หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4646

เหยาเม่ยที่น้ำตาคลอเบ้าจ้องเหยาเก้อและอ้อนวอนเขา “พี่เหยาเก้อ ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้ พี่อยากฆ่าพวกเราสามคนจริงๆ เหรอ พี่ควรหนีไปกับพวกเรา...”

“พอแล้ว พี่ไม่ได้มีโอกาสแบบนี้ทุกวัน จะให้หนีไปได้ยังไง เราถูกล้อเลียนเหยียดหยามมาตลอด ถ้าเข้าร่วมตระกูลฉิว พี่จะได้เดินอย่างภาคภูมิในนครอสูร ใครที่ไหนจะกล้ายุ่งกับพี่ ไม่ต้องกังวล เหยาเม่ย พี่จะจัดการให้เสร็จเร็วๆ เธอจะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวด” เหยาเก้อจ้องเหยาเม่ยด้วยความเฉยเมยเย็นชา

“แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า คิดจะฆ่าน้องสาวตัวเองจริงๆ เหรอ”

ใบหน้าของเฉียงคั่วแดงก่ำด้วยความโกรธเมื่อเห็นเหยาเก้อพูดแบบนั้น

ด้วยความที่มีน้องสาวเหมือนกัน เฉียงคั่วคงยอมตายดีกว่าทำร้ายน้องสาวตัวเอง

พลั่ก!

เหยาเก้อต่อยเฉียงคั่วในทันใดและพูดอย่างเย็นชา “เงียบซะ ที่ฉันพาแกมาที่นี่ก็เพราะว่าน้องสาวของแกสวยเกินไป ฆ่าเธอทิ้งคงเสียของ ฉันอยากเล่นกับเธอก่อน”

ดวงตาของเหยาเก้อฉายความโลภและเหี้ยมเกรียม เขาผลักเฉียงคั่วออกไปอย่างแรงและเดินเข้าหาเฉียงหยิง

เฉียงหยิงถอยหนีด้วยแววตาหวาดกลัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอเกาะมือของเหยาเม่ยไว้แน่น และเหยาเม่ยซึ่งเสียงสั่นเทาด้วยความสิ้นหวังก็อ้อนวอน “พี่เหยาเก้อ ฉันขอร้องพี่ ไว้ชีวิตพวกเขาด้วย พวกเขาบริสุทธิ์!”

เมื่อเห็นว่าเหยาเก้อกำลังจะทำร้ายเฉียงหยิง เฉียงคั่วก็โมโห ร่างกายของเขาสั่นไปทั้งตัวขณะคำรามออกมาดังลั่น “ถ้ากล้าแตะต้องน้องสาวของฉัน ฉันสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยแกไป!”

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีพลังที่จะหยุดเหยาเก้อได้ พลังวิญญาณภายในตัวของพวกเขาสามคนถูกผนึกไว้ ทำให้พวกเขากลายเป็นคนธรรมดาในขณะนั้น

“เหยาเม่ย ไปให้พ้นซะ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นน้องสาวของตัวเอง ฉันก็คงเล่นสนุกกับเธอเหมือนกัน การยกเธอให้กับเฉินผิงช่างสูญเปล่า นึกว่าหมอนั่นจะมาจากตระกูลรวยๆ และฉันจะได้ใช้ชีวิตหรูหรากับเขา แต่ที่แท้ก็แค่ไอ้กระจอก” เหยาเก้อผลักเหยาเม่ยออกไปอย่างแรง ทำให้เธอล้มลงบนพื้น

เหยาเม่ยส่งเสียงคร่ำครวญขณะมองเหยาเก้อ ในขณะนั้น หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด

เธอฝ่าฟันอุปสรรคมากมายเพื่อช่วยชีวิตเหยาเก้อ แต่เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้

“ขอสาบานต่อบรรพชนว่าพี่จะปกป้องเธอจนลมหายใจสุดท้าย!”

เขาคำรามเสียงต่ำ ราวกับเฉียงคั่วปลุกพลังเก่าแก่บางอย่างในตัวเขาให้ตื่นขึ้น ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที มีประกายไฟบางๆ ห่อหุ้มร่างกายของเขา

นั่นคือพลังของผู้พิทักษ์ที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ ซึ่งจะตื่นขึ้นในช่วงวิกฤติ

สีหน้าของเหยาเก้อตกใจแวบหนึ่งเมื่อเขาเห็นภาพนั้น อย่างไรก็ตาม เขายิ้มเยาะอย่างเย็นชา “คิดว่าพลังอันน้อยนิดของแกจะหยุดฉันได้เหรอ”

เขาโบกมือพร้อมกับมองอย่างเหยียดหยาม ทำให้เฉียงคั่วกระเด็นไปข้างหลัง

เฉียงคั่วที่เพิ่งหลุดจากผนึกยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่