หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4607

ถนนในนครอสูรเงียบสงัดภายใต้เงายามราตรี บ้านทุกหลังปิดประตูแน่นหนา ราวกับชาวเมืองหวาดกลัวสิ่งที่อาจแฝงตัวอยู่ในความมืดมิด

เสียงฝีเท้าของทหารยามลาดตระเวนดังเป็นระยะทั่วถนนท่ามกลางความเงียบสงบ นครแห่งนี้หลับใหลเหมือนสัตว์อสูรนักล่า พลังที่มันซุ่มซ่อนอยู่คล้ายกับจะปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

แต่ความสงบเงียบหายไปเมื่อกลุ่มคนจำนวนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนถนน ทุกคนเดินส่ายไปมาและเสียงของพวกเขาดังลั่นรบกวนความเงียบ เหล่าชายหนุ่มเดินโซเซด้วยความเมามายและไม่รับรู้ถึงความตึงเครียดยามค่ำคืน

หนึ่งในนั้นหัวเราะลั่น “คุณชายฉิว ผู้หญิงวันนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ และไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา ฝีมือของเธอยังน่าประทับใจด้วย! มีแต่คุณเท่านั้นที่คู่ควรกับเธอ!”

“แน่นอน! พูดอีกก็ถูกอีก ฉิวหยูน่ะสู้กับสาวๆ ได้ทีละหลายคนโดยที่เหงื่อไม่ไหลด้วยซ้ำ!” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้เกิดเสียงหัวเราะอย่างเมามัน

“ฉันยังจำได้ตอนที่ฉิวหยูไปพัวพันกับแม่สาวขั้นมหายาน เขาแทบจะทำให้เธอหมดแรง!”

พวกเขาเดินโซเซไปตามทางพร้อมกับเยินยอฉิวหยูเสียงดัง ฉิวหยูรู้สึกลิงโลดกับการประจบสอพลอของพวกเขาและยิ้มเยาะ

“แม่สาวขั้นมหายานคนนั้นน่ะเหรอ? ก็งั้นๆ” ฉิวหยูอวด “สักวันหนึ่งฉันจะล่อผู้หญิงขั้นเซียนให้พวกนายดู!”

คำโอ้อวดของเขาทำเอาเพื่อนๆ เงียบไป ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนจากสนุกสนานเป็นไม่สบายใจ

ล้อเล่นใช่ไหม?ขั้นเซียนเนี่ยนะ? อย่าเอาเรื่องแบบนั้นมาพูดเล่นสิ!

ยอดฝีมือขั้นเซียนไม่ใช่สิ่งที่ควรจะลบหลู่ ไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรหญิงระดับนั้นในนครอสูร แต่ถ้าเซียนสักคนได้ยินคำพูดเย่อหยิ่งของฉิวหยู ชีวิตของเขาและเพื่อนๆ ก็อาจจบสิ้นในพริบตา

เสียงพูดคุยโหวกเหวกของพวกเขาดึงดูดความสนใจของทหารยามที่อยู่ใกล้ๆ ทหารยามสามคนเข้ามาล้อมรอบอย่างรวดเร็ว “ใครเอะอะโวยวายแถวนี้?”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเป็นฉิวหยู พวกทหารยามก็เริ่มลังเล

เมื่อเห็นทหารยาม ใบหน้าของฉิวหยูก็บึ้งตึง “ตาบอดหรือไง? ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?” เขาตะคอก

“ขออภัย คุณชายฉิว เราไม่รู้ว่าเป็นคุณ!” ทหารยามรีบขอโทษ

หมอนั่นน่าจะอยู่ในคุกไม่ใช่เหรอ?