หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4889

ขั้นที่หก

ทันทีที่พวกเฉินผิงขึ้นมาถึงขั้นที่หก พวกเขาก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองไร้น้ำหนัก ไม่สามารถทรงตัวได้

ตรงหน้าพวกเขามีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมกระโปรงไหมสีฟ้าอ่อน ชายกระโปรงประดับด้วยด้ายสีเงินประณีตมีลวดลายดอกไม้ ขณะที่เธอเคลื่อนไหวดูราวกับคลื่นกระจายไปทั่วทะเลสาบอันเงียบสงบ ดูสง่างามยิ่ง

เธอสวมผ้าคาดเอวสีม่วงอ่อนซึ่งมีจี้สีขาวห้อยอยู่ จี้แกว่งไกวช้าๆ ในขณะที่เธอเดิน เกิดเสียงที่ใสและไพเราะ

เธอสวมเสื้อคลุมถักผ้าบางที่อ่อนช้อยราวกับปีกของเธอ เผยให้เห็นลวดลายละเอียดอ่อนของชุดชั้นในสีขาวราวหิมะที่อยู่ข้างใต้ แขนเสื้อประดับด้วยด้ายสีทองและไข่มุกเม็ดเล็กที่กระทบแสงแดดระยิบระยับ

ผมยาวของเธอสยายลงมาเหมือนสายน้ำ ผมจัดแต่งอย่างสง่างามดูเลิศหรู ปิ่นปักผมรูปวิหคเพลิงสีทองประดับด้วยสร้อยไข่มุกถูกติดไว้บนผมของเธอ ปากของวิหคเพลิงคาบไข่มุกเม็ดหนึ่ง เมื่อเธอเอียงคอเล็กน้อย ไข่มุกก็พลิ้วไหวอย่างอ่อนโยน แสงวาววับเปล่งประกายทุกครั้งที่เคลื่อนไหว แสงขับให้ดวงตาของเธอโดดเด่นขึ้น ทำให้แววตาน่าหลงใหลของเธอเปล่งประกาย

ผิวของเธอขาว ริมฝีปากของเธอทาสีแดงสดใส และดวงตาของเธอดึงดูดและดูมีประกายแวววาว ตากระจ่างใสชวนหลงใหล ต่างหูคู่สวยของเธอช่วยเพิ่มความมีชีวิตชีวา

เธอถือพัดดอกโบตั๋นสีทองไว้ในมือ ปกปิดใบหน้าที่เปล่งประกายไว้ครึ่งหนึ่ง เห็นเพียงดวงตาที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ รอยยิ้มมุมปากของเธอมีเสน่ห์ชวนไขว่คว้า มากพอที่จะดึงดูดใจผู้คนให้จมดิ่งอยู่ในความฝัน

“เฉินผิง ข้ารอเจ้ามานาน...”

ผู้หญิงคนนั้นเริ่มพูด เสียงของเธอไพเราะจับใจราวกับเสียงระฆังใส เสียงของเธอแฝงเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เฉินผิงและหนิงจื้อถึงกับถอนตัวไม่ขึ้น

“คุณคือผู้พิทักษ์ของขั้นนี้เหรอ”

เฉินผิงสับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้พิทักษ์ขั้นที่หกถึงเป็นผู้หญิง

“ใช่แล้ว ข้าอยู่ที่นี่มาเป็นพันปีแล้ว โดดเดี่ยวมานาน และในที่สุดชายชาตรีก็มาถึง สนใจอยากคลายเหงาให้ข้าสักพักไหม เฉินผิง”

เสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้ช่างเย้ายวน

“ผมอยากรู้ว่า” เฉินผิงถาม “ทำไมคุณถึงถูกขังไว้ที่นี่”

ผู้พิทักษ์คนอื่นถูกจับได้ว่าแอบดูผู้หญิงอาบน้ำ ไม่ก็แสดงกิริยาไม่เหมาะสม

อย่างไรก็ตาม ผู้พิทักษ์ขั้นที่หกกลับกลายเป็นผู้หญิง ซึ่งทำให้เฉินผิงอยากรู้ เขาสงสัยว่าเพราะอะไรเธอถึงถูกขังไว้ที่นี่

หญิงสาวหัวเราะคิกคัก “อย่าไปสนอดีตเลย ปล่อยให้มันผ่านไปดีกว่า...”

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเฉินผิงด้วยดวงตาชวนหลงใหล

“ผม...” เฉินผิงรู้สึกหวั่นไหวเมื่อเขาจ้องมองใบหน้าและท่าทางเปราะบางน่าเวทนาของเธอ

ผู้หญิงคนนี้ยากจะต้านทานได้

“หยูจื่อ ข้าปลดปล่อยเจ้าจากตราจองจำแล้ว แต่เจ้ายังกล้ายั่วยวนคนอื่นอีก เจ้าอยากติดอยู่ในบันไดสวรรค์แห่งนี้ตลอดไปหรือ”

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะถูกผู้หญิงคนนั้นล่อลวง เสียงนั้นก็ดังขึ้น

“โอ้ ไม่... ข้าไม่บังอาจ...”

หยูจื่อโบกมืออย่างร้อนรน และบันไดที่นำไปสู่ขั้นที่เจ็ดก็ปรากฏขึ้น “เฉินผิง เจ้าไปได้แล้ว เมื่อครู่ข้าแค่แหย่เล่น อย่าได้คิดจริงจังเลย”

เฉินผิงเหลือบมองหยูจื่อ รู้ว่าผู้หญิงคนนี้หวังจะหาทางใช้ประโยชน์จากเขา แต่เธอไม่อยากให้ใครรู้เจตนาของเธอ

เฉินผิงเดินขึ้นไปขั้นที่เจ็ดพร้อมกับหนิงจื้อและซูอวี่ฉี