หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4654

หลังพูดอย่างนั้น เฉินผิงก็ชี้นิ้วไปข้างหน้า มีลำแสงพลังวิญญาณแวบหนึ่งก่อนที่ปรมาจารย์หลวนจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่มือทั้งสองข้าง แล้วเขาก็ไม่รู้สึกถึงมือตัวเองอีก

เขาทรุดตัวลงกับพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวและความโล่งใจ เขารู้ว่าเขาสมควรได้รับโทษ แต่ก็ขอบคุณเฉินผิงที่ไว้ชีวิตเขา ถึงจะเสียมือไปในตอนนี้ มันก็อาจงอกกลับมาได้ในสิบปีข้างหน้า แต่ถ้าเสียชีวิตแทน มันจะไม่หวนกลับมาอีกเลย

“ขอบคุณ คุณเฉิน...”

แม้ปรมาจารย์หลวนจะเจ็บปวดอย่างมาก แต่เขาก็ดีใจเป็นที่สุด เขารวบรวมเรี่ยวแรงลุกขึ้นยืนและวิ่งออกไปทันที เขากลัวว่าเฉินผิงอาจเปลี่ยนใจและฆ่าเขา

หลังจากปรมาจารย์หลวนไปแล้ว เฉินผิงก็หันไปหาฉิวถู

ฉิวถูตัวสั่น อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าปรมาจารย์หลวนรอดตายหลังจากยกของวิเศษให้ เขาจึงคิดว่าเขาก็อาจรอดได้เช่นกันถ้าคุกเข่าอ้อนวอนและยกสมบัติให้เฉินผิง

ในฐานะบุตรชายตระกูลฉิว เขารู้สึกว่าชื่อเสียงนั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิต

อย่างไรก็ตาม ทุกคนทั้งล้มตายหรือไม่ก็บาดเจ็บในตอนนี้ ต่อให้คุกเข่าขอความเมตตาจากเฉินผิง ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ในขณะนั้น การขอความเมตตาเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด ดังคำกล่าวที่ว่าคนฉลาดย่อมรู้จักยอมแพ้

“คุณเฉิน ปล่อยฉันไปเถอะ! ไว้ชีวิตฉันด้วย!”

หลังจากไตร่ตรองดูแล้ว ฉิวถูก็คุกเข่าลงและขอความเมตตา

เมื่อเห็นว่าถึงจะถูกตัดมือ แต่สุดท้ายแล้วปรมาจารย์หลวนก็รักษาชีวิตไว้ได้ แสงแห่งความหวังก็ส่องประกายขึ้นในใจฉิวถู

เขาคุกเข่าลงพื้น ก้มหัวลงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างยอมจำนน ความเย่อหยิ่งและโหดเหี้ยวที่เคยปรากฏบนสีหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความกลัว

“คุณเฉิน ฉันจะมอบทุกสิ่งที่ฉันมีให้คุณ ขอแค่ปล่อยฉันไป ดูนี่สิ นี่คือถุงใส่ของของฉัน มีของวิเศษที่ฉันสะสมมาหลายปี ถ้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าฉัน ฉันจะยกให้ทั้งหมด”

ฉิวถูตัวสั่นและชูถุงใส่ของขึ้นสูง ราวกับว่ามันเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยเขาได้

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงแค่จ้องมองอย่างเย็นชา ไม่มีความสงสารแม้แต่น้อยในแววตา

ลมที่พัดมากับฝ่ามือแหลมคมราวใบมีด แฝงด้วยเจตจำนงสังหารอันน่าสะพรึงกลัว ตรงไปที่จุดตายของฉิวถู

“ผมแค่อยากให้คุณเข้าใจ” เสียงของเฉินผิงก้องอยู่ในหูของฉิวถู เย็นเยียบราวกับเสียงยมทูต “ผมไม่ใช่คนประเภทที่คุณจะหยามหน้าได้ ในสายตาของผม ตระกูลฉิวของคุณไม่มีค่าอะไรเลย”

ฉิวถูรู้สึกเพียงพลังมหาศาลที่โอบล้อมเขา เขาอยากจะหลบ แต่ก็สายไปแล้ว การโจมตีนั้นราวกับภูเขาที่ถล่มลงมาใส่อกของเขาอย่างหนักหน่วง

ร่างของฉิวถูกระเด็นลอยละลิ่วไปไกล หล่นลงพื้นอย่างรุนแรง

อกของเขายุบลงไป เลือดพุ่งกระฉูดออกมา ทำให้พื้นดินโดยรอบเป็นสีแดงเข้ม

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อและเคียดแค้น ดูเหมือนเขาจะสงสัยว่าทำไมเฉินผิงถึงไร้หัวใจขนาดนี้ และทำไมถึงไม่ให้โอกาสเขาเอาตัวรอด

“กะ... แก...” ฉิวถูอ้าปาก พูดไม่เป็นภาษาก่อนที่ศีรษะของเขาจะเอียงไปด้านข้าง และเขาก็หยุดหายใจ

เฉินผิงยืนนิ่ง จ้องมองร่างไร้วิญญาณของฉิวถู ดวงตาของเขาไร้ซึ่งอารมณ์