อย่างไรเสีย เฉินผิงกลับส่ายหัวของเขา “คุณซ่งพวกเราไม่ได้ต้องการสิ่งใดจากคุณ เราหวังเพียงแค่ท่านจะพาพวกเราไปยังเหมืองเส้นเลือดใหม่ของคุณเท่านั้น!”
สีหน้าของซ่งจู่เต๋อขึงขังขึ้นมาในทันที เข้าจ้องเขม็งไปที่เฉินผิง “พวกแกเป็นใคร? ทำไมถึงรู้เรื่องเหมืองเส้นนั้น?”
อู่ตงรีบอธิบายทันทีเมื่อเห็นท่าทางของซ่งจู่เต๋อ “เราแค่ได้ยินมาจากร้านอาหารในเมือง ผู้คนต่างพูดถึงแต่เรื่องนี้กัน”
ซ่งจู่เต๋อค่อยๆ ใจเย็นลงเมื่อได้ยินในสิ่งที่อู่ตงอธิบาย ทันใดนั้นเขากลับตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ให้ตายเหอะ ข่าวรั่วไหลไปอีกแล้วสินะ!”
“อย่าได้เป็นกังวลไป เราไม่ได้ต้องการสิ่งใดจากเหมืองเส้นนั้น พวกเรามีกันแค่สองคน เราไม่สามารถแข่งขันกับคุณหรืออีกสองตระกูลได้หรอก พวกเราเพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น” เฉินผิงอธิบาย
หลังจากได้ยินสิ่งที่เฉินผิงพูดซ่งจู่เต๋อตัดสินใจที่จะบอกความจริงและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ผมอยากจะขอเตือนคุณไว้นะ มันอันตรายมากถ้าจะเข้าไปในเหมืองเวลานี้ อาจจะเหลือเพียงแค่ตระกูลเดียวเหลือรอดในท้ายที่สุด ถ้าคุณเข้าไปกับพวกเรา นั่นหมายความว่าเราจะไม่สามารถปกป้องคุณได้อีก!”
“ไม่ต้องห่วง เราสามารถดูแลตัวเองได้ สิ่งที่คุณต้องทำมีเพียงแค่พาเราไปที่นั่นเท่านั้น” เฉินผิงตอบ
“ถ้าเช่นนั้น เราจะออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น อย่างไรเสียผมไม่อาจจะรับผิดชอบใดๆ ต่อสิ่งใดที่อาจจะเกิดขึ้นกับคุณ แต่เนื่องจากคุณได้ช่วยเหลือลูกสาวของผมเอาไว้ ในคืนนี้ผมได้จัดเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ น้อยๆ เพื่อแสดงความขอบคุณ คุณสามารถอยู่ค้างคืนที่นี่ก็ได้นะ พวกเราจะได้ออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่” ซ่งจู่เต๋อกล่าว
เฉินผิงไม่ได้ปฏิเสธคำขอของซ่งจู่เต๋อ เนื่องจากตระกูลซ่งs คุ้นเคยกับภูเขาลูกนี้เป็นอย่างดี มันจึงเป็นการดีที่ได้เดินทางไปพร้อมกับพวกเขา ไม่เพียงเท่านั้นเฉินผิงยังคาดหวังว่าภายในเหมืองนั้นอาจะมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับศิลาวิญญาณ
เฉินผิงและอู่ตงนั่งลงอยู่ภายในห้องนั่งเล่นเพียงลำพังโดยที่ไม่มีใครรบกวน ดูเหมือนว่าพวกตระกูลซ่งs ยังไม่ปักใจเชื่อว่าพวกเขาทั้งสองเป็นคนช่วยซ่งเถี่ยเอาไว้ พวกเขาเชื่อว่าเฉินผิงและอู่ตง แค่ผ่านมาเพื่อฉวยโอกาสเท่านั้น
ในขณะเดียวกัน ซ่งเถี่ยที่เปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อยแล้วได้เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เธอนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ติดกัน เธอมองไปที่เฉินผิงอย่างระมัดระวัง “คุณเป็นคนช่วยฉันหรือเปล่า? ท่าทางคุณดูไม่มีทักษะการต่อสู้เลย”
แม้แต่ซ่งเถี่ยยังยากที่จะเชื่อว่า เฉินผิงเป็นคนที่เข้ามาช่วยเหลือเธอจากการถูกลักพาตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...