หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4645

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวของเฉินผิงเมื่อเขาจำได้ว่าเขาพกลูกแก้วสะกดลมติดตัวไว้ ระหว่างที่กำลังเผชิญหน้ากับดาบสายลมที่มีจิตวิญญาณ

ลูกแก้วนั้นเป็นสมบัติล้ำค่ามาตั้งแต่โบราณ เป็นที่รู้จักจากพลังในการควบคุมสายลม มันมีความสามารถในการสงบได้ทุกพายุ และสามารถดูดซับแก่นแท้ของสายลมได้ด้วย

เมื่อเฉินผิงนึกขึ้นได้ ลูกแก้วสะกดลมก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากภายในตัวเขา มันลอยอยู่เหนือหัวและเปล่งแสงสีน้ำเงินจางๆ แตกต่างอย่างชัดเจนกับความมืดมิดอันโกลาหลที่อยู่รอบๆ

“มาลองดูว่าลูกแก้วสะกดลมจะดูดซับคมดาบสายลมประหลาดพวกนี้ได้หรือเปล่า”

เฉินผิงพูดเบาๆ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความอยากรู้และคาดหวัง

แสงสีน้ำเงินบนพื้นผิวของลูกแก้วสะกดลมสว่างขึ้นเรื่อยๆ มันถูกควบคุมด้วยความคิดของเขา ราวกับว่ามีกระแสน้ำวนขนาดใหญ่เริ่มหมุนช้าๆ ดึงดูดคมดาบสายลมที่อยู่โดยรอบ

คมดาบสายลมซึ่งเดิมทีนั้นได้บินวนเวียนไปมาเพื่อหาโอกาสโจมตี กลับเปลี่ยนทิศทางอย่างน่าประหลาดเมื่อเผชิญกับแรงดึงดูดที่ปล่อยออกมาจากลูกแก้วสะกดลม ราวกับว่าพวกมันถูกเชือกล่องหนมัดไว้ ซึ่งทั้งหมดลอยเข้าหาลูกแก้วสะกดลม

เมื่อคมดาบสายลมเข้าใกล้ลูกแก้วสะกดลม ดาบทุกเล่มก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีน้ำเงินอ่อนโยน หลังจากนั้นคมดาบสายลมก็กลายเป็นแก่นแท้สายลม ซึ่งถูกลูกแก้วสะกดลมดูดกลืนช้าๆ

กระบวนการดังกล่าวทั้งเงียบงันและเต็มไปด้วยพลังอันลึกลับ ทำให้เฉินผิงรู้สึกพิศวง

เมื่อเวลาผ่านไป คมดาบสายลมในน้ำเต้าก็ค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หายไปหมด

ลูกแก้วสะกดลมดูมันวาวและอบอุ่นยิ่งขึ้น ราวกับว่ามันดูดซับแก่นแท้สายลมจากฟ้าดิน ทำให้มันเชื่อมต่อกับเฉินผิงมากยิ่งขึ้น

เฉินผิงสัมผัสได้ว่ากระบวนการนี้ทำให้ความเข้าใจและการควบคุมของเขาที่มีต่อธาตุลมก้าวกระโดดอย่างมาก

“นี่ไม่ใช่แค่การโจมตีด้วยดาบสายลมธรรมดา แต่เป็นการแสดงพลังของจุติสายลม”

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ตระหนักได้ เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว “เมื่อมีลูกแก้วสะกดลมเป็นสื่อกลาง ฉันจะมองเห็นความลับของจุติสายลมได้ ความรู้นี้มีค่ามากกว่าการหลบหนีจากน้ำเต้าเสียอีก”

น้ำเต้ากลืนนภาที่เจ้าของเคยภูมิใจนักหนานอนนิ่งอยู่บนพื้น พื้นผิวของมันเต็มไปด้วยรอยแตก ชัดเจนว่ามันสูญเสียพลังที่เคยมีไปหมดแล้ว

ใบหน้าของปรมาจารย์หลวนเปลี่ยนเป็นสีซีดราวกับคนตายในทันทีเมื่อเขาเห็นอย่างนั้น เขามองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขากำลังเห็น

การปรากฏตัวของเฉินผิงนั้นราวค้อนมหึมาที่ทุบทุกคนอย่างรุนแรง

โดยเฉพาะเฉียนชื่อ เขาตั้งใจจะขุดหาผลึกเซียนต่อไป แต่จู่ๆ เฉินผิงก็โผล่ออกมาจากน้ำเต้ากลืนเวหา ทันใดนั้นดวงตาของเฉียนชื่อก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

ขณะนั้นเอง เหยาเก้อกำลังพาเหยาเม่ย เฉียงคั่วและเฉียงหยิงเข้าไปในป่าทึบอีกฝั่งหนึ่ง

เขาตั้งใจที่จะสังหารพวกเขาในป่าทึบแห่งนั้น