ทุกคนที่โต๊ะถอนหายใจพร้อมกัน สีหน้าเผยความเวทนาที่มีต่อชะตากรรมของเฉินหยิงเซี่ย
วันแต่งงานถูกกำหนดไว้แล้ว เราจะไปทำอะไรได้อีก ถ้าเรากลับคำคงโดนโกวจื่อฆ่าแน่!
“ป้าสองครับ” เขาเอ่ยปาก “ผมตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยให้เฉินหยิงเซี่ยถอนหมั้น จากนั้นก็ส่งเธอไปเรียนต่อที่หงเฉิง”
“ล้อเล่นหรือเปล่า?” ป้าสองแย้ง “ถอนคำสัญญาที่ให้ไว้กับโกวจื่อก็เท่ากับตาย!”
“อย่าทำอะไรโง่ๆ เฉินผิง” ถังหงอิงพูดเฉียบขาด “ลูกไม่รู้หรอกว่าโกวจื่อเป็นคนยังไง สิ่งที่ลูกทำมีแต่จะก่อปัญหาให้ครอบครัว”
แม้แต่คนเงียบขรึมอย่างเฉินเป่ากั๋วยังพูดขึ้น “โกวจื่อไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆเหมือนที่แกคิด ไอ้ลูกชาย พ่อรู้ว่าแกคิดว่าตัวเองจะชนกับเขาได้เพราะลูกมีเพื่อนหลายคนที่หงเฉิง แต่พ่อจะบอกให้ว่าลูกไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังสู้กับอะไร”
เฉินเป่ากั๋วรู้เรื่องเส้นสายของผู้เป็นลูก รวมถึงความร่ำรวยของครอบครัวของซูอวี่ฉี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแค่กระดิกนิ้วเขาก็สามารถจัดหาทรัพยากรมาได้อย่างล้นเหลือ แต่สหายมากอิทธิพลของเฉินผิงก็ใช่ว่าจะมีอำนาจเหนือเมืองอาเวินปู้ถื่อ
“ผมตัดสินใจแล้ว” เฉินผิงป่าวประกาศ “ทุกคนไม่ต้องยุ่ง!”
ถ้าแค่อันธพาลกระจอกอย่างหมอนั่นยังจัดการไม่ได้ ฉันคงเป็นได้แค่ตัวตลก
เพราะคุ้นเคยกับอารมณ์ร้อนของคู่หมั้นของเธอ เฉินหยิงเซี่ยจึงมีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นความตั้งใจแน่วแน่ของผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง “ฉันรู้ว่านายหวังดีต่อฉันนะ เฉินผิง แต่ฉันไม่อยากให้นายเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอันตราย นายช่วยเลิกยุ่งกับเรื่องนี้ได้ไหม?"
“เธออายุแค่สิบเก้าเองเฉินหยิงเซี่ยจะมายอมแพ้ให้ชะตาของตัวเองแบบนี้ได้ยังไง เธอต้องอยู่แบบนั้นไปทั้งชีวิตเลยนะ จะยอมทิ้งชีวิตที่เหลือแล้วจำนนต่อโกวจื่อเหรอ? เธอควรจะได้เรียนมหาลัยแล้วหาผู้ชายสักคนที่คู่ควรกับเธอ ไม่ใช่ยอมรับสภาพของตัวเอง อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ! ฉันจะช่วยเธอเอง”
เฉินหยิงเซี่ยและทั้งโต๊ะเงียบกริบ เฉินผิงพูดถูก ชีวิตของฉันยังไปได้อีกไกล ฉันไม่ควรจะโยนมันทิ้งเพื่อโกวจื่อ!
ป้าสองถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะกระดกไวน์ขาวทั้งแก้วจนทุกคนแปลกใจ
ฉันเป็นห่วงลูกหลานกับเหมือนพ่อแม่ทุกคน นี่เป็นแค่เรื่องโชคร้ายที่เราต้องประสบพบเจอ ฉันคิดว่าเราคงต้องแค่ยอมรับมัน โลกนี้ไม่มีความยุติธรรม มีแต่การแบ่งชนชั้น ปลาใหญ่ย่อมกินปลาเล็ก เป็นสัจธรรมของธรรมชาติ
ป้าสองโอดครวญอย่างหมดหนทาง แล้วฉันจะพูดอะไรได้? ถ้าฉันไม่ให้ลูกสาวไปก็มีแต่จะทำให้โกวจื่อโมโห
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...