หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4609

เหยาเก้อถอนหายใจและนั่งลงข้างๆ รู้สึกหงุดหงิดกับน้องสาวหัวรั้น เขาต้องหาทางกล่อมเธอให้ได้

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก ทำให้สองพี่น้องตกใจ

ใครเข้ามาในห้องของพวกเขาในเวลาดึกป่านนี้?

ขณะที่ตั้งท่าป้องกันเตรียมรับมือผู้บุกรุก พวกเขาก็เห็นว่าเป็นเฉินผิงที่เข้ามา

“พวกคุณยังไม่ไปอีกเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

เขานึกว่าเมื่อเหยาเก้อได้รับการปล่อยตัว เหยาเม่ยจะพาพี่ชายไปจากเมือง

ท้ายที่สุดแล้ว เหยาเม่ยมาที่นครอสูรเพื่อช่วยพี่ชายของเธอเท่านั้น ตอนนี้ภารกิจของเธอเสร็จสิ้นแล้ว จึงไม่แปลกหากเธอจะไปจากเมืองนี้

“เฉินผิง นาย... นายออกมาได้ยังไง? แล้วทำไมถึงออกมาเดินตอนกลางคืนได้?” เหยาเก้อถามด้วยสีหน้าตกใจ

“ตอบผมมาก่อน ทำไมพวกคุณยังไม่ไป?” เฉินผิงถามกลับ

“ฉันเป็นห่วงนาย ก็เลยอยู่รอฟังข่าวคราวก่อน ส่วนน้องสาวของฉันก็คิดถึงนายมากจนนอนไม่หลับ ถ้าเราไปโดยที่ไม่ได้เจอนายอีก เธอคงเสียใจมากแน่ๆ!” เหยาเก้อรีบอธิบาย

“พี่เหยาเก้อ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! เงียบซะ!” เหยาเม่ยตะโกนใส่เหยาเก้อด้วยความโกรธ

เหยาเม่ยรู้ว่าเฉินผิงไม่ได้สนใจเธอ นอกจากนี้ยังมีจงหลี่ สาวสวยที่อยู่ข้างกายเขาอีก ซึ่งไม่เพียงแต่จะสวยกว่าเธอเท่านั้น แต่ยังมีรูปร่างที่โค้งเว้าเย้ายวน

แถมเหยาเม่ยยังได้เห็นพวกเขาร่วมรักกันมากับตาแล้วด้วย เธอจะยังคิดถึงเฉินผิงได้ยังไงกัน

เฉินผิงเหลือบมองเหยาเก้อ เพราะรู้ว่าเขากุเรื่องขึ้น เหตุผลจริงๆ ที่พวกเขาไม่ไปอาจเป็นเพราะเหยาเก้ออยากจะอยู่ต่อเพื่อหาประโยชน์จากเหมืองผลึกเซียน

เฉินผิงตัดสินใจไม่พูดออกมาและยิ้ม “ถ้าคิดถึงผมมากขนาดนั้น ก็นอนที่นี่กับผมก็ได้ ผมง่วงแล้ว”

“ใครอยากนอนกับคุณ?”

เหยาเม่ยจ้องเขาเขม็งและเดินไปที่ประตู แต่เหยาเก้อขวางทางเธอไว้

“เธอจะไปไหน? มันดึกแล้ว เธอควรจะอยู่ที่นี่ คืนนี้ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!”

เหยาเม่ยจ้องมองเฉินผิง เธอรู้สึกขัดแย้งในใจ

ลึกๆ แล้วเธอไม่ได้หมายความอย่างที่พูด หากเฉินผิงพยายามทำอะไรจริงๆ เธอคงไม่ขัดขืน

ที่จริงส่วนหนึ่งในตัวเธอเองก็หวังว่าเขาจะทำ

แต่แล้วก็ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะไม่ได้สนใจเธอเลย เขาแค่เอนตัวลงนอน ทำให้เหยาเม่ยทั้งอึดอัดและสับสน

ในขณะที่เหยาเม่ยกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง เฉินผิงก็เรียกจงหลี่ออกมาและเริ่มร่วมเตียงกับเธอตรงนั้น

เหยาเม่ยได้แต่จ้องมองอย่างว่างเปล่า อารมณ์ของเธอปั่นป่วนวุ่นวาย

ขณะเดียวกัน เหยาเก้อที่อยู่นอกห้องก็รู้สึกดีใจเมื่อได้ยินเสียงจากในห้อง

“เยี่ยมมากเหยาเม่ย ในที่สุดก็จับเฉินผิงได้อยู่หมัด จากนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว!”

ในขณะที่เหยาเก้อนั่งพิงประตู ใจของเขาก็เริ่มคิดไปไกล