หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 482

“เจ้าผึ้งเลว! แกกล้าดียังไงมาทำให้คุณหนูซ่งกลัว ฉันจะขยี้แกให้แหลก...” อู่ตงเหยียบเพื่อฆ่ามันทันที จากนั้นก็โยนมันลงไปในถังขยะ

“คุณหนูซ่งไม่ต้องกลัวครับ ผมจัดการมันแล้วเรียบร้อย!” อู่ตงพูดอย่างภาคภูมิใจ

อย่างไรก็ตามซ่งเถี่ยไม่ได้โต้ตอบอะไร เธอกลับมองไปที่เฉินผิง ด้วยความตกใจ เธอได้เห็นว่าเขาใช้เพียงปลายนิ้วของเขาดีดผึ้งตัวนั้นตกลงมา เขาทำมันโดยที่ไม่จำเป็นต้องมองด้วยซ้ำ

มันน่าเหลือเชื่อมากๆ ฉันไม่นึกสงสัยอีกแล้วเฉินผิงเป็นนักสู้ที่มีทักษะขั้นสูง เขาจะต้องเป็นคนที่ช่วยฉันเอาไว้อย่างแน่นอน

ซ่งเถี่ยจัดแจงเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยเข้าที่ เธอเขยิบเข้ามาใกล้กับเฉินผิง “คุณบอกว่าคุณชื่อเฉินผิง ใช่มั้ย?”

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าตอบ

“ทำไมคุณถึงไม่มองฉัน? คุณกลัวฉันหรือไง?” ซ่งเถี่ยหยอกล้อเฉินผิง เมื่อเธอเห็นว่าเขาปฏิเสธที่จะมองหน้าของเธอ

“กลัวคุณอย่างนั้นเหรอ? ทำไมผมจะต้องกลัวคุณด้วยล่ะ?” เฉินผิงมองตรงไปยังซ่งเถี่ย “ผมก็แค่มีแฟนแล้วเท่านั้น”

“เป็นคนที่ซื่อสัตย์อะไรเช่นนี้ สมัยนี้คงยากมากๆ ที่จะหาผู้ชายที่ซื่อสัตย์ได้แบบคุณ” ซ่งเถี่ยหัวเราะเบาๆ

เธอชักจะเริ่มสนใจในตัวของเฉินผิงมากขึ้น

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ คนรับใช้ก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น “คุณหนูซ่ง, คุณอู่งานเลี้ยงได้พร้อมแล้ว”

ซ่งเถี่ยตบไปที่ไหล่ของเฉินผิงเบาๆ “พวกเราไปกันเถอะ!”

เฉินผิงเดินตามซ่งเถี่ย ไปที่ห้องอาหาร ที่พำนักของตระกูลซ่ง ใช้พื้นที่ทั้งชั้นเพื่อทำเป็นห้องอาหารและห้องครัว ที่นี่แทบไม่ต่างจากร้านอาหาร มีพ่อครัวที่ทำงานอยู่ที่นี่สักหนึ่งโหลเป็นอย่างน้อย

มันดูหรูหราและฟุ่มเฟือยมากเสียจนคฤหาสน์ของเฉินผิงในอ่าวพันหลง เทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ชีวิตความเป็นอยู่ของอภิมหาเศรษฐีนี่ช่างแตกต่างคนปกติอย่างคาดไม่ถึง

ในห้องอาหาร มีโต๊ะตัวใหญ่เส้นผ่าศูนย์กลางขนาดหกเมตร มันเต็มไปด้วยอาหารมากมายหลากหลายชนิดวางอยู่ กลิ่นหอมของพวกมันอบอวลไปทั่ว มีเพียงแค่เจ้าของเหมืองเท่านั้นที่จะสามารถทานอาหารที่หรูหราเช่นนี้ได้

“คุณอู่, คุณเฉินเชิญนั่ง” ซ่งจู่เต๋อกล่าวต้อนรับเมื่อเห็นเฉินผิงและอู่ตง