หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4606

“เรียบร้อย วงแหวนอาคมรอบคฤหาสน์แม่ทัพถูกทำลายแล้ว วงแหวนอาคมแบบนี้ใช้ไม่ได้ ถ้ามีคนโจมตีคฤหาสน์ วงแหวนอาคมก็จะพังทลายทันที” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ปราศจากความกังวล

“มันพังแล้วงั้นเหรอ?” แม่ทัพซิงถามเหมือนไม่ค่อยเชื่อ

เขาพึมพำคาถาเสียงเบาเพื่อยืนยัน ลำแสงปรากฎออกมาจากฝ่ามือของเขาขณะที่พยายามเปิดใช้วงแหวนอาคม แต่ถึงจะพยายามหลายครั้งก็ไม่มีการตอบสนอง

เฉินผิงทำลายวงแหวนอาคมได้จริงๆ โดยแทบไม่ต้องออกแรงเลย

“นี่มัน...” ตาของแม่ทัพซิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาสับสนไปหมด เขาไม่อาจเข้าใจได้ว่าเหตุใดวงแหวนอาคมที่สร้างโดยปรมาจารย์อาคมที่จ้างมาแสนแพงถึงถูกทำลายด้วยการสะบัดมือครั้งเดียวของเฉินผิง

แต่ในตอนนี้ แม่ทัพซิงและคนที่อยู่รอบๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความจริง

“ไม่นึกเลยว่าคุณเฉินจะเป็นปรมาจารย์อาคมด้วย ขออภัยที่ดูแคลนฝีมือคุณ”

“คุณเฉินอาจไม่ได้บรรลุถึงระดับบำเพ็ญเพียรขั้นสูง แต่ในฐานะปรมาจารย์อาคม เขาเป็นคนที่น่าประทับใจที่สุดที่ฉันเคยพบเจอ น่าทึ่งจริงๆ!”

“ถูกแล้ว คุณเฉินเป็นยอดฝีมือที่หาได้ยาก ศักยภาพของเขาไร้ขีดจำกัด”

เหล่าเสนาธิการเริ่มชื่นชมเฉินผิง ทุกคนรู้ว่าการได้ปรมาจารย์อาคมมาเป็นพวกจะสร้างประโยชน์ได้มากเพียงใด

“คุณเฉิน น่าทึ่งมาก น่าทึ่งจริงๆ เพียงแต่ว่า...” เสียงของแม่ทัพซิงค่อยๆ เงียบลงขณะที่เขาดูกังวล

เขาไม่ได้เจตนาให้เฉินผิงทำลายวงแหวนอาคมจริงๆ ตอนที่พูดก่อนหน้านี้

“แม่ทัพซิง” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็น “เนื่องจากผมทำลายวงแหวนอาคม ผมก็ควรจะสร้างอาคมที่เหนือกว่าให้คุณ ผมจะสร้างวงแหวนอาคมป้องกันรอบคฤหาสน์ให้ รับรองว่าแม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าก็ไม่สามารถฝ่าเข้าไปได้”

ขณะที่พูด นิ้วของเฉินผิงก็เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เขาวาดเส้นอักขระอาคมกลางอากาศ เส้นแสงกระพริบเป็นประกาย ก่อตัวเป็นลวดลายสลับซับซ้อน

ไม่กี่วินาทีต่อมา คฤหาสน์แม่ทัพทั้งหลังก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองเจิดจ้า แสงนั้นช่างน่าเกรงขาม และภายในเวลาอันสั้น วงแหวนอาคมป้องกันก็เสร็จสมบูรณ์

“ฮ่าๆๆ เยี่ยมมาก! โชคดีจริงๆ ที่ได้คุณเฉินเป็นพวก” แม่ทัพซิงพูดพร้อมหัวเราะ “คุณเฉิน คืนนี้คุณไม่ต้องกลับไปที่คุกแล้ว ฉันจะเตรียมห้องรับรองแขกที่ดีที่สุดไว้ให้คุณ”

“ไม่ต้องลำบากหรอก แม่ทัพซิง ผมคงไม่กลับไปที่คุก มีเพื่อนรอผมอยู่ที่โรงเตี๊ยม ผมต้องไปพบพวกเขา” เฉินผิงอธิบาย

“ตกลง คุณเฉิน” แม่ทัพซิงพูด “ที่นี่ยินดีต้อนรับคุณทุกเมื่อ แต่ตอนนี้มืดแล้ว มีกฎห้ามออกข้างนอกเกินเวลากำหนดในนครอสูร ผู้บำเพ็ญเพียรไม่ได้รับอนุญาตให้เดินเตร่ตามท้องถนนตามอำเภอใจ”

“ยังไงก็ตาม” แม่ทัพซิงพูดต่อพร้อมส่งตราประทับให้เฉินผิง “ในฐานะแขกของคฤหาสน์แม่ทัพของฉัน คุณไม่ต้องสนกฎนั้นอีกต่อไป ตราประทับนี้จะช่วยให้คุณไปไหนมาไหนได้ตามต้องการ”

เฉินผิงรับตราประทับ เขาสังเกตเห็นตัวอักษร “ซิง” สลักอยู่บนนั้น เป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงแม่ทัพซิง

“ขอบคุณ แม่ทัพซิง” เฉินผิงกล่าวพร้อมโค้งคำนับ

เฉินผิงถือตราประทับไว้ในมือ เขาออกจากคฤหาสน์แม่ทัพและเดินกลับไปที่โรงเตี๊ยม