หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4592

เฉินผิงพูดกับเหยาเก้ออย่างเหลืออด “ถ้าอยากออกไปจากที่นี่ ก็เงียบปากซะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เหยาเก้อก็เงียบทันทีและไม่กล้าพูดอะไรอีก เขากลัวว่าเฉินผิงจะไม่ช่วยเขาออกจากคุกในภายหลัง

เฉินผิงอยู่ในห้องขังเงียบๆ ในขณะนั้นมีพลังดึงดูดที่แทบจะสัมผัสไม่ได้ภายในห้องขัง มันดูดพลังวิญญาณในตัวเขาออกไปช้าๆ

เฉินผิงแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ เขานั่งเงียบๆ เพราะไม่มีพลังวิญญาณในเรือนจำ ทำให้ไม่อาจบำเพ็ญเพียรได้

แม้จะมีทรัพยากร แต่เฉินผิงก็ไม่ต้องการให้คนอื่นใช้ประโยชน์จากทรัพยากรของเขา

เขาตั้งใจจะหาคำตอบจากต้นไม้โบราณต้นนั้นเป็นอย่างแรก

วันต่อมา เวลาพักมาถึงอีกครั้ง

เมื่อเฉินผิงและเหยาเก้อเดินออกไปข้างนอก พวกเขาก็พบว่าผู้บำเพ็ญเพียรหลายร้อยคนกำลังรอต้อนรับอยู่ที่ทางเข้าห้องขัง

เฉินผิงก้าวออกจากห้องขัง ตรงไปที่ต้นไม้โบราณ

ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ เดินตามหลัง แต่ละคนกระตือรือร้นที่จะบำเพ็ญเพียรใต้ต้นไม้โบราณ เนื่องจากพลังวิญญาณใต้ต้นไม้มีมากกว่าที่อื่น

ในขณะนั้นไป่เฉิงและคนของเขาปักหลักอยู่ใต้ต้นไม้โบราณ รอการมาถึงของเฉินผิง

หลังจากการต่อสู้เมื่อวาน ไป่เฉิงได้ยอมจำนนต่อเฉินผิงอย่างสมบูรณ์

เขาเป็นเพียงงูทะเลที่ยังไม่ได้กลายเป็นมังกร และเขาได้พบกับมังกรผู้ยิ่งใหญ่ ยิ่งกว่านั้นยังเป็นสายเลือดมังกรทองที่ทรงเกียรติที่สุด ไป่เฉิงรู้สึกราวกับว่าโชคชะตาเข้าข้างเขา

เมื่อเห็นเฉินผิงเข้ามาใกล้ ไป่เฉิงก็ทักทายเขาอย่างนอบน้อม “ขอต้อนรับฝ่าบาท...”

เขาเป็นเพียงอสูรงู ดังนั้นจึงเหมาะสมแล้วที่จะเรียกเฉินผิงแบบนั้น

ในสายตาของสายเลือดมังกร พวกเขาไม่นับว่ามังกรที่เคยเป็นงูทะเลคือเผ่าพันธุ์เดียวกัน

บางคนเกิดมาพร้อมสายเลือดมังกรอันสูงศักดิ์ ในขณะที่บางคนต้องลำบากลำบนกว่าจะเลื่อนขั้นจากงูเป็นมังกรผู้สง่างามได้

เฉินผิงหันไปหาไป่เฉิงและพูดว่า “ผมชื่อเฉินผิง เรียกชื่อของผมเถอะ”

“เอ่อ...” ไป่เฉิงชะงัก เขาไม่นึกว่าเฉินผิงจะเป็นคนถ่อมตัวขนาดนี้

“ทุกคนหยุด! ห้ามใครเข้าใกล้ต้นไม้โบราณ แม้แต่ก้าวเดียวก็ห้ามเข้ามา ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนจะไม่มีการละเว้น!” ไป่เฉิงพูดด้วยท่าทีโอหัง

แม้ทุกคนจะเข้าใจว่าไป่เฉิงไม่ใช่มังกร แต่ภายในเรือนจำแห่งนี้ เขาก็ยังเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด

ยิ่งกว่านั้นไป่เฉิงยังมีสมุนอีกหลายคน และแม้ว่าผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกขังในเรือนจำจะมีไม่น้อย แต่พวกเขาหาได้สามัคคีกัน ต่างคนต่างถูกจับมาขังโดยที่ไม่ได้รู้จักกันเลย

เมื่อเห็นไป่เฉิงขวางทาง ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากก็มองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า และทุกคนก็พากันกลับไปที่เดิม

ทันใดนั้นเอง เหยาเก้อก็หันไปหาไป่เฉิงและพูดว่า “ฉันมีสิทธิเข้าไป ถ้าใครกล้าขวาง น้องเขยของฉันไม่ยอมแน่”

“น้องเขย?” ไป่เฉิงชะงัก

“เฉินผิงเป็นน้องเขยของฉันและเราอยู่ห้องเดียวกัน รีบเปิดทางเร็วเข้าสิ!” เหยาเก้อเอ่ย

ไป่เฉิงมองเฉินผิงด้วยความสับสน อย่างไรก็ตาม เฉินผิงกล่าวว่า “คุณก็เข้ามาไม่ได้เหมือนกัน ไปที่อื่นเถอะ”

“อะไรนะ?” เหยาเก้อสับสนมาก เขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงคิดอะไรอยู่ ทำไมฉันถึงเข้าใกล้ต้นไม้โบราณไม่ได้?