หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4683

ขณะที่ปราณสัมผัสของเฉินผิงค่อยๆ ซึมเข้าไปในคัมภีร์จารึกอาคมเล่มที่สอง คลื่นรัศมีเก่าแก่ก็พุ่งผ่านอากาศเข้าหาเขา รู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้เดินทางข้ามมิติกาลเวลา พาเขาไปสู่ดินแดนลี้ลับ

ภายในคัมภีร์ แสงเรืองรองแผ่และไหลออกมา ผสานกับอักขระจนกลายเป็นแผนผังที่ซับซ้อนแต่งดงาม แผนผังเหล่านี้หมุนช้าๆ ปลดปล่อยพลังน่าเกรงขามที่กระพริบเป็นจังหวะ

เมื่อจมดิ่งอยู่ในโลกที่เกิดจากวงแหวนอาคม จิตใจของเฉินผิงก็เคลื่อนไหวไปตามแสงที่ไหลผ่าน พยายามจับภาพการเคลื่อนไหวที่ทุกขณะเพื่อทำความเข้าใจความหมายของอักขระแต่ละตัว

ในที่แห่งนี้ดูเหมือนจะไม่มีเวลา ขณะที่เฉินผิงสั่นพ้องไปกับโลกรอบตัวเขา ลมหายใจทุกครั้งที่เขาสูดเข้าไปเชื่อมโยงเขาเข้ากับแผนผังโดยรอบ

ในที่สุดเขาก็เริ่มเข้าใจแก่นของอาคมฟ้าดิน มันเป็นมากกว่าแค่วงแหวนอาคมที่ใช้สำหรับผนึก มันคือความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในกฎของธรรมชาติและการประยุกต์ใช้กฎ

อักขระแต่ละตัวเป็นตัวแทนกฎของจักรวาล และวงแหวนอาคมทั้งหมดก็คือกฎเหล่านั้น มันมีพลังในการควบคุมพลังฟ้าดิน ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์

เมื่อได้รู้ซึ้งแล้ว เฉินผิงก็ตระหนักว่าการจะเชี่ยวชาญหรือไขความลับของอาคมฟ้าดินได้อย่างแท้จริงนั้น พลังหรือทักษะเพียงอย่างเดียวยังไม่พอ กุญแจสำคัญอยู่ที่การรับรู้และการปรับตัวให้สอดคล้องกับพลังที่มองไม่เห็นซึ่งอยู่ระหว่างฟ้าดิน

สิ่งที่เขาต้องทำไม่ใช่แค่เรียนรู้วิธีสร้างหรือใช้อาคมลึกลับดังกล่าวเท่านั้น ที่สำคัญกว่านั้นเขาต้องเรียนรู้วิธีการอยู่ร่วมกับธรรมชาติอย่างกลมกลืน ดึงความแข็งแกร่งจากธรรมชาติมาใช้เพื่อต่อต้านผู้ที่ขัดขืนกฎธรรมชาติ

ในขณะที่เฉินผิงจมอยู่กับการรับรู้ เวลาในโลกภายนอกก็ผ่านไปเงียบๆ

ทันใดนั้น แรงกระแทกอันทรงพลังก็เข้ามาขัดความคิดของเขา เฉินผิงฟื้นคืนสติและตระหนักได้ว่าเขาไม่เพียงแต่เปิดคัมภีร์จารึกอาคมเล่มที่สองได้สำเร็จเท่านั้น แต่จิตใจและความเข้าใจในอาคมยังพัฒนาขึ้นอย่างมากอีกด้วย

เฉินผิงไม่รู้ว่าขณะที่เขาเปิดคัมภีร์จารึกอาคม ก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาดบนท้องฟ้าเหนืออาณาจักรนิรันดร์ แสงสีต่างๆ ปรากฏขึ้น มีร่างเงาเคลื่อนไหวอยู่ภายใน ราวกับกำลังบอกเป็นนัยถึงการมีอยู่ของอาณาจักรอีกแห่ง

ภาพประหลาดนี้หายไปในพริบตา มีคนเพียงไม่กี่คนที่ได้เห็น

มันมากพอที่จะสร้างความตกตะลึงให้ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากในอาณาจักรนิรันดร์ ราวกับคลื่นที่ตามมาหลังก้อนหินขนาดใหญ่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบเงียบสงบ

ในขณะนั้น ฝักฝ่ายจำนวนมากที่ซ่อนอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ได้เผยตัวเองพร้อมกัน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่รู้อะไรเลย หลังจากยืดกล้ามเนื้อเล็กน้อย เขาก็ออกจากห้อง

จี้อวิ๋นอยู่กับฉันมาตลอดและตอนนี้ก็มีเหยาเม่ยข้างกายเขาคงไม่รู้สึกเหงาอีกยิ่งไปกว่านั้นเหยาเม่ยก็ไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปเพราะเธอพบบ้านของเธอแล้ว

“ข้ารู้สึกได้” หยุนหลี่ค่อยๆ ลุกขึ้นจากหินก้อนใหญ่ ร่างของเขาหายวับไปในทันที

ชื่อหลานและคนอื่นๆ รีบตามไปที่นครหลวง

เฉินผิงพร้อมด้วยจี้อวิ๋นและเหยาเม่ยลงจากเรือเหาะ เซียวหยวนซานและผู้ติดตามเข้ามาต้อนรับพวกเขาโดยไม่รอช้า

การประสานเสียงกล่าวต้อนรับการมาเยือนของพวกเขาทำให้เหยาเม่ยตะลึง

เธอไม่นึกว่าเฉินผิงจะมีคนนับถือมากมายขนาดนี้ในอาณาจักรนิรันดร์

“คุณเฉิน เรื่องตำหนักลำดับสิบ...”

เซียวหยวนซานรีบเข้าไปหาเพื่อคุยกับเฉินผิงเรื่องการมาเยือนของตำหนักลำดับสิบ