หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4706

ที่ตำหนักลำดับสิบ ฮั่วชิงกำลังพักผ่อนในห้องของเขา ไม่สนใจที่จะออกไปไหน

เขาไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยว่าราชาสิบตำหนักจะเล่นงานเขา

ท้ายที่สุดแล้ว การที่เขามาพักที่นี่นับว่าเป็นเกียรติของตำหนักลำดับสิบ ตระกูลของเขาเป็นที่นับถือในหมู่ชาวสวรรค์ ดังนั้นราชาสิบตำหนักย่อมไม่กล้าทำอะไร

ในขณะที่ฮั่วชิงกำลังพักผ่อน ชายชราร่างผอมแห้งก็เดินเข้ามา

“เป็นยังไงบ้าง เฉินผิงตายหรือยัง” ฮั่วชิงถาม

“ฮั่วชิง แม้ว่าหลายคนจะไปถึงแคว้นเซียวแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครเคลื่อนไหว น่าจะยังลังเลอยู่” ชายชราผอมแห้งตอบ

“ข้ารู้ว่าทำไม เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขายังไม่เคลื่อนไหว เพราะท้ายที่สุดแล้วไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าตำหนักลำดับสิบมีผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นจริงหรือไม่ นอกจากนี้เฉินผิงยังมียอดฝีมือคอยหนุนหลัง พวกนั้นคงตรวจสอบมาบ้างแล้ว จึงไม่น่าจะถูกหลอกล่อได้ง่ายๆ”

ฮั่วชิงดูเหมือนจะคาดเดาไว้ตั้งแต่แรก

“ฮั่วชิง หลินเข่อต้งแห่งนครจันทร์ตะวันพาคนจำนวนหนึ่งออกเดินทางไปยังแคว้นเซียว คิดว่าคงเป็นเพราะคำสั่งประหาร” ชายชราร่างผอมรายงาน

“อะไรนะ” ฮั่วชิงลุกขึ้นนั่งทันที “เจ้าโง่นั่นก็หลงกลด้วยหรือนี่ ฮ่าๆ... หลินฉงภาคภูมิในความฉลาดหลักแหลมของตัวเองอยู่เสมอ ไม่นึกเลยว่าเขาจะมีลูกชายที่โง่เขลาเช่นนี้ ถ้าหลินเข่อต้งลงมือฆ่าเฉินผิงคงได้สนุกแน่!”

“ฮั่วชิง หลินเข่อต้งจะโง่ถึงขั้นลงมือฆ่าเฉินผิงเลยหรือ ตอนนี้มีผู้บำเพ็ญเพียรไม่น้อยใกล้ๆ แคว้นเซียว ถ้าคนอื่นไม่ทำอะไร เขาก็ไม่น่าจะลงมือเช่นกัน” ชายชราร่างผอมกล่าว

“ถ้าเขาไม่ลงมือ เราก็แค่ต้องยุยงเขานิดหน่อย”

หลังจากพูดจบ ฮั่วชิงก็หยิบถุงใส่ของออกมาแล้วโยนให้ชายชราพร้อมสั่ง “นี่คือผลึกเซียนสองหมื่นชิ้น ส่งให้หลินเข่อต้งแล้วบอกว่าเป็นของขวัญจากตำหนักลำดับสิบ เมื่อเห็นผลึกเซียนมากขนาดนี้ เขาจะไม่ลังเลอีกต่อไป!”

“ฮั่วชิง ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าจะยอมเสียผลึกเซียนสองหมื่นชิ้น”

ชายชราถือถุงใส่ผลึกเซียน ลังเลที่จะมอบมันให้คนอื่น

“อย่างที่เขาว่าไว้ ถ้าไม่เสี่ยงก็ไม่ได้อะไรเลย ตราบใดที่หลินเข่อต้งฆ่าเฉินผิง เขาก็คงขอผลึกเซียนที่เหลืออีกแปดหมื่นชิ้นจากตำหนักลำดับสิบอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะคอยดูว่าราชาสิบตำหนักจะทำยังไง!”

หลินฉงยังคงถือตัวหมากไว้ในมือ พลางวางแผนเดินหมากตาต่อไป

“ท่านพ่อ เป็นไปได้สูงที่เขาเห็นคำสั่งประหารแล้วและไปฆ่าเฉินผิง คงถูกผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นล่อลวงเข้าให้” หลินเข่อฟ่านวิเคราะห์

“อะไรนะ” ตัวหมากหลุดออกจากมือของหลินฉง และคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน “เจ้าลูกโง่! ทำไมถึงได้หลงเชื่อคำสั่งประหารจากตำหนักลำดับสิบ ชาวสวรรค์แต่ละคนทั้งหยิ่งยโสและหลงตัวเองยิ่งกว่าใคร พวกมันจะยอมมอบผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นเป็นรางวัลได้ยังไง”

เขาโมโหมาก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธขณะที่เขาคำราม “ไปลากตัวกลับมาเดี๋ยวนี้ เจ้าลูกโง่นั่นกำลังถูกตำหนักลำดับสิบหลอกใช้! อ๊าก! น่ารำคาญจริงๆ! ถ้าพวกตำหนักลำดับสิบรู้เรื่องนี้ ข้าคงอับอายขายหน้า!”

“ท่านพ่อ เขาไม่น่าจะฟังข้า” หลินเข่อฟ่านยอมรับด้วยสีหน้าสับสน

“เอาตราประทับของข้าไปด้วย ถ้าเขาไม่ฟัง ก็บอกเขาว่าอย่ากลับมาที่นครจันทร์ตะวันอีกและปล่อยไปตามยถากรรม!”

หลินฉงโยนตราประทับให้ลูกชายของเขา

หลินเข่อฟ่านรับตราประทับ น้อมรับคำสั่งและรีบออกไป