หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4882

เขาตั้งใจจะกระหน่ำโจมตีมู่ซาจนอีกฝ่ายรับมือไม่ไหว

มู่ซาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวง ดังนั้นจึงไม่สามารถฟื้นพลังในอาณาจักรนิรันดร์ได้

มู่ซาถูกชกใส่นับครั้งไม่ถ้วน คอยจับจังหวะการโจมตีของหมัดตรงหน้าเขาอย่างใจเย็น

ทันใดนั้นเขาก็กางฝ่ามือออก จากนั้นก็กำมืออย่างรวดเร็ว

ตูม!

ในฝ่ามือของมู่ซาเริ่มมีอักขระปรากฏขึ้น

เมื่ออักขระในฝ่ามือของมู่ซาหมุนวน ท้องฟ้าเหนือแดนอวสานก็เกิดเสียงดังก้องกังวาน

อักขระราวกับมีชีวิตขึ้นมา มันห่อหุ้มกำปั้นของเขา ทำให้มิติเวลาที่บิดเบี้ยวรอบตัวเขาสั่นไหว และหยุดชะงักไปชั่วขณะ

ม่านตาของเวิ่นหนานซิงหดตัวลง เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีแห่งอัสนีบาตในพลังของหมัด กฎแห่งสวรรค์ที่มีแต่เซียนที่แท้จริงเท่านั้นเรียกออกมาได้

“หมัดแห่งกฎสวรรค์!”

ทันใดนั้นร่างผอมบางของมู่ซาก็สูงขึ้นถึงเก้าเมตรอย่างน่าประหลาดใจ ไม่ว่าหมัดของเขาจะพุ่งไปที่ใด หมัดก็จะทะลุผ่านความว่างเปล่า ทิ้งรอยร้าวคล้ายใยแมงมุมไว้เบื้องหลัง

เวิ่นหนานซิงยืนไขว้แขนไว้ที่อก ร่างกายของเขาล้อมรอบด้วยเปลวไฟสีแดงเข้มลุกโชน ทว่าในทันทีที่หมัดกระทบ เสียงสะท้อนโลหะก็ดังขึ้น

เมื่อหมัดของพวกเขาปะทะกัน พลังวิญญาณในระยะสามร้อยเมตรก็แข็งตัว กลายเป็นฝุ่นผงที่ตกลงสู่พื้นอย่างแผ่วเบา

กร้อบ!

เสียงกระดูกแขนขวาที่หักของเวิ่นหนานซิงดังชัดเจน เขาเซถอยหลังไปเจ็ดก้าว แต่ละก้าวทิ้งรอยเท้าที่ถูกเผาไหม้เอาไว้

มู่ซาได้โอกาสและทำท่าประสานอิน ทันใดนั้นสายฟ้าเก้าสายก็ผ่าลงมาจากท้องฟ้ากว้างใหญ่เบื้องบน กลายป็นโซ่ที่พันรอบแขนขาของเวิ่นหนานซิง

“กรงอัสนีบาต!” เคราสีขาวของมู่ซาปลิวไปตามสายลม ทันใดนั้นเลือดก็หยดลงจากตาซ้ายของเขา “วันนี้ข้าจะใช้พลังเพียงสามในสิบส่วนโค่นล้มเจ้า เจ้าเซียนจอมปลอม!”

เวิ่นหนานซิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและส่งเสียงแหลมสูง เมื่อเขาทำเช่นนั้น ตราประทับของสำนักผลาญอัคคีก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเขา เป็นภาพของนกสีดำที่คืนชีพจากเปลวไฟ

นกสีดำกางปีกกั้นแสงแดด ขนแต่ละเส้นลุกโชนด้วยเปลวไฟสีน้ำเงินที่หลอมละลายโซ่อัสนีบาตจนสิ้น

ขณะที่มู่ซาส่งเสียงคำราม ปากของเขาก็เริ่มมีเลือดไหลออกมา อักขระรอบร่างกายเขาสั่นไหว

“ฮึ! กฎแห่งสวรรค์ของอาณาจักรนิรันดร์ไม่สนพลังขั้นเซียนของแกหรอก!”

ลมหายใจของมู่ซาแทบจะดับลง ในขณะที่หลี่ชุนเฟิงและคนอื่นๆ พยายามปัดป้องคลื่นกระแทกสุดกำลัง

เมื่อเผชิญหน้ากับเวิ่นหนานซิงผู้อยู่ในขั้นเซียนระดับสูงสุด ทุกวิถีทางต่างไร้ผล แม้หลินฉงและพรรคพวกจะร่วมมือกันก็เปล่าประโยชน์

ตูม!

ทันใดนั้นโลกก็เริ่มสั่นสะเทือน จากนั้นแสงสีทองจากอาคมฟ้าดินก็ปกคลุมทั่วตัวเฉินผิง

เฉินผิงลืมตาขึ้น สายตาของเขามั่นคง

“แกนกลางของอาคมฟ้าดินอยู่ตรงนี้เอง...”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ถือกระบี่พิฆาตมังกรไว้ในมือ และร่างของเขาก็พุ่งออกไปอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นร่างของเฉินผิงก็หายไป หายวับเข้าไปในอาคมฟ้าดิน

ทว่าเสียงคำรามดังสนั่นก็ดังขึ้น อาคมฟ้าดินเริ่มพังทลายลงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ร่างเงาของเฉินผิงปรากฏขึ้น เขามองอาคมฟ้าดินที่พังทลายลง รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปาก