หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 486

“พวกคุณเคยมีเรื่องกันมาก่อนเหรอ?” ซ่งเถี่ยถามพลางมองมาทางเฉินผิง

“จะว่างั้นก็ได้” เฉินผิงตอบอย่างสงบนิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเรื่องที่เถ้าแก่เฟิงข่มขู่สักนิด

“ไอ้เด็กเวร! ถ้าพวกแกคุกเข่าขอโทษ บางทีฉันก็อาจจะยอมไว้ชีวิตพวกแกก็ได้ พวกแกกล้าดียังไงถึงได้มาที่เมืองเฟิงหลังจากล่วงเกินฉันแล้ว?” เถ้าแก่เฟิงยิ้มเยาะ

“เมืองเฟิงไม่ได้เป็นของตระกูลพวกแกเสียหน่อย! ฉันอยากจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น!” เฉินผิงเถียงข้างๆ คูๆ

ในขณะเดียวกัน ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึงกับท่าทางของเฉินผิงยามที่เขาคุยกับเถ้าแก่เฟิง

ควรทราบว่าตระกูลเฟิ่ง ซ่งและหลิวเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเฟิง ไม่มีใครกล้าพูดกับพวกเขาด้วยท่าทีหยาบคายเช่นนั้น

เถ้าแก่เฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วพลันเดือดดาลขึ้นมาทันที อย่างไรเสียเขาก็รู้สึกเสียหน้าที่ถูกเด็กหนุ่มผู้หนึ่งสวนกลับต่อหน้าทั้งสามตระกูล

หลังจากนั้นสักพัก เถ้าแก่เฟิงก็ถลึงตามองเฉินผิงพลางกล่าวว่า “วันนี้ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าเมืองเฟิงใช่เมืองของฉันหรือเปล่าเอง! ฆ่ามัน! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!”

ชั่วอึดใจต่อมา ลูกน้องทั้งสองคนของเถ้าแก่เฟิงก็พุ่งเข้าเหวี่ยงหมัดหนักๆ ใส่เฉินผิง

น่าแปลกที่เฉินผิงเอาแต่ยืนนิ่งไม่ขยับตัวแม้สักชุ่น ราวกับว่าเขามองไม่เห็นพวกนั้นแต่อย่างใด

ซ่งเถี่ยรู้สึกกระวนกระวายใจจึงรีบพุ่งเข้าไปปกป้องเฉินผิงเอาไว้ “คุณฆ่าเขาไม่ได้นะ!”

“แม่หนูน้อย เธอทำอะไรอยู่น่ะ?”

ซ่งจู่เต๋อขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าบุตรสาวของเขารีบพุ่งเข้าไปปกป้องเฉินผิงโดยไม่สนใจอันตรายเลยสักนิด

“พ่อคะ เฉินผิงเคยช่วยชีวิตหนูมาก่อน ฉะนั้นหนูย่อมไม่อาจทนเห็นเขาตายได้ ยิ่งไปกว่านั้นหากเรื่องนี้เกิดแพร่งพรายออกไปล่ะก็ ชื่อเสียงของตระกูลเราคงได้ย่อยยับเป็นแน่!” ซ่งเถี่ยอธิบายให้ซ่งจู่เต๋อฟังอย่างร้อนรนกระวนกระวาย