หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 463

ทุกคนที่โต๊ะถอนหายใจพร้อมกัน สีหน้าเผยความเวทนาที่มีต่อชะตากรรมของเฉินหยิงเซี่ย

วันแต่งงานถูกกำหนดไว้แล้ว เราจะไปทำอะไรได้อีก ถ้าเรากลับคำคงโดนโกวจื่อฆ่าแน่!

“ป้าสองครับ” เขาเอ่ยปาก “ผมตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยให้เฉินหยิงเซี่ยถอนหมั้น จากนั้นก็ส่งเธอไปเรียนต่อที่หงเฉิง”

“ล้อเล่นหรือเปล่า?” ป้าสองแย้ง “ถอนคำสัญญาที่ให้ไว้กับโกวจื่อก็เท่ากับตาย!”

“อย่าทำอะไรโง่ๆ เฉินผิง” ถังหงอิงพูดเฉียบขาด “ลูกไม่รู้หรอกว่าโกวจื่อเป็นคนยังไง สิ่งที่ลูกทำมีแต่จะก่อปัญหาให้ครอบครัว”

แม้แต่คนเงียบขรึมอย่างเฉินเป่ากั๋วยังพูดขึ้น “โกวจื่อไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆเหมือนที่แกคิด ไอ้ลูกชาย พ่อรู้ว่าแกคิดว่าตัวเองจะชนกับเขาได้เพราะลูกมีเพื่อนหลายคนที่หงเฉิง แต่พ่อจะบอกให้ว่าลูกไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังสู้กับอะไร”

เฉินเป่ากั๋วรู้เรื่องเส้นสายของผู้เป็นลูก รวมถึงความร่ำรวยของครอบครัวของซูอวี่ฉี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแค่กระดิกนิ้วเขาก็สามารถจัดหาทรัพยากรมาได้อย่างล้นเหลือ แต่สหายมากอิทธิพลของเฉินผิงก็ใช่ว่าจะมีอำนาจเหนือเมืองอาเวินปู้ถื่อ

“ผมตัดสินใจแล้ว” เฉินผิงป่าวประกาศ “ทุกคนไม่ต้องยุ่ง!”

ถ้าแค่อันธพาลกระจอกอย่างหมอนั่นยังจัดการไม่ได้ ฉันคงเป็นได้แค่ตัวตลก

เพราะคุ้นเคยกับอารมณ์ร้อนของคู่หมั้นของเธอ เฉินหยิงเซี่ยจึงมีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นความตั้งใจแน่วแน่ของผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง “ฉันรู้ว่านายหวังดีต่อฉันนะ เฉินผิง แต่ฉันไม่อยากให้นายเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอันตราย นายช่วยเลิกยุ่งกับเรื่องนี้ได้ไหม?"

“เธออายุแค่สิบเก้าเองเฉินหยิงเซี่ยจะมายอมแพ้ให้ชะตาของตัวเองแบบนี้ได้ยังไง เธอต้องอยู่แบบนั้นไปทั้งชีวิตเลยนะ จะยอมทิ้งชีวิตที่เหลือแล้วจำนนต่อโกวจื่อเหรอ? เธอควรจะได้เรียนมหาลัยแล้วหาผู้ชายสักคนที่คู่ควรกับเธอ ไม่ใช่ยอมรับสภาพของตัวเอง อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ! ฉันจะช่วยเธอเอง”

เฉินหยิงเซี่ยและทั้งโต๊ะเงียบกริบ เฉินผิงพูดถูก ชีวิตของฉันยังไปได้อีกไกล ฉันไม่ควรจะโยนมันทิ้งเพื่อโกวจื่อ!

ป้าสองถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะกระดกไวน์ขาวทั้งแก้วจนทุกคนแปลกใจ

ฉันเป็นห่วงลูกหลานกับเหมือนพ่อแม่ทุกคน นี่เป็นแค่เรื่องโชคร้ายที่เราต้องประสบพบเจอ ฉันคิดว่าเราคงต้องแค่ยอมรับมัน โลกนี้ไม่มีความยุติธรรม มีแต่การแบ่งชนชั้น ปลาใหญ่ย่อมกินปลาเล็ก เป็นสัจธรรมของธรรมชาติ

ป้าสองโอดครวญอย่างหมดหนทาง แล้วฉันจะพูดอะไรได้? ถ้าฉันไม่ให้ลูกสาวไปก็มีแต่จะทำให้โกวจื่อโมโห

หลังจากพยักหน้าให้ผู้อาวุโส เฉินผิงก็เดินนำไปสู่ห้องอาหารใหญ่ ขณะซูอวี่ฉีกระซิบปลอบขวัญเฉินหยิงเซี่ยผู้กำลังสั่นกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกย่างก้าว

พวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะแหบๆ ตามมาด้วยเสียงแก้วกระทบกันเมื่อทั้งสามเดินมาถึงห้องอาหารของผู้จัดการชุย

เฉินผิงผลักประตูให้เปิดออก

ผู้ชายห้าคนนั่งรอบโต๊ะพร้อมแก้วเครื่องดื่มในมือ คนตรงกลางเป็นชายวัยกลางคนที่ผมกลางหัวโล่งเตียน โกวจื่อนั่งข้างๆ เขาพร้อมด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ คอยรินเครื่องดื่มให้เขาเรื่อยๆ

ท่าทางคนหัวล้านจะเป็นผู้จัดการชุยผู้โด่งดัง!

เหล่าคนที่กำลังใช้ห้องอาหารใหญ่ต่างสะดุ้งเฮือกทันทีที่เฉินผิงรุกล้ำ โกวจื่อมองมาที่เฉินผิงและผู้หญิงด้านหลังระหว่างที่รีบร้อนแนะนำให้ผู้จัดการรู้จัก “ผู้จัดการชุย นี่คือลูกพี่ลูกน้องของคู่หมั้นของผมครับ เขาคงจะรู้ว่าคุณมากินอาหารค่ำที่นี่ ก็เลยมาดื่มอวยพรให้สุขภาพของคุณครับ!”