หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4611

แถมเขายังครอบครองตราประทับของแม่ทัพซิงด้วย สำหรับฉิวหยูแล้ว นี่คือความอัปยศอดสูขั้นสุด

หลังจากสั่งให้ลูกน้องไปบอกนายกองโจว ฉิวหยูก็พาคนกลุ่มหนึ่งไปที่ประตูเมืองด้วยตัวเอง

“คุณชายฉิว หากเรื่องนี้ลุกลามใหญ่โตคงไม่ดีแน่ เฉินผิงมีตราประทับของแม่ทัพซิง เท่ากับว่าเขาเป็นคนของแม่ทัพซิง ถ้าจะจัดการกับเขา เราก็ควรแจ้งเบื้องบนก่อน” สมุนคนหนึ่งเตือนฉิวหยูอย่างระมัดระวัง

“ฮึ ถ้าเฉินผิงกล้าออกจากเมือง เราก็จะดักโจมตีมันนอกเมืองและทิ้งศพไว้ในป่า แม่ทัพซิงจะไปทำอะไรได้ ถ้าแม่ทัพซิงกล้าหาเรื่องฉัน พ่อของฉันจะไม่ปล่อยไปแน่ ไม่ต้องกังวลไป” ฉิวหยูหัวเราะ

จากนั้นฉิวหยูก็พาลูกน้องของเขาออกไป

ฉิวหยูแผ่รัศมีดุร้ายออกมาไม่หยุด แม้ว่าผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นจะไม่กล้าปลดปล่อยรัศมีในนครอสูร แต่ฉิวหยูกลับทำอย่างเปิดเผย

ให้มันรู้ว่าเขาคนนี้คือใคร

เขาคือคุณชายตระกูลฉิว พ่อของเขาเป็นถึงหนึ่งในสามแม่ทัพอสูร

เมื่อเจ้าเมืองไม่อยู่ พ่อของเขาจึงปกครองนครอสูรอย่างเบ็ดเสร็จ

ใครจะกล้าเข้ามาขวางถ้าเขาปลดปล่อยรัศมี

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ตามเหยาเม่ยทันขณะที่เธอกำลังออกจากเมือง

ทหารยามที่ประตูไม่ได้ขัดขวาง พวกเขาจะตรวจสอบตอนเข้าเมืองเท่านั้น และไม่สนว่าใครจะออกจากเมืองไปที่ไหน

เหยาเก้อเดินตามพลางบ่นไม่หยุด “ดื้อด้านจริงๆ ไม่เคยได้ยินเหรอที่คนเขาบอกว่าแต่งๆ ไปเถอะ อยู่กินด้วยกันเดี๋ยวก็รักไปเอง เธอหลับนอนกับเฉินผิงและตอนนี้ก็เป็นของเขาแล้ว ทำไมถึงยังดื้ออยู่อีก? อยู่กับเขาจะมีแต่เรื่องดีๆ เธอจะสุขสบาย อย่าลืมว่าที่พี่ออกจากคุกได้ก็เพราะเฉินผิง เธอควรจะรับใช้เขา คลอดลูกให้เขาสักคนและช่วยเขาเลี้ยงดู เธอหนีมาทำไม? อยากรู้นักว่าจะไปได้ไกลสักแค่ไหน!”

พอเหยาเก้อพล่ามไม่หยุด เหยาเม่ยก็ยิ่งเดินเร็วขึ้น

เฉินผิงเหลือบมองเหยาเก้ออย่างเหนื่อยหน่าย “ช่วยเงียบได้ไหม? ผมไม่ได้แตะต้องเหยาเม่ยด้วยซ้ำ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว”