หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4887

“คุณต้องรู้จักควบคุมความปรารถนา ผู้หญิงเหล่านั้นมอบให้คุณได้แค่ความสุขชั่วขณะไม่ใช่หรือ เมื่อขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวง คุณจะเผชิญกับความท้าทายที่มากกว่านี้ ฉันต้องไปแล้วเช่นกัน เมื่อไปถึงอาณาจักรแดนสรวง ฉันอาจช่วยคุณได้ไม่เต็มที่เหมือนตอนนี้ คุณต้องพึ่งตัวเอง จำเอาไว้ จงมุ่งมั่นบำเพ็ญเพียรต่อไป...”

หลังจากคุณชี่พูดจบ ร่างกายของเขาก็กลายเป็นลำแสงสีขาวสว่างต่อหน้าทุกคน และค่อยๆ เลือนหายไป

“คุณชี่!” เฉินผิงตะโกน แต่คุณชี่ไปแล้ว

ที่บันไดสวรรค์ขั้นเก้า ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมา “ท่านอาจารย์ เขาไปแล้ว ท่านออกมาได้แล้ว”

ผู้เฒ่าค่อยๆ แอบมองออกมาจากความว่างเปล่า สีหน้าของเขาตึงเครียด “จริงหรือ”

“เขาไปแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยัน

“ข้ากลัวแทบแย่” ผู้เฒ่าตบหน้าอกตัวเองแล้วพูดต่อ “เจ้าคอยช่วยเฉินผิงต่อไป”

“อาจารย์ ข้าช่วยไปแล้ว จะให้ข้าทำอะไรอีก” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

“เลิกพล่ามแล้วทำตามที่บอก” ชายชราตบหัวชายหนุ่ม แล้วก็หายวับไปในทันที

ชายหนุ่มทำปากยื่นและเงียบไป

ที่อาณาจักรนิรันดร์

อารมณ์ของมู่ซาค่อยๆ สงบลง และเขาจ้องมองเฉินผิงด้วยความซาบซึ้ง “เฉินผิง ในเมื่อข้าตกลงที่จะรับใช้เจ้าสามร้อยปีแล้ว ข้าก็จะไม่ผิดคำพูด ข้าจะพาภรรยากลับไปยังอาณาจักรแดนสรวง และให้เธอค่อยๆ ฟื้นความทรงจำที่หายไป เมื่อเจ้ามาถึงอาณาจักรแดนสรวง ก็มาหาข้าได้เลยหากต้องการให้ช่วย”

“ดูแลตัวเองด้วย มู่ซา!” เฉินผิงพยักหน้าตอบ

ในอาณาจักรแห่งนิรันดร์คงไม่มีใครขวางเฉินผิงได้อีกแล้ว ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องให้มู่ซาช่วยอีก

มู่ซาพยักหน้า จากนั้นก็กลายร่างเป็นลำแสงสีทองพร้อมกับภรรยาของเขา พุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า

ขณะที่พวกเขาดูมู่ซาจากไป หนานป้าเถียน หลี่ชุนเฟิงและเสิ่นจือหยานต่างก็ทำหน้าอิจฉา

เดิมทีพวกเขาเป็นเซียนจากอาณาจักรแดนสรวงที่ถูกจองจำอยู่ในบันไดสวรรค์ ตอนนี้เมื่อมีโอกาสกลับบ้าน พวกเขาย่อมอยากกลับเป็นธรรมดา

เฉินผิงรู้ว่าทั้งสามคนคิดอะไร เขาจึงกล่าวว่า “สุภาพบุรุษทั้งหลาย ผมเชื่อว่าที่อาณาจักรนิรันดร์ปลอดภัยแล้ว พวกคุณกลับอาณาจักรแดนสรวงได้แล้ว ถ้าผมต้องการความช่วยเหลือในวันหน้า ผมจะเรียกพวกคุณเอง”

หนานป้าเถียน หลี่ชุนเฟิงและเสิ่นจือหยานสบตากัน พวกเขารู้ว่าเฉินผิงตั้งใจปล่อยพวกเขาไป

หลังจากที่แยกทางกัน ก็ไม่แน่ชัดว่าจะได้พบกันอีกเมื่อใด เพราะเมื่อดูจากความสามารถของหลินเข่อติ้งแล้ว เป็นไปได้ว่าจะใช้เวลานานโขกว่าเธอจะขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงได้

หลินเข่อติ้งโถมเข้าไปในอ้อมแขนของฉีเต้าจาง น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุม

“เด็กน้อยเอ๋ย ทุกสิ่งย่อมมีวันจากลา แต่ข้าหาสามีดีๆ มาให้เจ้า และข้าพอใจแล้ว เจ้าต้องรีบทำลูกให้เฉินผิง ไม่เช่นนั้นผู้หญิงคนอื่นอาจแย่งสายเลือดดีๆ ของเขาไป”

ฉีเต้าจางหัวเราะเบาๆ

“ท่านอาจารย์ พูดอะไรของท่าน...” ใบหน้าของหลินเข่อติ้งแดงก่ำ

ขณะที่เธอกำลังจะพูดบางอย่าง เธอก็ตระหนักว่าฉีเต้าจางกลายร่างเป็นแสงสีทองและจากไปแล้ว

เหล่าเซียนแห่งอาณาจักรแดนสรวงที่เคยถูกกักขัง พากันคืนสู่อาณาจักรแดนสรวงทีละคน

การรอคอยหลายพันปีทำให้ทุกคนต่างอดใจไม่ไหว

เจ้าแคว้นแดนเหนือก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเฉินผิง “ลูกเขยของข้า ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว ถึงเวลาที่เราทั้งห้าจะกลับบ้านและเก็บตัวบำเพ็ญเพียรต่อไป”