หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4607

ถนนในนครอสูรเงียบสงัดภายใต้เงายามราตรี บ้านทุกหลังปิดประตูแน่นหนา ราวกับชาวเมืองหวาดกลัวสิ่งที่อาจแฝงตัวอยู่ในความมืดมิด

เสียงฝีเท้าของทหารยามลาดตระเวนดังเป็นระยะทั่วถนนท่ามกลางความเงียบสงบ นครแห่งนี้หลับใหลเหมือนสัตว์อสูรนักล่า พลังที่มันซุ่มซ่อนอยู่คล้ายกับจะปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

แต่ความสงบเงียบหายไปเมื่อกลุ่มคนจำนวนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนถนน ทุกคนเดินส่ายไปมาและเสียงของพวกเขาดังลั่นรบกวนความเงียบ เหล่าชายหนุ่มเดินโซเซด้วยความเมามายและไม่รับรู้ถึงความตึงเครียดยามค่ำคืน

หนึ่งในนั้นหัวเราะลั่น “คุณชายฉิว ผู้หญิงวันนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ และไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา ฝีมือของเธอยังน่าประทับใจด้วย! มีแต่คุณเท่านั้นที่คู่ควรกับเธอ!”

“แน่นอน! พูดอีกก็ถูกอีก ฉิวหยูน่ะสู้กับสาวๆ ได้ทีละหลายคนโดยที่เหงื่อไม่ไหลด้วยซ้ำ!” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้เกิดเสียงหัวเราะอย่างเมามัน

“ฉันยังจำได้ตอนที่ฉิวหยูไปพัวพันกับแม่สาวขั้นมหายาน เขาแทบจะทำให้เธอหมดแรง!”

พวกเขาเดินโซเซไปตามทางพร้อมกับเยินยอฉิวหยูเสียงดัง ฉิวหยูรู้สึกลิงโลดกับการประจบสอพลอของพวกเขาและยิ้มเยาะ

“แม่สาวขั้นมหายานคนนั้นน่ะเหรอ? ก็งั้นๆ” ฉิวหยูอวด “สักวันหนึ่งฉันจะล่อผู้หญิงขั้นเซียนให้พวกนายดู!”

คำโอ้อวดของเขาทำเอาเพื่อนๆ เงียบไป ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนจากสนุกสนานเป็นไม่สบายใจ

ล้อเล่นใช่ไหม?ขั้นเซียนเนี่ยนะ? อย่าเอาเรื่องแบบนั้นมาพูดเล่นสิ!

ยอดฝีมือขั้นเซียนไม่ใช่สิ่งที่ควรจะลบหลู่ ไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรหญิงระดับนั้นในนครอสูร แต่ถ้าเซียนสักคนได้ยินคำพูดเย่อหยิ่งของฉิวหยู ชีวิตของเขาและเพื่อนๆ ก็อาจจบสิ้นในพริบตา

เสียงพูดคุยโหวกเหวกของพวกเขาดึงดูดความสนใจของทหารยามที่อยู่ใกล้ๆ ทหารยามสามคนเข้ามาล้อมรอบอย่างรวดเร็ว “ใครเอะอะโวยวายแถวนี้?”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเป็นฉิวหยู พวกทหารยามก็เริ่มลังเล

เมื่อเห็นทหารยาม ใบหน้าของฉิวหยูก็บึ้งตึง “ตาบอดหรือไง? ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?” เขาตะคอก

“ขออภัย คุณชายฉิว เราไม่รู้ว่าเป็นคุณ!” ทหารยามรีบขอโทษ

หมอนั่นน่าจะอยู่ในคุกไม่ใช่เหรอ?

ความตกใจของฉิวหยูเปลี่ยนเป็นความโกรธ “ใจกล้าดีนี่ แกแหกคุกแถมยังออกมาเดินเล่นสบายใจเฉิบ!” เขาแสยะ “ทหารยาม! จับมัน!”

ทหารยามทั้งสามสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฉิวหยู จึงรีบเข้าล้อมรอบเฉินผิงทันที

“คุณฝ่าฝืนข้อห้าม” ทหารยามคนหนึ่งพูดอย่างเข้มงวด “ตามมาซะ ไม่อย่างนั้นเราคงต้องจับตัวคุณ”

ฉิวหยูที่ยืนดูห่างๆ ยิ้มเย้ย เขายืนมองอย่างพึงพอใจ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงไม่สะทกสะท้าน เขาหยิบตราประทับของแม่ทัพซิงขึ้นมาโดยไม่พูดอะไรและเอาให้ทหารยามดู

ดวงตาของทหารยามเบิกกว้างเมื่อเขาจำอักษรบนตราประทับได้ เขาหยุดชะงักและก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ท่าทีของเขาเปลี่ยนจากเคร่งขรึมเป็นนอบน้อม

“ต้องขออภัย...”