หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 479

“ดูจะเป็นเช่นนั้นครับ ใครก็ตามที่เป็นคนพาเธอไป จะต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ผมคิดว่าเขาจะต้องเป็นถึงระดับปรมาจารย์ ดูรอยแผลที่คอนั่นสิครับ ความลึกและความยาวของบาดแผลมีขนาดเท่ากันทั้งหมด จะต้องเป็นฝีมือของคนคนเดียวกันเป็นแน่ และทั้งหมดนั่นยังเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็วอีกด้วย!” พ่อบ้านกัวออกความเห็น

“ดูเหมือนว่าคราวนี้พวกมันคงจะเริ่มเอาจริงแล้วสินะ”

ซ่งจู่เต๋อเริ่มกัดฟัน

“คุณซ่งหรือท่านคิดว่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลหลิว และตระกูลเฟิง”

“ฮึ่ม! นอกเหนือจากสองตระกูลนี้ ไม่มีผู้ใดในเมืองเฟิงจะกล้าแตะต้องลูกสาวของฉัน ไปตามสืบให้มากกว่านี้! ฉันเชื่อว่าถ้ามันลักพาตัวซ่งเถี่ยไปจริงๆ พวกมันต้องออกมาบอกข้อเรียกร้องในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน!”

ซ่งจู่เต๋อโกรธจัดจนดูเหมือนว่าเขากำลังจะฆ่าใครซักคน

ไม่ทันใด คนรับใช้ของตระกูลซ่งรีบวิ่งออกมาเพื่อแจ้งข่าว “คุณซ่ง! คุณซ่ง! คุณหนูซ่ง กลับมาแล้ว เธอกลับมาบ้านแล้ว”

“ว่าไงนะ?” สีหน้าของซ่งจู่เต๋อแปรเปลี่ยนเป็นความดีใจและรีบมุ่งตรงกลับบ้านไปทันที

เมื่อเขากลับมาถึง เขาเห็นซ่งเถี่ยกำลังนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น เธอถูกล้อมรอบด้วยผู้คนมากมายพร้อมคำถามที่ถาโถมใส่

ซ่งจู่เต๋อมองที่เธอด้วยความเป็นห่วงก่อนถามขึ้น “ลูกรัก ละ ลูกบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ซ่งเถี่ยส่ายหัวและตอบกลับ “หนูไม่เป็นไรค่ะ”

ซ่งจู่เต๋อยังคงถามต่อด้วยความสงสัย “ละ แล้วลูกกลับมาได้ยังไง? ลูกไม่ได้ถูกลักพาตัวไปโดยใครบางคนหรอกรึ?”

“จริงอยู่ค่ะที่ว่าหนูถูกลักพาตัว หลังจากที่พวกเขาฆ่าบอดี้การ์ดทั้งสี่ตาย หนูก็หมดสติไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่โรงแรมแห่งหนึ่ง นอกจากนั้นยังมีผู้ชายยืนอยู่ข้างๆ อีกสองคนด้วยค่ะ” ซ่งเถี่ยร่ายยาว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งจู่เต๋อก็แผดเสียงโวยวายขึ้น “พะ พวกมันทำอะไรลูกหรือเปล่า?”

ซ่งเถี่ยส่ายหัวของเธออีกครั้ง “หลังจากที่หนูได้สติ หนูคิดว่าพวกเขาจะต้องกระทำการน่ารังเกียจกับหนูเป็นแน่ แต่พวกเขาไม่ทำเช่นนั้น ซ้ำยังปล่อยหนูกลับมาอีกด้วย”

“คุณซ่งครับ บางทีคนคู่นั้นอาจจะเป็นคนที่ฆ่าคนที่คิดจะลักพาตัวคุณหนูซ่งไปก็เป็นได้ครับ ตามความเห็นของผมพวกเขาน่าจะเป็นคนที่ช่วยเธอไว้ และยังปล่อยตัวเธอกลับมาอีกด้วย” พ่อบ้านกัวพูดขึ้น

เมื่อฟังคำยืนกรานเช่นนั้น ซ่งจู่เต๋อจึงยอมแพ้ หลังจากนั้นซ่งเถี่ยก็นำกำลังคนกว่าร้อยคนของตระกูล ซ่งไปยังโรงแรมไขว่ยื่อ

พวกเขาเดินค้นหาไปทีละชั้น ในที่สุดซ่งเถี่ยก็พบห้องที่เธอกำลังตามหาที่ชั้นสี่

“นี่ไง ห้องนี้!” เธออุทานขึ้นพร้อมชี้นิ้วไปที่ห้อง

พ่อบ้านกัวเดินมาด้านหน้าและถีบประตูจนเปิดออก

ขณะนั้นพวกเขาไม่อาจแน่ใจได้ว่า ชายทั้งสองคนนั้นช่วยซ่งเถี่ยจากใจจริงหรือมีแรงจูงใจอื่นแอบแฝง จึงเป็นการดีกว่าถ้ายับยั้งพวกเขาเสียก่อนจะเกิดเรื่องร้ายอื่นๆ ตามมา

ทันทีที่ประตูเปิดออก ชายผู้ติดตามสองคนรีบพุ่งตัวเข้าไป จังหวะเดียวกันนั้นเองกลับมีใครบางคนถีบเขาจนกระเด็นออกมาและล้มลงกองอยู่ที่พื้น

เฉินผิงรู้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติ เขาจึงซ่อนกายอยู่หลังประตู ทันทีที่ชายสองคนเดินเข้ามา นั่นคือเวลาที่เขาลงมือ