หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4893

นอกจากนี้ เขายังมีเรื่องต้องดูแลและมีคนต้องบอกลา โดยเฉพาะในโลกมนุษย์ซึ่งคนที่เขารักอยู่ที่นั่น

เฉินผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ และบอกทุกอย่างกับทุกคน ความจริงเรื่องซูอวี่ฉี สิ่งที่เกิดขึ้น และเหตุผลที่เขาต้องตามหาเธอ

เขาให้ความรักกับผู้หญิงทุกคนข้างกาย ไม่แสดงความลำเอียง ดูแลพวกเธอด้วยความเอาใจใส่และจริงใจเท่ากัน

โชคดีที่ร่างกายของเขาไม่ธรรมดา แม้จะต้องบำเพ็ญเพียรคู่กับหญิงสาวหลายคน เฉินผิงก็ไม่เหนื่อยล้าแม้แต่น้อย

หลังจัดการเรื่องต่างๆ ในอาณาจักรนิรันดร์แล้ว เฉินผิงก็ชูกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นและฟันผ่านความว่างเปล่า พื้นที่ตรงหน้าเขาสั่นสะเทือน จนกระทั่งรอยแยกเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ เฉินผิงก้าวเข้าไปในรอยแยกโดยไม่ลังเล และความมืดมิดก็กลืนกินวิสัยทัศน์

เมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองกลับมาที่โลกมนุษย์อีกครั้ง

เฉินผิงซึ่งลอยอยู่กลางอากาศมองลงมายังดินแดนที่ดูคุ้นเคยเบื้องล่าง แววตาของเขาสั่นไหว มันรู้สึกอย่างกับว่าฉันกลายเป็นเทพที่ลงมายังโลกมนุษย์

ในขณะเดียวกัน ที่สำนักมังกรในจิงตู จี้หรูเสว่กำลังบำเพ็ญเพียรร่วมกับหญิงสาวกลุ่มหนึ่ง พวกเธอแต่ละคนล้วนมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเฉินผิง จึงทำให้มีรัศมีจากสายเลือดของเขาติดตัว

การบำเพ็ญเพียรของพวกเธอคืบหน้าไปอย่างรวดเร็ว หลังจากฝึกฝนอย่างหนัก พวกเธอก็หยุดพักในที่สุด

“จี้หรูเสว่ ครบรอบหนึ่งปีแล้ว เราไปที่อาณาจักรนิรันดร์และตามหาเฉินผิงดีไหม” อู่เม่ยเอ๋อร์กล่าว

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไปถามคุณหูหม่าซือกันเถอะ” จี้หรูเสว่พูดอย่างใจเย็น ในบรรดาผู้หญิงเหล่านี้ จี้หรูเสว่ถูกยกขึ้นเป็นผู้นำ ระหว่างที่เฉินผิงไม่อยู่ เธอเป็นคนดูแลทุกอย่างในสำนักมังกร ทำให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น

หลงต้าเฉียวเองก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากหญิงสาวเหล่านี้ เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มรักลูกสะใภ้ยิ่งขึ้น

ไม่ไกลจากสำนัก มีลานเล็กๆ แห่งหนึ่งอยู่ หูหม่าซือเก็บตัวอยู่เกือบปีเพื่อบำเพ็ญเพียรอย่างเดียว

ตอนนี้เขาตัดขาดจากความปรารถนาทางโลกแล้ว งดเว้นเรื่องผู้หญิง เขาฝึกฝนอย่างไม่ลดละ แต่ละวันหมดไปกับการบำเพ็ญเพียร

เมื่อจี้หรูเสว่และคนอื่นๆ มาถึง หูหม่าซือก็ลืมตาขึ้น มองดูท้องฟ้าแจ่มใสเบื้องบนอย่างสงบ

“เดี๋ยวเถอะ ไปที่อื่นสิ อย่ามารบกวนข้า!” หูหม่าซือตะโกน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เฉินผิงโบกมือเล็กน้อยเพื่อสร้างกำแพงกั้น ทันทีที่กำแพงปรากฏ หูหม่าซือก็ได้ยินเสียงแห่งความโหยหา เสียงนั้นร้อนแรงและล้นหลาม แต่เขาไม่เห็นอะไรเลย

เขาได้แต่นั่งขัดสมาธิ พยายามจดจ่อกับการบำเพ็ญเพียร แต่เสียงเหล่านั้นทำให้เขาเหงื่อแตกพลั่ก

เวลาผ่านไปนานราวกับไม่รู้จักจบ เหมือนกับชั่วนิรันดร์ ในที่สุดกำแพงก็หายไป เฉินผิงเดินเข้าไปหาหูหม่าซือ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความขบขัน ในขณะมองดูท่าทางอึดอัดบนใบหน้าของชายชรา เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “คุณหูหม่าซือ กลายเป็นนักบวชไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูไม่เหมือนคุณเลย”

“ไปให้พ้น! กลับมาได้ไม่ทันไรก็ป่วนจิตข้า ทำให้ข้าเสียสมาธิ!” หูหม่าซือจ้องเฉินผิงอย่างดุๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและโกรธเคือง

เฉินผิงเพ่งมองหูหม่าซือ ตาของเขาหรี่ลงด้วยความประหลาดใจ

“คะ-คุณหูหม่าซือ...กระดูกเซียนของคุณ...” เสียงของเฉินผิงเงียบไปด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาตระหนักถึงพลังที่แท้จริงของหูหม่าซือ เขาตกใจเมื่อพบว่าหูหม่าซือครอบครองกระดูกเซียน และตอนนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถเทียบเท่ากับเฉินผิงแล้ว