หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4892

“ซูอวี่ฉี?” เสียงของเฉินผิงสั่นเครืออย่างไม่อยากจะเชื่อ ขณะที่เขามองดูเธอด้วยตาที่เบิกกว้าง ทั้งสับสนและตกใจ

ฉับ!

ก่อนที่เขาจะตั้งตัวทัน ดาบยาวในมือของซูอวี่ฉีก็แทงทะลุอกของเขาอย่างหมดจด

เขาอ้าปากค้าง มองดาบที่ฝังอยู่ในตัวเขา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง “ซูอวี่ฉี... ทำไม” เขากระซิบ “ทำไมคุณถึงทำแบบนี้”

สายตาของเขายังคงจ้องเธอด้วยความงุนงง ไม่มีความเกลียดชังในดวงตาของเขา มีเพียงเสียงแห่งความไว้วางใจที่ถูกทรยศ

ซูอวี่ฉีสบตากับเขา คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน สีหน้าของเธอตึงเครียดด้วยความรู้สึกผิดและอึดอัด

ซวบ!

เธอดึงดาบออกโดยไม่พูดอะไร ก้าวถอยห่างจากเขา

เฉินผิงทรุดลงกับพื้น เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล ไหลนองใต้ร่างของเขา

“ซูอวี่ฉี...” เฉินผิงกัดฟันพยายามลุก แต่ความเจ็บปวดที่ในช่องท้องรู้สึกราวกับไฟกำลังแผดเผาอยู่ภายใน

หนิงจื้อหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงนั้นโหดร้ายและสะใจ “ฮ่า! เฉินผิง ไม่นึกว่าจะได้เห็นแกตกต่ำขนาดนี้! เราจะไปที่อาณาจักรแดนสรวง ส่วนแกน่ะเหรอ ไปลงนรกซะเถอะ!”

จากนั้น เขาก็พาซูอวี่ฉีเข้าไปในแสงสว่าง

ซูอวี่ฉีหยุดชะงัก หันกลับไปมองเฉินผิง ความเจ็บปวดแวบหนึ่งปรากฏขึ้นบนใบหน้า “หนิงจื้อ... เขารู้จักฉันเหรอ” เธอถามเบาๆ

หนิงจื้อจับมือเธอแน่นขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นเสแสร้ง “เปล่า ไม่รู้จักหรอก เขาก็แค่คนเลวที่เป็นศัตรูเรา คุณช่วยผมไว้ ซูอวี่ฉี ด้วยการฆ่าเขา คุณล้างแค้นให้ผมแล้ว”

คำโกหกหลุดออกจากปากของเขา ทั้งคู่ก้าวเข้าสู่แสงสีขาวเจิดจ้าพร้อมกัน

“ซูอวี่ฉี!” เฉินผิงคำราม เสียงของเขาแหบแห้งด้วยความสิ้นหวัง แต่ร่างกายของเขาไม่เชื่อฟัง เขาทำได้เพียงมองอย่างหมดหนทาง ขณะที่เธอหายเข้าไปในแสงพร้อมกับหนิงจื้อ

ความมืดมิดครอบงำสายตาเฉินผิง และเขาหมดสติไป

หลังจากผ่านไปนานเท่าใดก็ไม่อาจรู้ได้ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองกลับมาที่สำนักอวี้ติ้ง

“หุบปาก!” ชายชราตะคอก “ใครบอกว่าหมดเวลาแล้ว”

“แต่มันผ่านไปสามเดือนแล้ว” ชายหนุ่มยืนกราน “ข้านับเวลาไว้”

ชายชราตบชายหนุ่มไปหนึ่งที “ถ้าข้าบอกว่ายังไม่ถึงเวลา ก็แปลว่ายังไม่ถึงเวลา! นั่งลงแล้วรอซะ!”

ชายหนุ่มจ้องชายชราอย่างหงุดหงิดแต่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่าอาจารย์ของเขากำลังทำอะไรอยู่ ถ่วงเวลา พวกเขากำลังรอเฉินผิง

จนกว่าเฉินผิงจะขึ้นบันได จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น

หลินฉงเดินมาอยู่ข้างเฉินผิง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสับสน “เฉินผิง... อาณาจักรในบันไดถูกปิดผนึกไว้แล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันยังไม่หายไป ทุกคนต่างก็สงสัยว่าทำไม”

“ผมว่าผมรู้เหตุผล” เฉินผิงพูดพร้อมยิ้ม บันไดสวรรค์ต้องรอเขาอยู่แน่ๆ

ตอนนี้เขารู้ว่าบันไดจะไม่หายไปถ้าเขายังไม่ขึ้นไป เฉินผิงจึงไม่รีบร้อนอีก

หนิงจื้อกับซูอวี่ฉีเข้าไปในอาณาจักรแดนสรวงแล้ว ต่อให้เขาตามไปในตอนนี้ การจะหาพวกเขาเจอในพื้นที่กว้างใหญ่และไม่คุ้นเคยคงแทบเป็นไปไม่ได้