หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4739

เฉินผิงฟังคำพูดของหลินฉงและพยักหน้า

ดูเหมือนว่าในอาณาจักรนิรันดร์จะมีความลับอยู่อีกมาก แต่ตอนนี้เขามีนครจันทร์ตะวันเป็นที่มั่นแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเอาแต่หนีอีกต่อไป

เมื่อมีที่มั่น เขาจะทุ่มเทเวลาบำเพ็ญเพียรได้มากขึ้น เขาต้องเพิ่มความแข็งแกร่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อปีนบันไดสวรรค์

หากปีนบันไดสวรรค์สำเร็จ เขาก็ไม่จำเป็นต้องรอจนกว่าจะบรรลุถึงขั้นเซียนและสามารถเข้าสู่อาณาจักรแดนสรวงได้โดยตรง

แต่ตอนนี้ เรื่องด่วนที่สุดคือการกำจัดตำหนักลำดับสิบ

เมื่อจปราบตำหนักลำดับสิบได้แล้ว จะไม่มีใครในอาณาจักรนิรันดร์ที่เป็นภัยต่อเฉินผิงอีก จากนั้นเขาจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

เขาต้องตามหาซูอวี่ฉี เขาคงไปที่อาณาจักรแดนสรวงไม่ได้ระหว่างที่เธอยังร่อนเร่อยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ แบบนั้นเขาคงอยู่ไม่สุข

นอกจากนี้เขายังต้องหาทางช่วยเจ้าสำนักหลอมเซียน ท้ายที่สุดแล้วเขาได้ให้คำมั่นไว้

ส่วนการรวบรวมชิ้นส่วนของจ้าวมารสีชาดนั้นรอได้ ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน

ที่จริงการมีจ้าวมารสีชาดอยู่ในทะเลจิตสำนึกไม่ใช่เรื่องแย่อะไร ไม่เพียงแต่ทำให้เขามีพันธมิตรที่แข็งแกร่งในยามวิกฤต แต่ยังเหมือนกับพกสารานุกรมเคลื่อนที่อีกด้วย จ้าวมารมีความรู้และประสบการณ์มากมาย

หากเฉินผิงไปถึงอาณาจักรแดนสรวงในที่สุด ทุกสิ่งที่นั่นย่อมเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย แต่มันคงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับจ้าวมารสีชาด

“เจ้าหนู เจ้าคิดว่าข้าเป็นตัวอะไร นี่เจ้าวางแผนจะขังข้าไว้ตลอดไป ไม่ยอมให้ข้าฟื้นคืนชีพงั้นเหรอ” จ้าวมารสีชาดร้องด้วยความโกรธ

“จ้าวมาร ผมก็แค่คิดไปเรื่อย ผมจะช่วยตามหาชิ้นส่วนให้คุณอยู่แล้ว”

เฉินผิงฝืนยิ้มกระอักกระอ่วน จ้าวมารสีชาดอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง ซึ่งหมายความว่าเขาได้ยินความคิดของเฉินผิงด้วย

“ท่านพ่อ ปล่อยเฉินผิงเดี๋ยวนี้! หากผมของเขาหลุดแม้แต่เส้นเดียว ข้าจะตัดสัมพันธ์กับท่านและยอมตายอยู่ในห้องโถงนี้!”

ร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาในห้องโถง หลินเข่อติ้ง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความร้อนรน

ข้างหลังเธอคือหลินเข่อฟ่านและฉีเต้าจาง

ทันทีที่หลินเข่อติ้งได้ยินสิ่งที่หลินเข่อฟ่าน พี่ชายคนที่สี่บอกเธอ เธอก็นั่งไม่ติด เธอถีบประตูห้องขังและรีบมาที่ห้องโถงหลัก

เฉินผิงลุกขึ้นและผายมือให้หลินฉง “ท่านนั่งลงเถอะ”

หลินฉงเข้าใจในทันทีและนั่งลง เขาหัวเราะเบาๆ “เขยคนเก่งของข้าแค่อยากลองนั่งบัลลังก์ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ลองนั่งดูคงไม่เสียหาย”

“เขย? ครอบครัว?”

หลินเข่อฟ่านพูดไม่ออก แม้แต่เขาที่เป็นลูกชายของหลินฉงยังไม่เคยกล้าขึ้นนั่งบัลลังก์นั้น

แต่เฉินผิงที่ยังไม่ได้แต่งเข้าตระกูลด้วยซ้ำกลับทำได้

“ท่านพ่อ หมายความว่าท่านยอมรับเฉินผิงแล้วเหรอ” หลินเข่อติ้งถามอย่างลังเล

“ยอมรับเหรอ แน่นอน ข้ายอมรับ! เมื่อครู่ข้าแค่ทดสอบเขา ลูกเขยแบบนี้หายาก! เจ้าได้พบสามีที่เหมาะสมมาก ข้าตัดสินใจแล้ว พวกเจ้าสองคนจะแต่งงานกันคืนนี้! จากนี้ไปเราเป็นครอบครัวเดียวกัน!” หลินฉงประกาศด้วยความตื่นเต้น

“ท่านพ่อ พูดอะไรของท่านน่ะ” หลินเข่อติ้งหน้าแดง