หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4741

“เฉินผิง บอกมาตามตรง เจ้าทำอะไรกับพ่อของข้า วันนี้ท่านพ่อทำตัวแปลกๆ ในนครจันทร์ตะวัน คำพูดของท่านพ่อถือเป็นที่สุด แต่วันนี้กลับทำตามที่เจ้าบอกและเห็นดีเห็นงามกับเจ้าทุกอย่าง”

เมื่อเดินออกจากห้องโถงหลัก หลินเข่อฟ่านก็มองเฉินผิงด้วยความสับสน

“ข้าก็คิดว่ามันแปลกเหมือนกัน ถึงจะรักข้า แต่ท่านพ่อไม่เคยให้ข้านั่งบนบัลลังก์มังกร วันนี้เจ้ากลับได้นั่ง!”

หลินเข่อติ้งก็มองเฉินผิงด้วยความสงสัยเช่นกัน

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “เสน่ห์ของผมคงจะชนะใจเขาล่ะมั้ง”

“หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว” หลินเข่อติ้งกลอกตาใส่เขา

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ถ้าอยากได้คำตอบก็ไปถามพ่อคุณเองสิ ผมเดาว่าที่เขาตามใจผมคงเป็นเพราะเขารักคุณนั่นแหละ”

แน่นอนว่าเฉินผิงไม่อาจบอกได้ว่าตอนนี้พ่อของทั้งสองอยู่ใต้บัญชาเฉินผิงแล้ว

“ก็เป็นไปได้ ท่านพ่อรักหลินเข่อติ้งกว่าใครๆ” หลินเข่อฟ่านพยักหน้าครุ่นคิด

“เมื่อครู่ข้ากลัวแทบตาย ดูจากที่พี่หลินเข่อฟ่านพูด ข้านึกว่าท่านพ่อจะทำให้เจ้าพิการเสียแล้ว ข้าไม่อยากอยู่กับคนพิการหรอกนะ!” หลินเข่อติ้งตัวสั่นเมื่อนึกถึงตอนแรกๆ

“วางใจเถอะ ผมโชคดีเสมอ” เฉินผิงยิ้มกว้าง

“เฉินผิง เจ้าวางแผนจะไปที่ไหนต่อ ทำไมไม่พักอยู่ที่บ้านของข้ากับเสวียนปิงและคนอื่นๆ ก่อนล่ะ” หลินเข่อฟ่านถาม

“ผมก็จะกลับบ้านไง” เฉินผิงตอบ

“บ้านเหรอ” หลินเข่อฟ่านสับสน

“ใช่ ตอนนี้ผมเป็นคนรักของหลินเข่อติ้งแล้ว คฤหาสน์ของเธอคือบ้านของผมไม่ใช่เหรอ”

เฉินผิงโอบไหล่หลินเข่อติ้งอย่างสบายๆ

เฉินผิงส่ายหัว “ผมคงอยู่ที่นครจันทร์ตะวันได้ไม่นาน ผมมีเรื่องมากมายต้องจัดการ ส่วนพวกตำหนักลำดับสิบ ผมตั้งใจจะทำลายพวกมัน เมื่อตำหนักล่มแล้ว สมาพันธ์ผนึกมารก็จะล่มสลายไปด้วย หากไม่มีสมาพันธ์ผนึกมาร ผู้ใช้วิชามารในอาณาจักรนิรันดร์จะได้ใช้ชีวิตปกติในที่สุด ไม่ใช่ผู้ใช้วิชามารทุกคนที่ชั่วร้าย หลายคนไม่มีทางเลือก”

ในขณะนั้นเอง เฉินผิงก็นึกถึงหญิงชราใจดีจากหมู่บ้านหิน

ถ้าไม่มีเธอ เขาคงตายไปนานแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง หลินเข่อติ้งก็แสดงความชื่นชม “เจ้าพูดถูก ผู้ใช้วิชามารหลายคนถูกสถานการณ์บีบคั้น พวกเขาไม่มีสิทธิ์เลือกต้นกำเนิดของตนเอง ผู้ร้ายตัวจริงคือสมาพันธ์ผนึกมาร พวกมันแสร้งกำจัดมารเพื่อผดดุงความยุติธรรม แต่ที่จริงกลับจับผู้ใช้วิชามารเอาไว้จำนวนมากเพื่อทำเรื่องชั่วๆ อาจารย์ของข้าเปี่ยมด้วยความกรุณา ท่านช่วยผู้ใช้วิชามารจากพวกมันไว้หลายคน”

“นักพรตฉีเต้าจางช่วยผู้ใช้วิชามารไว้หลายคนเหรอ” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ

“ถูกแล้ว ข้าซ่อนพวกเขาไว้ แต่ช่วงหลังมานี้ทรัพยากรของนครจันทร์ตะวันลดน้อยลง เราไม่อาจเก็บพวกเขาไว้ได้อีกต่อไป หากทำลายตำหนักลำดับสิบและกวาดล้างสมาพันธ์ผนึกมารได้ ผู้ใช้วิชามารเหล่านี้จะได้กลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์และเริ่มต้นชีวิตใหม่”

หลังจากฉีเต้าจางพูดจบ เขาก็ทำท่าบอกให้เฉินผิงตามมา “ตามข้ามา”

เฉินผิง หลินเข่อติ้ง และฉีเต้าจางออกจากวังและมุ่งหน้าไปยังภูเขาสูงตระหง่าน