฝ่ายชนะไป่เฉิง

ขณะที่เฉินผิงหยุดอยู่ตรงหน้าไป่เฉิง ความตึงเครียดระหว่างพวกเขาก็พุ่งสูง ราวกับดาบสองเล่มที่ถูกชักออกมาและพร้อมที่จะฟาดฟัน

ทันใดนั้น ขณะที่การต่อสู้กำลังจะปะทุ เสียงระฆังก็ดังขึ้น เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่ว เป็นสัญญาณว่าเวลาพักของพวกเขาสิ้นสุดลงแล้ว กฎย่อมเป็นที่สุด นักโทษทุกคนต้องกลับเข้าไปในห้องขังทันทีที่ระฆังดัง