หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4647

“เหยาเก้อ หยุดนะ! หยุด...”

เหยาเม่ยวิ่งเข้าไปหาเหยาเก้ออย่างสิ้นหวัง ดึงเหยาเก้อเพื่อให้ปล่อยเฉียงหยิงไป

ในขณะนั้น เหยาเก้อถูกความใคร่ครอบงำ เขาจึงไม่มีทางปล่อยเฉียงหยิงไป

“หลีกไปซะ!”

เหยาเก้อฟาดฝ่ามือหนึ่งครั้ง ทำให้เหยาเม่ยกระเด็นออกไปทันที ร่างของเหยาเม่ยกระแทกพื้นอย่างแรง และเธอกระอักเลือดออกมา

อย่างไรก็ตาม เหยาเก้อแทบไม่ได้มองเธอเลย เอาแต่สนใจเฉียงหยิงที่อยู่ข้างล่างตัวเขา

ในขณะนั้น เฉินผิงได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือเบาๆ คิ้วขมวดทันที

นั่นเป็นเพราะเขาจำเสียงของเฉียงหยิงได้

เสื้อผ้าของเฉินผิงปลิวไสวราวกับถูกพัดด้วยสายลมที่มองไม่เห็น ไม่นานหลังจากนั้น ป่าโดยรอบก็ดังก้องไปด้วยเสียงลมพัดพลิ้ว และใบไม้ก็เริ่มเอนไปมา

เฉินผิงเริ่มควบคุมพลังแห่งจุติสายลม ทันใดนั้นก็เกิดลมกระโชกแรงผิดปกติ ป่าที่เคยเงียบสงบกลับถูกพายุรุนแรงพัดเข้ามากะทันหัน ทำให้ใบไม้ปลิวว่อน

เหยาเก้อตกตะลึงและหยุดชะงักโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทันใดนั้นเขาก็ตกใจเมื่อพบว่าลมแรงที่พัดเข้ามาอย่างกะทันหันรอบตัวเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นดาบสายลม มันพุ่งเข้าหาเขา

“เกิดอะไรขึ้น” เหยาเก้อตกตะลึงมาก เขาพยายามหลบดาบสายลม ไม่มีโอกาสแตะต้องเฉียงหยิงอีก

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉียงหยิงก็รีบลุกขึ้นยืนและวิ่งไปหาเหยาเม่ย “เหยาเม่ย! เหยาเม่ย!”

เฉียงหยิงกังวลมากว่าเหยาเม่ยจะเป็นอะไรไป

เฉียงคั่วรู้สึกสับสนและจ้องมองดายสายลมที่ปรากฏขึ้นกะทันหัน เขาไม่เข้าใจได้ว่าพายุที่พัดกระหน่ำเข้ามาสร้างดาบสายลมได้อย่างไร

เฉียงคั่วรู้ว่ามีคนจงใจเสกพายุขึ้นมา และไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนๆ นั้นเป็นผู้ใช้ดาบสายลมโจมตี แต่ใครกันที่เข้ามาช่วยเราในที่แบบนี้

ขณะที่เฉียงคั่วนึกไม่ออกว่าใครยื่นมือเข้ามาช่วย ก็มีร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้น

“คุณเฉิน!”

เมื่อเห็นแก้มของเฉียงหยิงแดงเล็กน้อย เฉินผิงก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่พุ่งพล่านในตัวเขา มิน่าเหยาเก้อถึงอดใจไม่ไหว!

ในขณะนั้นเหยาเม่ยดูจะเจ็บหนัก มีเลือดไหลจากมุมปากของเธอ ใบหน้าของเธอขาวซีด

เฉินผิงหันไปหาเหยาเม่ยและเฉียงหยิงแล้วถามว่า “เขาทำทั้งหมดนี้เหรอ”

หญิงสาวทั้งสองพยักหน้าช้าๆ ซึ่งทำให้เฉินผิงโกรธขึ้นมาทันที

ท้ายที่สุดแล้ว เหยาเม่ยต้องยากลำบากและทุ่มเทมากกว่าจะช่วยเหยาเก้อได้

แต่แล้วผลลัพธ์กลับออกมาแบบนี้

เฉินผิงมองเหยาเก้อ เขากัดฟันแน่นขณะเอ่ยว่า “แกสมควรตาย...”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เหยาเก้อก็กลัวจนตัวสั่น เขารีบหลบข้างหลังฉิวถูและปรมาจารย์หลวน

เฉินผิงก้าวไปหาเหยาเก้อทีละก้าว รัศมีที่แผ่ออกมานั้นรุนแรงมากจนเหยาเก้อแทบจะหายใจไม่ออก

“หลีกทาง!” เฉินผิงพูดกับฉิวถูและปรมาจารย์หลวนอย่างเย็นชา