หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 487

ทั้งสามรู้ดีว่าตระกูลของพวกเขาจะต้องเข้าร่วมสงครามนองเลือดเมื่อได้พบกับสายแร่ แต่ก่อนสงครามดังกล่าวจะเริ่มต้น ก็ไม่มีใครอยากจะขัดแย้งกันเองในตอนนี้

“เอาล่ะ ฉันจะไว้ชีวิตแก!” เถ้าแก่เฟิงเย้ยหยันก่อนจะพาคนของเขาขึ้นไปยังเนินเขา

ทันใดนั้น พวกตระกูลหลิวก็เดินออกไปพร้อมกับผู้ติดตาม ทิ้งซ่งจู่เต๋อกับคนของเขาไว้เบื้องหลัง

“อาจารย์กัว สองตระกูลนี้มีอิทธิพลมากแค่ไหนกันเหรอ?” จู่เต๋อกระซิบถามอาจารย์กัว

“ในบรรดาพวกของตระกูลเฟิงมีปรมาจารย์มากกว่าหกคน แต่ว่าผมก็อ่านใจของผู้เฒ่าเคราแพะไม่ออกจริงๆ ส่วนตระกูลหลิวนั้นไม่ต้องกังวลมาก พวกเขามีปรมาจารย์เพียงแค่สามคนเท่านั้น” อาจารย์กัวตอบอย่างมั่นใจ

“ขอบคุณท่านมาก อาจารย์กัว!” ซ่งจู่เต๋อรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินคำวิพากษ์ของอาจารย์กัว

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินดังนั้น ถึงแม้อาจารย์กัวจะเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ที่ดีคนหนึ่ง แต่เขาก็อ่านคนไม่เก่งเลย เพราะจากแค่เหลือบมอง เฉินผิงก็บอกได้เลยว่าตระกูลเฟิงมีปรมาจารย์อยู่สิบคน และผู้ที่อาวุโสสูงสุดนั้นอาจจะเป็นปรมาจารย์นักเวทย์

อีกอย่าง พวกตระกูลหลิวนั้นมีปรมาจารย์เก้าคน คนที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นสูงกว่าสองเมตร ถึงคนที่สูงและแข็งแกร่งเช่นเขาจะมีสายตาเลื่อนลอยอยู่ตลอด แต่เขาก็แข็งแกร่งพอๆ กับอาจารย์กัว

ตอนนี้อาจเร็วเกินไปที่จะบอกว่าสุดท้ายแล้วใครจะชนะ! แต่ซ่งจู่เต๋อก็มองสถานการณ์นี้ในแง่ดีเกินไป!

หลังจากเดินกันมาสักพัก ซ่งเถี่ยก็เดินมาหาเฉินผิงและกระซิบว่า “เฉินผิง คุณต้องตามฉันมาใกล้ๆ เลยนะตอนที่เราเข้าไปในไพรปีศาจ ถ้าคุณหลงทางล่ะก็ คุณจะหนีรอดออกไปไม่ได้เลย!”

“ไพรปีศาจเหรอ?” เฉินผิงตะลึง

“ป่านั่นน่ากลัวมาก หลายคนเข้าไปในป่านั่นแล้วหาทางออกมาไม่ได้เลย อีกอย่าง ไม่มีใครเจอศพคนที่สูญหายไปด้วย เพราะแบบนี้เราก็เลยเรียกมันว่าไพรปีศาจแหละ แต่ก็ไม่ต้องกังวลมาก คุณจะไม่เป็นไร แค่ตามฉันมาก็พอ ทีมของฉันมีผู้นำทางที่ล่าสัตว์เก่ง แล้วพวกเขาก็เคยเข้ามาในไพรปีศาจนี้เป็นร้อยๆ ครั้งแล้วด้วย!” ซ่งเถี่ยอธิบายกับเฉินผิงเพื่อให้เขาคลายกังวล

“โอเค! ผมเข้าใจแล้ว!” เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มจางๆ ให้ซ่งเถี่ย