หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4855

ร่างหลายสิบที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำพุ่งออกมาจากหลุมลึก โดยหมิงเฉาเป็นคนนำร่างเหล่านั้น

เขายืนอยู่บนเรือรบโครงกระดูกสีขาว พร้อมกับโลงศพสี่ใบที่แผ่รัศมีน่าขนลุก

“ราชาหลินฉง ฝีมือร้ายกาจจริงๆ... แต่ว่า...” หมิงเฉายิ้มชั่วร้าย “แกติดกับแล้ว!”

หมิงเฉาไม่สนใจเฉินผิง เขาคิดมาตลอดว่าอันตรายที่แท้จริงคือหลินฉง

ราชาแห่งนครจันทร์ตะวัน ซึ่งเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งเป็นอันดับสามในอาณาจักรนิรันดร์นั้นย่อมประมาทไม่ได้

ความแข็งแกร่งของหลินฉงมากพอตัว จึงทำให้หมิงเฉาค่อนข้างระแวงเขา

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านศึกใหญ่สองครั้ง หลินฉงก็หมดพลังไปมาก

“เจ้าคนน่ารังเกียจ! เทียบกับพ่อของเจ้าแล้ว เจ้าทั้งโอหังและยังห่างชั้นจากเขามากนัก”

หลินฉงจ้องหมิงเฉาอย่างโกรธจัด สีหน้าของเขาเดือดดาล

“ไม่ว่าจะพูดอะไร ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว...”

หมิงเฉายิ้มเยาะเย็นชา

จากนั้นเขาก็แกว่งไม้เท้ากระดูก และโลงศพทั้งสี่ก็แตกออกพร้อมกับเสียงดังลั่น

รัศมีมหาศาลพุ่งขึ้นฟ้าในขณะที่ศพสวมชุดเกราะทั้งสี่ลอยขึ้นมาช้าๆ ดวงตาที่ว่างเปล่าของพวกมันสั่นไหวด้วยหมอกสีเขียวดูน่ากลัว

“ศพพยาบาท?” ม่านตาของหลินฉงหดตัว “ตำหนักซื่อหมิงถึงกับอัญเชิญศพพยาบาทเลยหรือ”

“ฮ่าๆๆ! ราชาหลินฉง ตาแหลมไม่เบา” หมิงเฉาชี้ไม้เท้าไปที่เฉินผิง “วันนี้ ไม่เพียงแต่นครจันทร์ตะวันจะถูกทำลายเท่านั้น แต่เฉินผิงจะต้องตายเช่นกัน! ฉันจะสั่งสอนมันเอง จะไม่มีใครโอหังเกินหน้าฉันในอาณาจักรนิรันดร์!”

ทันใดนั้น ศพพยาบาททั้งสี่ก็พุ่งออกมา พวกมันพุ่งผ่านอากาศและทิ้งรอยเกล็ดน้ำแข็งไว้เบื้องหลัง

รัศมีของหลินฉงแผ่ขยายออกไปรอบตัวราวดวงอาทิตย์แผดเผา แต่เมื่อสัมผัสกับศพพยาบาท มันก็ถูกศพตัวที่สามสกัดไว้

ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือแต่ละศพถูกผนึกด้วยวิญญาณร้ายนับร้อย เสียงกรีดร้องแหลมสูงทำให้ทุกคนที่อยู่ระหว่างการต่อสู้ต้องผงะด้วยความเจ็บปวด

เฉินผิงพยายามลุกขึ้นยืนพร้อมธนูศักดิ์สิทธิ์ในมือที่ส่งเสียงไม่หยุด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพยายามดึงสายธนู ความเจ็บปวดรุนแรงก็พุ่งพล่านขึ้นในอกกะทันหัน

เขาใช้สองมือประสานอินอย่างรวดเร็ว ที่ด้านหลังเขา แสงเรืองรองของภาพลวงตาดวงตะวันสีทองทั้งเก้าดวงก็ทวีความเข้มข้น

ตะวันสีทองแต่ละดวงส่งเสียงดังกึกก้อง รัศมีอันร้อนแรงของพวกมันราวกับคลื่นทะเลโหมกระหน่ำ พุ่งเข้าใส่รัศมีที่อยู่รอบๆ อย่างไม่ลดละครั้งแล้วครั้งเล่า

“จันท์ตะวันผันแปร! สะท้านดารา!”

หลินฉงปลดปล่อยพลังอันไร้ขอบเขตออกมาด้วยเสียงคำรามดังสนั่น ลำแสงสีทองพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เข้าห่อหุ้มศพพยาบาทด้วยรัศมีของมันในทันที

ศพพยาบาทส่งเสียงคำรามอย่างเจ็บปวดท่ามกลางความร้อนระอุ และเกราะของมันก็เริ่มละลายหายไป วิญญาณร้ายที่อยู่ภายในเริ่มหลุดพ้นจากพันธนาการของมัน สลายไปในความว่างเปล่าภายใต้แสงตะวันร้อนแรง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่หลินฉงอ่อนแรงลงชั่วขณะ ใช้พลังไปเกือบหมดและยังไม่ทันได้พักฟื้น ศพพยาบาทอีกสามตัวก็คว้าโอกาสโจมตีพร้อมกัน

ในมือของพวกมันคือหอกสีดำ ดาบกระดูกและโซ่เหล็ก ซึ่งแต่ละอาวุธอัดแน่นด้วยปราณเย็น พวกมันพุ่งเข้าหาหลินฉงจากทุกทาง

สายตาของหลินฉงแข็งกร้าว ร่างของเขาวูบไหวราวกับวิญญาณ หลบการโจมตีอย่างคล่องแคล่วท่ามกลางภัยอันตราย

ในขณะที่หลินฉงกำลังเบี่ยงเบนความสนใจของศัตรู เฉินผิงนั่งขัดสมาธิ จดจ่ออยู่กับการฟื้นตัว แม้จะมีความเจ็บปวดรุนแรงวิ่งพล่านไปทั่วร่าง

เฉินผิงส่งพลังทั้งหมดไปที่จิตตวิสุทธิ ดูดซับรัศมีมารรอบๆ อย่างสุดกำลัง ไม่เพียงแต่ช่วยให้เขาฟื้นตัวเท่านั้น แต่ยังช่วยบรรเทาแรงกดดันของหลินฉงได้ด้วย