หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4889

ขั้นที่หก

ทันทีที่พวกเฉินผิงขึ้นมาถึงขั้นที่หก พวกเขาก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองไร้น้ำหนัก ไม่สามารถทรงตัวได้

ตรงหน้าพวกเขามีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมกระโปรงไหมสีฟ้าอ่อน ชายกระโปรงประดับด้วยด้ายสีเงินประณีตมีลวดลายดอกไม้ ขณะที่เธอเคลื่อนไหวดูราวกับคลื่นกระจายไปทั่วทะเลสาบอันเงียบสงบ ดูสง่างามยิ่ง

เธอสวมผ้าคาดเอวสีม่วงอ่อนซึ่งมีจี้สีขาวห้อยอยู่ จี้แกว่งไกวช้าๆ ในขณะที่เธอเดิน เกิดเสียงที่ใสและไพเราะ

เธอสวมเสื้อคลุมถักผ้าบางที่อ่อนช้อยราวกับปีกของเธอ เผยให้เห็นลวดลายละเอียดอ่อนของชุดชั้นในสีขาวราวหิมะที่อยู่ข้างใต้ แขนเสื้อประดับด้วยด้ายสีทองและไข่มุกเม็ดเล็กที่กระทบแสงแดดระยิบระยับ

ผมยาวของเธอสยายลงมาเหมือนสายน้ำ ผมจัดแต่งอย่างสง่างามดูเลิศหรู ปิ่นปักผมรูปวิหคเพลิงสีทองประดับด้วยสร้อยไข่มุกถูกติดไว้บนผมของเธอ ปากของวิหคเพลิงคาบไข่มุกเม็ดหนึ่ง เมื่อเธอเอียงคอเล็กน้อย ไข่มุกก็พลิ้วไหวอย่างอ่อนโยน แสงวาววับเปล่งประกายทุกครั้งที่เคลื่อนไหว แสงขับให้ดวงตาของเธอโดดเด่นขึ้น ทำให้แววตาน่าหลงใหลของเธอเปล่งประกาย

ผิวของเธอขาว ริมฝีปากของเธอทาสีแดงสดใส และดวงตาของเธอดึงดูดและดูมีประกายแวววาว ตากระจ่างใสชวนหลงใหล ต่างหูคู่สวยของเธอช่วยเพิ่มความมีชีวิตชีวา

เธอถือพัดดอกโบตั๋นสีทองไว้ในมือ ปกปิดใบหน้าที่เปล่งประกายไว้ครึ่งหนึ่ง เห็นเพียงดวงตาที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ รอยยิ้มมุมปากของเธอมีเสน่ห์ชวนไขว่คว้า มากพอที่จะดึงดูดใจผู้คนให้จมดิ่งอยู่ในความฝัน

“เฉินผิง ข้ารอเจ้ามานาน...”

ผู้หญิงคนนั้นเริ่มพูด เสียงของเธอไพเราะจับใจราวกับเสียงระฆังใส เสียงของเธอแฝงเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เฉินผิงและหนิงจื้อถึงกับถอนตัวไม่ขึ้น