หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4593

ไป่เฉิงพูดกับเหยาเก้อด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถอยไป ไม่ได้ยินที่คุณเฉินพูดเหรอ?”

เหยาเก้อพูดไม่ออก เขาได้แต่เดินจากไป

เฉินผิงเดินไปที่ต้นไม้โบราณ มองดูลำต้นที่สูงตระหง่านไปถึงเมฆด้วยความรู้สึกทึ่ง

เฉินผิงดูไม่ต่างจากแมลงตัวหนึ่งเมื่ออยู่ใต้ต้นไม้โบราณ

เฉินผิงลูบลำต้นเบาๆ ไม่รีบเร่งที่จะตรวจสอบ เพราะเขาไม่แน่ใจว่ามีวงแหวนอาคมอยู่ในต้นไม้หรือไม่

หากใช้ปราณสัมผัสอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังและทำให้คนของจวนเจ้าเมืองรู้ตัว เขาคงเดือดร้อนแน่นอน

เขาคิดว่าคงมีไม่กี่คนที่รู้ความลับของต้นไม้โบราณ

หากเฉินผิงรู้ความลับนี้ คนเหล่านั้นคงไม่ปล่อยให้เขาออกจากคุกแน่

หลังจากมองดูต้นไม้โบราณอย่างระมัดระวัง เฉินผิงก็โบกมือเรียกไป่เฉิง

เมื่อเห็นเช่นนั้น ไป่เฉิงก็รีบเดินไปหา

“ทำไมพวกเขาถึงขังคุณไว้?” เฉินผิงถาม

“ฉันไม่ได้ถูกขัง” ไป่เฉิงตอบ

“อะไรนะ?” เฉินผิงดูประหลาดใจ “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ฉันได้รับมอบหมายให้ดูแลต้นไม้โบราณต้นนี้และป้องกันไม่ให้ใครเข้าใกล้” ไป่เฉิงตอบตามตรง

“ในคุกมีผู้คุมอยู่ไม่ใช่เหรอ? หรืออาจเป็นเพราะผู้คุมเหล่านั้นไม่มีความสามารถที่จะดูแลต้นไม้โบราณ ทำไมพวกเขาถึงต้องส่งคุณมาดูแลโดยเฉพาะ?”

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่เขาสู้กับไป่เฉิงไม่มีผู้คุมมาขวางเลย ดูเหมือนจะไม่ใช่เพราะนายกองโจวระแวงเฉินผิง แต่เหมือนเขาตั้งใจปล่อยให้เฉินผิงสู้กับไป่เฉิงมากกว่า

“แล้วเจ้าเมืองของนครอสูรหายไปไหน?” เฉินผิงถาม

ไป่เฉิงส่ายหัวและพูดว่า “ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ฉันรู้แค่ว่าเจ้าเมืองหายไปพักใหญ่แล้ว”

ท้ายที่สุดแล้วไป่เฉิงก็เป็นเพียงเสนาธิการของแม่ทัพอสูรคนหนึ่ง เขาย่อมไม่รู้ความลับภายในจวนเจ้าเมือง

เฉินผิงยังคงถามไป่เฉิงต่อ “คุณรู้ไหมว่าทำไมต้นไม้โบราณถึงมีความลับมากมายจนต้องมีคนคอยปกป้อง บอกผมได้ไหม?”

เนื่องจากไป่เฉิงเป็นผู้ปกป้องต้นไม้โบราณต้นนี้ เฉินผิงจึงคิดว่าเขาน่าจะรู้ความลับบางอย่าง

ไป่เฉิงชะงักชั่วขณะ สีหน้าของเขาดูแปลกๆ ราวกับว่าเขาตัดสินใจไม่ถูก