หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4749

“ประมุขสั่ว เราจะเอายังไงต่อ เราควรส่งคนไปไล่ล่าเขาต่อไหม” ผู้อาวุโสยังขุ่นเคืองหลังสั่วเทียนเจิ้งดุด่า แต่เขากล้ำกลืนความไม่พอใจและถามด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง

“เราต้องจับมันให้ได้! ถ้าปล่อยให้ผู้ใช้วิชามารเพ่นพ่านไปทั่วแดนเหนือ ก็เท่ากับหยามหน้าสมาพันธ์ผนึกมาร” สีหน้าของสั่วเทียนเจิ้งมืดมน

“เข้าใจแล้ว ฉันจะส่งยอดฝีมือระดับสูงไปตามล่ามัน” ผู้อาวุโสพูด

“ไม่จำเป็น” สั่วเทียนเจิ้งขัดขึ้น “ฉันจะจัดการเอง อาณาจักรนิรันดร์เริ่มวุ่นวายมากขึ้นช่วงหลังมานี้... ฉันต้องลงมือเอง”

ที่หมู่บ้านหิน เสวียนปิงและคนอื่นๆ ยังคงรออยู่ คาดหวังว่าจะมีคนของสมาพันธ์ผนึกมารปรากฏตัวขึ้นอีก พวกเขาอยากแสดงฝีมือให้ชาวบ้านได้เห็นอีก แต่ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหนก็ไม่มีใครมา

“คุณเฉิน ฉันคิดว่าพวกมันคงรู้แล้วว่าไม่มีทางชนะเรา” เสวียนปิงกล่าว

“ถ้าพวกมันไม่มาหาเรา เราก็จะไปหาเอง” เฉินผิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปกำจัดกองกำลังของสมาพันธ์ผนึกมารในแดนเหนือ”

“ไม่มีปัญหา” เสวียนปิงพยักหน้า “แล้วคนของพวกมันในแดนอื่นล่ะ”

“ผมจะให้คนอื่นจัดการ พวกคุณรีบไปเถอะ ผมยังต้องให้พวกคุณช่วยเรื่องอื่นอีก”

“เข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ”

เสวียนปิง โจวถังและคนอื่นๆ ออกเดินทางทันที แต่ละคนมุ่งหน้าไปยังฐานต่างๆ ของสมาพันธ์ผนึกมารทั่วแดนเหนือ

พวกเขาไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรธรรมดา แต่ละคนเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้า เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว สมาพันธ์ผนึกมารเป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น

เฉินผิงมองพวกเขาจากไป ในใจเปี่ยมด้วยอารมณ์ เมื่อไม่นานมานี้ เขาดิ้นรนเอาชีวิตรอดในหมู่บ้านหิน ถูกสมาพันธ์ผนึกมารตามล่าและต้องซ่อนตัวอยู่ตลอดเวลา