หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4608

การที่เฉินผิงถือตราประทับของแม่ทัพซิงหมายความว่าเขาเป็นเสนาธิการระดับสูงจากคฤหาสน์แม่ทัพ เป็นคนที่มีอำนาจเหนือทหารยามธรรมดาอย่างพวกเขา

เมื่อทหารยามทั้งสามถอยออกไปและขอโทษเฉินผิง ฉิวหยูก็รู้สึกงงไปหมด

“มัวทำอะไรอยู่? จับมันสิ!” ฉิวหยูตะโกน

เสียงของเขาก้องทั่วถนนที่เงียบสงัดจนได้ยินไปทั่ว

“คุณชายฉิว ขออภัยด้วย แต่เขามีตราประทับของแม่ทัพซิง เขาเป็นเสนาธิการของแม่ทัพซิงและไม่ได้ละเมิดข้อห้าม เราไม่มีอำนาจจับกุมเขา” ทหารยามคนหนึ่งอธิบาย

ฉิวหยูชะงักเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขามองเฉินผิงอย่างเหลือเชื่อ

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็เดินผ่านฉิวหยูไปพร้อมกับถือตราประทับด้วยสายตายียวน

“บัดซบ! มิน่ามันถึงออกมาจากคุกได้ แม่ทัพซิงต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ๆ นี่มันท้าทายตระกูลเราชัดๆ! ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อ เราไม่ปล่อยแกไปง่ายๆ แน่!”

ฉิวหยูเดือดดาลและเดินออกไปด้วยความโกรธจัด

ที่โรงเตี๊ยม เหยาเม่ยกำลังโต้เถียงอย่างดุเดือดกับเหยาเก้อ พี่ชายของเธอที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัว

ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ และเธอแทบจะร้องไห้ออกมา

“เหยาเก้อ พี่เป็นอิสระแล้ว! ทำไมถึงยังรอเฉินผิงอยู่ล่ะ? เราควรจะไปจากที่นี่ตั้งนานแล้ว! แต่พอตกกลางคืนเราก็เลยออกจากเมืองไม่ได้ ถ้าพี่โดนจับอีกฉันจะไม่สนใจอีกต่อไป!” เหยาเม่ยตะโกน ความหงุดหงิดของเธอพลุ่งพล่าน

หลังจากที่เหยาเก้อถูกปล่อยตัว เขาก็ตรงไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อตามหาเหยาเม่ย เมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอปลอดภัย เหยาเม่ยก็ดีใจมาก เธอวางแผนพาทั้งสองคนออกจากนครอสูรแล้วกลับบ้าน

อย่างไรก็ตาม เหยาเก้อยังคงยืนกรานที่จะรอเฉินผิงและยังไม่คิดจะไป

จากนั้นเฉินผิงก็จะเป็นน้องเขยของเขา

“พูดอะไรของพี่กันน่ะ? พี่คิดจะขายฉันเหรอ? เฉินผิงไปทำอะไรมาพี่ถึงได้บังคับให้ฉันได้กับเขา? ฉันจำได้ว่าพี่เตือนเขาให้อยู่ห่างๆ จากฉัน พี่ยังบอกด้วยซ้ำว่าฉันไม่ควรไว้ใจเขา!” เหยาเม่ยตอบ

เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของเธอในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ความคิดของเขาถึงได้กลับหน้ากลับหลังแบบนี้

“แค่ทำตามที่พี่บอกก็พอ เข้าใจไหม? เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” เหยาเก้อพูดกลบเกลื่อน

เขาไม่สามารถบอกความจริงกับเธอได้

ท้ายที่สุดแล้ว คงจะดีกว่าหากมีคนไม่มากรู้เรื่องเหมืองผลึกเซียน หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ชีวิตของพวกเขาก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้!

“ฉันไม่สน! ฉันจะออกเดินทางทันทีตอนเช้าวันพรุ่งนี้ พี่จะอยู่ต่อก็เชิญ แต่ถ้าโดนจับอีกครั้ง ฉันจะไม่มาช่วยพี่อีกแล้ว!” เหยาเม่ยพ่นลมหายใจและล้มตัวลงบนเตียง ไม่ยอมคุยกับเหยาเก้ออีก