หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4852

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

แรงกดดันจากฟ้าดินถูกทำลายลงทันทีด้วยปราณดาบของเฉินผิง และทุกอย่างก็กลับมาสงบอีกครั้ง

ดวงตาของมารเขาเดี่ยวหรี่ลงเล็กน้อย “ขั้นมหายานระดับสี่ แต่มีพลังมากขนาดนี้...ไม่ธรรมดา”

“ฉันยังไม่ใช้พลังเต็มที่ด้วยซ้ำ!”

เฉินผิงพูดอย่างโอหัง

“บังอาจ! พูดจาอวดดีนัก” มารเขาเดี่ยวสบถด้วยความโกรธและต่อยออกไป

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของมารเขาเดี่ยวเปลี่ยนไปหลังจากที่เขาชกออกไป เขาหันไปมองหมิงเฉา

ดูเหมือนเขาจะกลัวว่าการที่เขาด่าเฉินผิงว่าพูดจาอวดดีจะทำให้หมิงเฉาไม่พอใจ

เมื่อเห็นว่าหมิงเฉาไม่ได้สนใจเขาเลย มารเขาเดี่ยวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฉินผิงรู้สึกเหมือนบรรยากาศโดยรอบกดดันทันทีเมื่อมารเขาเดี่ยวชกหมัด ยิ่งกว่านั้น คลื่นรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวยังพุ่งเข้าหาเขาราวกระแสน้ำ

ในขณะนั้น เฉินผิงรู้สึกเหมือนตัวเขาอยู่ในใจกลางพายุ คลื่นยักษ์นับไม่ถ้วนซัดสาดเข้าใส่ร่างของเขาไม่หยุด

คลื่นยักษ์เหล่านั้นมีพลังมหาศาล สามารถฉีกเฉินผิงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ทุกเมื่อ

ร่างเกราะทองคำของเฉินผิงเปล่งแสงสีทอง ต้านทานคลื่นพลังน่าเกรงขามนั้นไว้

“คงต้องใช้ของแรงแล้วสิ...”

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกร และธนูศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้นในมือเขา

ธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นอาวุธที่เหมาะที่สุดในการรับมือคลื่นรัศมีมารแบบนี้

เหตุผลที่เฉินผิงลังเลที่จะใช้ธนู เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าเมื่อเผยธนูศักดิ์สิทธิ์ เขาจะตกเป็นเป้าของทุกคนทันที

แม้แต่ผู้ที่ไม่มีความแค้นต่อเขา เมื่อได้เห็นธนูศักดิ์สิทธิ์ก็อาจจะคิดไม่ซื่อได้

ท้ายที่สุดแล้ว พรสวรรค์ย่อมกระตุ้นความริษยา

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เฉินผิงไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องทั้งหมดนั้น

เมื่อธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ เฉินผิงก็เริ่มดึงสายธนู

ลูกศรค่อยๆ ปรากฏขึ้น รัศมีมารโดยรอบถูกธนูศักดิ์สิทธิ์ดูดกลืนอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นลูกศรอันทรงพลัง

ฟุ่บ!

ฟุ่บ!

พลังอันน่าสะพรึงกลัวทำเอามารเขาเดี่ยวต้องถอยหนี ความมืดมิดที่เขาเรียกออกมาเริ่มสลายไป

แววตาของมารเขาเดี่ยวเต็มไปด้วยความประหลาดใจหลังจากตั้งตัวได้ในที่สุด“น่าเกรงขามยิ่ง! ธนูศักดิ์สิทธิ์สมคำร่ำลือ!”

หลังจากพูดจบ มารเขาเดี่ยวก็กลายร่างเป็นแสงเจิดจ้าและหายไปทันที

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เฉินผิงก็กระโจนขึ้นไป

“คิดจะหนีเหรอ” เฉินผิงดึงสายธนูและปล่อยศรพุ่งเข้าหามารเขาเดี่ยว

มารเขาเดี่ยวชกหมัดออกไปรัวๆ แต่ละหมัดสร้างม่านพลังรอบตัวเขา ขณะที่ศรพุ่งเข้าปะทะ ทั่วทั้งแดนอวสานก็เริ่มสะเทือน

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาที่พลังนั้นไปถึงบันไดสวรรค์ มันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย น่าประหลาดที่บันไดสวรรค์ไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด

ความกล้าของมารเขาเดี่ยวยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อการต่อสู้ผ่านไป สายเลือดมารในตัวเขาสูบฉีดมากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเริ่มรู้สึกอ่อนล้า

แม้ธนูศักดิ์สิทธิ์จะทรงพลัง แต่การยิงแต่ละครั้งสิ้นเปลืองพลังของเฉินผิงมากเกินไป

เฉินผิงกัดฟัน พยายามฝืนสู้ต่อ ถ้าไม่มีธนูศักดิ์สิทธิ์ เฉินผิงกลัวว่าเขาคงพ่ายแพ้ไปแล้ว