หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4648

ฉิวถูตกใจและกำลังจะพูดบางอย่าง อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้สึกถึงเจตจำนงสังหารที่แผ่ออกมาจากเฉินผิง ในที่สุดเขาก็หุบปากและเดินออกไปช้าๆ

ปรมาจารย์หลวนก็ถอยไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน พวกเขาไม่มีทางสู้กับเฉินผิงเพื่อปกป้องเหยาเก้อ

ในสายตาของพวกเขา เหยาเก้อไม่มีค่าอะไรเลย

“คุณชายฉิว... คุณชายฉิว...”

เหยาเก้อตะลึง เขาร้องขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง แต่ฉิวถูไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา

เมื่อเห็นว่าทั้งฉิวถูและปรมาจารย์หลวนทอดทิ้งเขา เหยาเก้อก็รู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างรุนแรง

เขาถอยหนีซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่มีที่ให้ถอยอีกแล้ว หลังของเขาพิงกับก้อนหินใหญ่ ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกระดาษ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว

“เฉินผิง... ยะ-อย่า... ฉะ-เฉินผิง ช่วยฉันด้วย ฉัน-ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำร้ายเฉียงหยิง และฉันควรจะเห็นแก่สายสัมพันธ์พี่น้องของฉันกับเหยาเม่ย...”

เสียงของเหยาเก้อสั่นเครือ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยคำวิงวอนและเสียใจ

ถึงอย่างนั้นเฉินผิงก็ไม่สะทกสะท้าน สายตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ราวกับตั้งใจที่จะแช่แข็งเหยาเก้อให้ตาย

“ความผิดของแกแค่ขอโทษมันไม่พอ ไม่ใช่แค่ทำร้ายเฉียงหยิงและเหยาเม่ยเท่านั้น แต่แกทิ้งจิตวิญญาณและความเป็นมนุษย์ของตัวเองไปแล้ว”

เสียงของเฉินผิงเย็นชาและไร้ปรานี ราวกับว่าเขาได้ตัดสินให้เหยาเก้อตายแล้ว

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เหยาเก้อก็กลัวจนขาทั้งสองข้างหมดแรง และเขาก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังโครม

“เหยาเม่ย! พี่ผิดไปแล้ว! ช่วยด้วย! ได้โปรดช่วยฉันด้วย...”

ในขณะนั้น เหยาเก้อได้แต่หันไปขอให้เหยาเม่ยช่วย

น้ำตาของเหยาเม่ยไหลรินอีกครั้งเมื่อเธอหันไปมองเหยาเก้อ เธอใจสลายกับความผิดของเหยาเก้อ แต่ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวความหนักแน่นของเฉินผิง

ตอนนั้นเธอได้รู้แล้ว ไม่ว่าเธอจะอ้อนวอนแค่ไหน ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนใจเฉินผิงได้

“เฉินผิง ฉันยอมแลกชีวิตของฉันเพื่อพี่เหยาเก้อ ฉันขอแค่คุณมอบโอกาสให้พี่แก้ตัว”