หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4851

“ถ้าฉันเรียกกำลังเสริม ไม่สำคัญว่าตำหนักซื่อหมิงจะแกร่งแค่ไหน ต่อให้เรียกเทพเจ้ามาก็ไม่มีทางหยุดยั้งหายนะของพวกแกได้ ดังนั้นฉันไม่เสียเวลาเรียกกำลังเสริมหรอก” เฉินผิงเอ่ย

“ก็ได้! ถ้าแกไม่เรียก ฉันจะเรียกเอง!”

หลังจากหมิงเฉาพูดจบ เขาก็ค่อยๆ ถอยออกมา

ชั่วพริบตานั้น หมิงเฉาก็หายวับไปในรัศมีความมืด

ในขณะเดียวกัน ชายวัยกลางคนผู้ใช้ชื่อมารเขาเดี่ยวก็โผล่ออกมาจากความมืด บนหน้าผากมีเขาข้างหนึ่ง ทำให้เขาดูคล้ายกับปีศาจแรด

เฉินผิงชะงักพลางจ้องมองชายวัยกลางคนตรงหน้า “เผ่าอสูรเหรอ”

มารเขาเดี่ยวส่ายหัว “แม่ของฉันเป็นเผ่าอสูร แต่ตอนนี้เลือดของเผ่ามารไหลเวียนอยู่ในตัวฉัน!”

“โอ้... งั้นคุณก็เป็นพันธุ์ทางสินะ...”

เฉินผิงพูดหน้าตาเฉย แต่ทันทีที่พูดจบก็ชะงักไป เขาตั้งใจจะพูดล้อเลียนมารเขาเดี่ยว แต่กลับลืมไปว่าแม่ของเขาเป็นมนุษย์และพ่อของเขาเป็นเผ่ามังกร แปลว่าฉันก็เป็นพันธุ์ทางด้วยน่ะสิ บ้าเอ้ย!

“สามหาว!” ตาของมารเขาเดี่ยวเบิกกว้างและพุ่งเข้ามาหาเฉินผิง

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ไม่กล้าประมาท เขาฟาดฟันกระบี่พิฆาตมังกรที่กลายเป็นดาบแสง

ตูม!

ลำแสงดาบแตกกระจาย และเฉินผิงก็กระเด็นออกไปด้วยพลังมหาศาล จากนั้นเขาก็หล่นลงมาอย่างแรงจนเกิดหลุมลึกกว่าร้อยเมตรบนพื้น

“ตายซะ!”

มารเขาเดี่ยวคำรามด้วยความโกรธ จากนั้นมือขนาดใหญ่ก็ปรากฎ มันแหวกผ่านหมอกสีดำ ดำดิ่งลงไปในหลุมลึกร้อยเมตรและตรงไปหาเฉินผิง

ขณะที่มือขนาดมหึมากดลงมา พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้าหาเฉินผิง ทำให้พื้นที่โดยรอบถูกบีบอัด

ตูม!

ในขณะนั้นเอง กระบี่ก็ส่งเสียงสะท้อนดังก้องออกมาจากหลุมลึก หลังจากนั้นลำแสงดาบสีทองก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้า ทะลุผ่านมือขนาดมหึมาทันที

เฉินผิงสับสน หมายความว่ายังไง จะว่าไปพักหลังมานี้ฉันก็ทำตัวโอหังเหมือนกัน หมายความว่าอีกไม่นานฉันก็จะพบจุดจบเหมือนกันเหรอ

“โอ้ พอเถอะ หยุดใช้วิธีนั้นขู่ข้าสักที เจ้าไม่ตายหรอก แค่คุณชี่ที่หนุนหลังเจ้าจามครั้งเดียว พวกกระจอกเหล่านี้ก็แหลกเป็นผงแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายหรอก เพราะฉะนั้นไปสู้กับมันซะ สู้ให้สุดความสามารถ คิดเสียว่าเป็นการซ้อมมือ แค่นี้เจ้าไม่ตายหรอก!”

จ้าวมารสีชาดปลอบใจเฉินผิง

เฉินผิงไตร่ตรองและรู้ว่ามันเป็นความจริง จริงสิ ฉันมีคุณชี่คอยช่วยอยู่! ทุกครั้งที่ฉันตกอยู่ในอันตราย คุณชี่จะปรากฏตัวขึ้นทันท่วงทีตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะไม่ตาย แล้วจะกลัวไปทำไม

เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินผิงก็มั่นใจขึ้นมา เขาจ้องมารเขาเดี่ยวและพูดว่า “ทำได้แค่นี้เองเหรอ ไอ้กระจอก”

ใบหน้าของมารเขาเดี่ยวแดงก่ำด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก้าวไปข้างหน้า ยื่นฝ่ามือออกไปและฟาดอย่างรวดเร็ว

ตูม!

ตรงจุดที่เฉินผิงอยู่ แรงกดดันจากฟ้าดินพุ่งลงมาหาเขาทันที

เฉินผิงกัดฟันแน่น ถือกระบี่พิฆาตมังกรในมือและปลดปล่อยปราณดาบอันน่าเกรงขามออกมา ฟันตรงไปยังแรงกดดันจากฟ้าดิน