หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4719

ที่แคว้นเซียว เฉินผิงกำลังนั่งอยู่กับหยุนหลี่

เฉินผิงไม่รู้อะไรมากนักเรื่องกลุ่มอำนาจที่ซ่อนอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์และบันไดสวรรค์

ดังนั้นเขาอยากใช้เวลาอยู่กับหยุนหลี่มากขึ้น เพื่อทำความเข้าใจกลุ่มอำนาจที่ซ่อนอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์รวมถึงบันไดสวรรค์

นอกจากนี้ ด้วยความที่แคว้นเซียวถูกล้อมรอบด้วยยอดฝีมือมากมายที่เฝ้ารอโอกาสโจมตี เฉินผิงจึงยังไปไหนไม่ได้

หลังจากที่จัดการเรื่องต่างๆ ในแคว้นเซียวเสร็จแล้ว เฉินผิงก็วางแผนมุ่งหน้าไปยังนครจันทร์ตะวันเพื่ออธิบายเรื่องต่างๆ

เขาไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องมันจะกลายเป็นนี้เช่นกัน

“ตอนนี้น่าจะมีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าไม่ต่ำกว่าสิบคนรอบแคว้นเซียว คนเหล่านี้หมายหัวเจ้าไม่ผิดแน่ ท้ายที่สุดแล้วผลึกเซียนสำคัญมากสำหรับคนที่อยู่ในระดับนั้น” หยุนหลี่พูดช้าๆ

เฉินผิงหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “คนพวกนี้คงไม่ทันคิดให้รอบคอบ ถึงผลึกเซียนจะเป็นทรัพยากรที่สำคัญสำหรับพวกเขา แต่พวกเขารู้ได้ยังไงว่าตำหนักลำดับสิบจะรักษาสัญญา จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฆ่าผมแล้วตำหนักลำดับสิบไม่ยอมให้ผลึกเซียน แบบนั้นคงเสียเวลาทิ้งไปเปล่าๆ”

“เพราะแบบนั้นพวกเขาถึงไม่ลงมือทันที ทุกคนกำลังรอ แต่มนุษย์นั้นโลภมากเป็นธรรมดา ข้าว่าอีกไม่นานพวกเขาจะหมดความอดทนและลงมือ ค่าหัวผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นปลุกปั่นให้คนบ้าคลั่งได้ สุดท้ายพวกเขาจะยอมเสี่ยงแน่นอน กรณีที่แย่ที่สุดคือฆ่าเจ้าได้แต่ต้องกลับไปมือเปล่า แต่ถ้าหากพวกเขาโชคดีและตำหนักลำดับสิบมอบผลึกเซียนให้จริงๆ มันจะพลิกชีวิตผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้อย่างสิ้นเชิง ผู้บำเพ็ญเพียรนับไม่ถ้วนติดอยู่ในขั้นมหายานและไม่สามารถบรรลุถึงขั้นเซียนได้จนกระทั่งถึงวาระสุดท้าย” หยุนหลี่บอกเฉินผิง

“พวกเขาเพิ่งอยู่ที่ขั้นมหายานระดับเก้า ถ้ามาคนหนึ่งผมก็จะฆ่าคนหนึ่ง ถ้ามาสองคนผมก็แค่ฆ่าทั้งคู่”

เฉินผิงไม่ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด

“แล้วถ้าสิบคนเข้ามาพร้อมกันล่ะ เจ้าคิดว่ามีโอกาสชนะมากแค่ไหน” หยุนหลี่ถาม

“ก็...” เฉินผิงเงียบไป

เขาอาจไม่มีโอกาสชนะเลย

“ถ้าเจ้าไม่ได้เผยความสามารถที่แท้จริงตั้งแต่แรก คนเหล่านั้นก็คงไม่จับมือกัน แต่มีคนจำนวนมากเห็นเจ้าเล่นงานหลินเข่อต้ง พวกเขาเลยไม่กล้าสู้กับเจ้าตามลำพัง ดังนั้นพวกเขาน่าจะรวมพลังกันไม่ผิดแน่ ยอดฝีมือที่มารวมตัวรอบแคว้นเซียวเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และจำนวนคนที่มาสมทบก็คงเช่นกัน หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้าก็คงไม่ได้ออกไปจากที่นี่”

“ยอดฝีมือขั้นเซียนเหรอ”

หยุนหลี่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าทันใด

เฉินผิงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียด

ยอดฝีมือขั้นมหายานระดับเก้าไม่คณามือเฉินผิง แต่ถ้าเป็นขั้นเซียน เฉินผิงคงประมาทไม่ได้

“เอาล่ะ เรื่องราวชักเริ่มน่าสนใจขึ้นแล้ว ใครจะคิดว่าแม้แต่ยอดฝีมือขั้นเซียนก็ยังมีคนที่โง่หลงเชื่อคำสั่งประหารจากตำหนักลำดับสิบ”

หยุนหลี่หันไปหาเฉินผิงพร้อมหัวเราะ

เฉินผิงไม่พูดอะไร กลับกันเขาออกจากห้องของหยุนหลี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม