หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4707

บนท้องฟ้าเหนือแคว้นเซียว รัศมีทรงพลังสองดวงเคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่ มีคนอื่นกำลังมาที่แคว้นเซียวอีกแล้ว ดูเหมือนว่าจะมาเพราะเฉินผิงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้มีกี่คนแล้ว” โจวถังพูดขึ้นในขณะที่เขามองไปในระยะไกลพลางขมวดคิ้ว

“คนยิ่งมากยิ่งดี ทำให้เราฉวยโอกาสในความวุ่นวายได้ง่ายขึ้น!” เสวียนปิงตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

“พี่ใหญ่ มีคนมากมายตามล่าเฉินผิง ถ้าคนอื่นไปถึงตัวเขาได้ก่อนก็เท่ากับว่าเรามาเสียเที่ยว ฉันคิดว่าเราควรชิงลงมือกำจัดเฉินผิงก่อน”

เค่อหวู่ร้อนใจจนทนแทบไม่ไหว

“เจ้าโง่! ทุกคนกำลังรออยู่ ไม่มีใครเข้ามาในแคว้นเซียวเพื่อฆ่าเฉินผิง แกไม่รู้เหรอ คนพวกนี้อยู่มานานนับพันปีแล้ว และทุกคนล้วนฉลาดหลักแหลม ในเมื่อยังไม่เคลื่อนไหว ก็แปลว่าพวกเขาสืบข่าวมาแล้ว อยู่เฉยๆ อย่าวอกแวก ถ้าฉันไม่สั่ง พวกแกห้ามทำอะไรทั้งนั้น!” เสวียนปิงตำหนิและจ้องมองเขาด้วยสายตาดุร้าย

เค่อหวู่ก้มหน้าและเงียบไป อย่างไรก็ตาม ความไม่พอใจปรากฏชัดบนสีหน้าของเขา

รัศมีทั้งสองเคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าใกล้ทั้งสามก็เห็นว่าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรชาย มีผู้บำเพ็ญเพียรหญิงในชุดขาวตามมาด้วย

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลินเข่อต้งและหลินโร่วหยา

เมื่อเห็นว่าพลังของหลินเข่อต้งและหลินโร่วหยาไม่ได้เหนือไปกว่าพวกเขา ทั้งสามคนจึงเข้าไปหา

พวกเขาเพิ่งไปถึงหลินเข่อต้งและยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ก่อนที่หลินเข่อต้งจะตะโกนอย่างเหยียดหยาม “ไปให้พ้น พวกเจ้ามาฆ่าเฉินผิงเพราะหวังผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นใช่ไหม”

ทั้งสามตกตะลึง เพราะไม่นึกว่าชายคนนี้จะเย่อหยิ่งขนาดนี้

“บัดซบ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าไล่พวกเรา แกอยากตายมากใช่ไหม แกเชื่อไหมว่าโจมตีแค่ครั้งเดียวฉันก็บดขยี้แกได้แล้ว จากนั้นผู้บำเพ็ญเพียรหญิงที่อยู่ข้างหลังแกก็จะเป็นของฉัน”

เค่อหวู่มีสีหน้าโกรธจัด เขาควงค้อนศิลาดาวตกในมือไม่หยุด

“กล้าดียังไง!”