หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4888

“ขอบคุณมากที่ช่วยเหลือ ห้าเจ้าแคว้น ผมคงไม่รู้จะตอบแทนยังไง แต่ผมยังมีอีกเรื่องที่อยากขอร้อง” เฉินผิงกล่าว

“พวกเราต่างเป็นครอบครัวเดียวกัน หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกมาได้!” เจ้าแคว้นตะวันตกรีบตอบ

คุณชี่ทำเขากลัวหัวหดมาแล้วสองครั้ง ตอนนี้ไม่ว่าเฉินผิงจะขออะไร เขาก็ยินดีช่วย เขาคงไม่อยากลงเอยเหมือนเจ้าสำนักผลาญอัคคีแน่นอน

“สำนักผลาญอัคคีถูกทำลายจนเกือบสิ้น ผมอยากให้พวกคุณไปช่วยเจ้าสำนักหลอมเซียนที่ถูกสำนักผลาญอัคคีจับไป แล้วก็พวกคุณห้าเจ้าแคว้นเอาทรัพยากรของสำนักผลาญอัคคีไปแบ่งกันได้เลย” เฉินผิงกล่าว

“ไม่มีปัญหา” เจ้าแคว้นตะวันตกพยักหน้าและรีบไป

สำนักผลาญอัคคีตอนนี้เป็นเพียงซากจากอดีต เหลือศิษย์ปลายแถวแค่ไม่กี่คน อย่างไรก็ตาม ที่สำนักน่าจะยังมีทรัพยากรจำนวนมาก ใครได้ไปก่อนย่อมได้ครอบครอง

“ให้ตายสิ! เขาหน้าเลือดจริงๆ...”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจ้าแคว้นคนอื่นๆ ก็รีบทำตามที่สั่ง

หลินฉงหันไปหาเฉินผิงแล้วถามว่า “เฉินผิง เจ้าจะขึ้นบันไดสวรรค์ต่อหรือกลับไปพักที่นครจันทร์ตะวัน”

“พวกคุณกลับไปก่อนได้ ผลจะลองขึ้นบันไดสวรรค์ต่ออีกสองสามขั้น” เฉินผิงกล่าว

“ตกลง...” หลินฉงพยักหน้าตอบ

ว่าแล้วเฉินผิงก็ขึ้นบันไดสวรรค์ขั้นที่ห้า

หนิงจื้อและซูอวี่ฉีนั่งอยู่บนพื้น ตรงหน้าพวกเขาคือชายสูงอายุสวมชุดคลุมสีดำยืนอยู่ ผมและเคราของเขาเป็นสีขาว และใบหน้าของเขามีริ้วรอยเหี่ยวย่น

นั่นคือผู้พิทักษ์ของขั้นที่ห้า เดิมทีหนิงจื้อและซูอวี่ฉีตั้งใจจะฝึกฝนและรวบรวมทรัพยากรในอาณาจักรของขั้นที่ห้า

อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึง พวกเขาก็พบว่าไม่มีอาณาจักรในขั้นที่ห้าอีกแล้ว เหลือเพียงห้องโถงใหญ่โดดเดี่ยว ภายในห้องโถงคือผู้พิทักษ์ของขั้นที่ห้า

พวกเขาอยากจะออกไป แต่ก็ถูกผู้พิทักษ์ของขั้นที่ห้าขังไว้ จึงต้องนั่งลงบนพื้นอย่างจำยอมและสนทนากับชายชราประหลาดคนนี้

“แล้วเฉินผิงจะขึ้นมาถึงขั้นที่ห้าได้หรือเปล่า ถ้าเขาไม่มา อย่าบอกนะว่าเราต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไป”

หนิงจื้อชักเสียใจ ถ้ารู้ล่วงหน้า เขาคงพาเฉินผิงมาด้วย

“ไม่ต้องกลัว หนิงจื้อ” ซูอวี่ฉีปลอบ “ฉันจะพยายามปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการ”

“พวกเจ้าทั้งสองหยุดดิ้นรนซะ! อยู่คุยกับข้าไม่ได้หรือไง หลายปีมาแล้วที่ไม่มีใครมาถึงขั้นที่ห้า ข้าเบื่อแทบตายอยู่แล้ว!”

“ไม่จำเป็น! ไม่จำเป็น! ก่อนหน้านี้มีข้าได้ยินมาว่าขอแค่ทำให้เจ้าพอใจ เราก็จะได้รับอิสรภาพคืนมา ไม่จำเป็นต้องรบกวนเจ้าหรอก เฉินผิง เจ้าอยากผ่านขั้นนี้ไม่ใช่หรือ ตอนนี้เจ้าผ่านแล้ว เจ้าขึ้นไปที่ขั้นที่หกได้เลย”

ผู้อาวุโสพูดด้วยสีหน้าเยินยอ

เฉินผิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาใช้เวลาไตร่ตรองครู่หนึ่ง

“เฉินผิง ช่วยเราด้วย! ช่วยพวกเราด้วย!” เสียงของหนิงจื้อดังขึ้น

“สองคนนั้น...” เฉินผิงชี้หนิงจื้อและซูอวี่ฉี

“พวกเขาเป็นสหายของเจ้าหรือ เฉินผิง” ชายชราถาม

“ใช่” เฉินผิงพยักหน้า

“งั้นไป... ไปได้เลย...” หลังจากที่พูดจบ บันไดก็ปรากฏขึ้นกลางห้องโถงใหญ่ “เฉินผิง ถ้าขึ้นไป เจ้าจะไปถึงขั้นที่หก”

เฉินผิงมองบันได รู้สึกมึนงงเล็กน้อย หมายความว่ายังไง การขึ้นบันไดสวรรค์กลายเป็นเรื่องง่ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่ต้องก้าวออกไปข้างนอกด้วยซ้ำ ขึ้นไปขั้นที่หกจากข้างในนี้ได้เลย!

เฉินผิงกับหนิงจื้อและซูอวี่ฉีมุ่งหน้าไปยังขั้นที่หก