หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4883

อาคมฟ้าดินกำลังพังทลาย ทั่วทุกมุมในอาณาจักรนิรันดร์เกิดแสงสีทองพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า พวกเขาคือผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวงที่ติดอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์

แสงสีทองสาดส่องทั่วอาณาจักรนิรันดร์ราวกับดอกไม้ไฟ เฉินผิงจ้องมองแสงสีทองเหล่านี้ด้วยความประหลาดใจกับจำนวนผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวงที่ติดอยู่ในอาณาจักรนี้

ในถ้ำอันเงียบสงบ เหว่ยฉีและเจิ้นมัวยังคงจดจ่ออยู่กับกระดานหมากของพวกเขา เมื่อสัมผัสได้ถึงการพังทลายของอาคมฟ้าดิน ทั้งคู่ก็เผยรอยยิ้มบนใบหน้าที่หายไปนาน

“เหว่ยฉี เราเล่นหมากด้วยกันมาหลายปี ถึงเวลาแล้วที่จะตัดสินผู้ชนะและกลับบ้าน”

เจิ้นมัวพูดด้วยรอยยิ้ม

“กลับบ้านกันเถอะ... หลังจากถูกขังอยู่นานหลายปี ข้านึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันได้กลับอีกแล้ว”

หลังจากเหว่ยฉีพูดจบ เขาก็วางตัวหมากลงช้าๆ

ทันใดนั้นเจิ้นมัวก็ชะงัก จากนั้นก็มองเหว่ยฉีด้วยความประหลาดใจ “เหว่ยฉี ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงเอาชนะข้าได้ แล้วทำไมหมากกระดานนี้ถึงใช้เวลาเล่นหลายปีขนาดนี้”

“ถ้าไม่ได้ใช้เวลาหลายปีเล่นหมากกับเจ้า และถ้าเจ้าไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดนี้แข่งกับข้า เจ้าก็คงซึมจนไม่เป็นอันทำอะไร!”

เหว่ยฉีหัวเราะเบาๆ

หลังจากได้ยินอย่างนั้น เจิ้นมัวก็อดหัวเราะไม่ได้ “เหว่ยฉี ขอบคุณ...”

หลังจากที่เขาพูดจบ แสงสีทองก็ปรากฏขึ้นสองครั้ง และทันใดนั้นถ้ำก็ว่างเปล่า เหลือเพียงกระดานหมากที่ยังอยู่

บางทีหลายปีต่อมา ถ้ำแห่งนี้อาจกลายเป็นที่พำนักของเซียนที่ผู้บำเพ็ญเพียรสักคนบังเอิญมาพบเข้าในอนาคต

ผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวงแข่งกับเวลาเพื่อกลับไปยังอาณาจักรของตน พวกเขาจะรอช้าไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว

ฉีเต้าจาง หนานป้าเถียน หลี่ชุนเฟิงและเสิ่นจือหยาน จ้องมองอาคมฟ้าดินที่กำลังพังทลาย ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา

อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้จะยังไปไหนไม่ได้ หากทำเช่นนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเฉินผิงต้องตายแน่

เมื่อเห็นความสามารถของเวิ่นหนานซิง พวกเขาก็รู้ว่าแม้จะรวมพลังกันก็ไม่น่ารับมือเขาได้ หากทิ้งเฉินผิงเอาไว้ เขาคงถูกบดขยี้เป็นผุยผงทันที

“เฉินผิง เจ้าต้องรีบหนี เราไม่น่าจะต้านไหว!”

หลินฉงบอกเฉินผิง

รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวสะกดพวกเขาไว้ ทำให้ไม่อาจเคลื่อนไหวได้ เมื่ออาคมฟ้าดินพังทลาย หากเฉินผิงยังไม่รีบหนีไป เขาคงจะต้องเผชิญกับพลังอันกล้าแกร่งของเวิ่นหนานซิงเป็นแน่

“ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครหนีรอดไปได้หรอก...”

“คุณชี่?” เวิ่นหนานซิงถามพร้อมยิ้มอย่างเย็นชา “แม้แต่สวรรค์ก็ช่วยแกไม่ได้!”

เฉินผิงไม่สนใจและตะโกนอีกครั้ง “คุณชี่!”

ตูม!

ทันทีที่พูดจบ จู่ๆ ราวกับว่าท้องฟ้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ชายวัยกลางคนสวมชุดคลุมสีเขียวปรากฏตัวขึ้น เดินเข้ามาหาพวกเขาช้าๆ

“คุณชี่...” เมื่อเฉินผิงเห็นผู้มาเยือน เขาก็ทั้งประหลาดใจและดีใจ

ทันทีที่คุณชี่มาถึง แรงกดดันของฟ้าดินที่น่าสะพรึงกลัวก็หายไปในทันที

ทุกคนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เมื่อเห็นคุณชี่ เจ้าแคว้นตะวันตกก็ตัวสั่นเล็กน้อย “นั่นเขา... เขาจริงๆ...”

กางเกงของเขาเปียก เขาฉี่ราดอีกแล้ว

เวิ่นหนานซิงเหลือบมองคุณชี่ เสียงของเขาเย็นชาขณะถาม “แกเป็นใคร กล้าดียังไงถึงยุ่งเรื่องของสำนักผลาญอัคคี”