หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4895

เมื่อการเดินทางในโลกมนุษย์เสร็จสิ้น เฉินผิงก็เปิดช่องว่างมิติอีกครั้ง คราวนี้เขาพาหลงต้าเฉียวผู้เป็นแม่ พร้อมกับจี้หรูเสว่และคนอื่นๆ กลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์

สภาพแวดล้อมที่นั่นเหมาะกับการบำเพ็ญเพียรมากกว่า แม้แต่หูหม่าซือก็ยังตามมาด้วย

ในอาณาจักรนิรันดร์ ในที่สุดสาวๆ ของเขาก็ได้พบกัน เฉินผิงใช้เวลาแนะนำทีละคน เตรียมตัวรับมือกับความตึงเครียดหรือความขัดแย้งที่อาจเกิด

แต่ทุกคนก็เข้ากันได้ ต้อนรับกันอย่างอบอุ่นและเป็นมิตร ความสงบสุขทำให้เฉินผิงคลายความกังวลลง

ทันใดนั้นหูหม่าซือก็เข้ามาหาพร้อมยิ้มกว้าง “เฉินผิง ข้าเอาของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากโลกมนุษย์มาให้!”

เขาหยิบหอคอยขนาดเล็กขึ้นมา

เฉินผิงจำได้ทันทีในแวบแรก มันคือหอสะกดมาร หอคอยที่เคยใช้สะกดเฟิ่งมัว

“เดี๋ยว... นี่มันหอสะกดมารไม่ใช่เหรอ? ผมนึกว่ามันอยู่ที่หมู่บ้านคนโฉด” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ “เวลาในหอคอยไหลช้ากว่าภายนอก ซึ่งก็มีประโยชน์ในโลกมนุษย์ แต่ในอาณาจักรนิรันดร์เท่ากับว่ามันไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ?”

หูหม่าซือหัวเราะเบาๆ “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว หอคอยนี้มหัศจรรย์มาก ที่เวลาในหอคอยไหลช้ากว่านั้นเป็นเพราะมันอยู่ในโลกมนุษย์ เจ้าคงเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า 'หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีบนโลก' ในอาณาจักรนิรันดร์มันตรงกันข้าม เวลาในหอคอยไหลเร็วกว่าภายนอกนับร้อยเท่า หมายความว่าการบำเพ็ญเพียรภายในหอคอยหนึ่งร้อยปีอาจจะเท่ากับหนึ่งปีในอาณาจักรนี้ก็ได้!”

“จริงเหรอ?” ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาคว้าหอคอยอย่างกระตือรือร้น

“ข้านำสมบัติล้ำค่ามาให้ เจ้าจะตอบแทนข้ายังไง” หูหม่าซือถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณหูหม่าซือ คุณว่ามาได้เลย! ทั่งทั้งอาณาจักรนิรันดร์เป็นของผม ถ้าคุณอยากได้สาวงาม ผมจะหามาให้สักร้อยคน ไม่สิ สองร้อยไปเลย เอาให้คุณขาดใจตาย!” เฉินผิงหัวเราะ

“ไม่ต้องรีบร้อน” หูหม่าซือหัวเราะ “ข้าหาความสำราญให้ตัวเองได้ แต่ถ้าเจ้าจะมุ่งหน้าไปอาณาจักรแดนสรวง เจ้าต้องพาข้าไปด้วย”

เฉินผิงเงียบไป ไตร่ตรองตัวเลือกของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ตัดสินใจ เขาจะใช้หอคอยเพิ่มความแข็งแกร่งไปสู่อีกระดับก่อนจะขึ้นบันไดสวรรค์ หากมีพลังเท่าตอนนี้ การรีบเร่งเข้าไปในอาณาจักรแดนสรวงอาจเป็นอันตราย และถ้าร้ายแรงจริงๆ แม้แต่คุณชี่ก็คงช่วยไม่ได้

ตอนนี้เฉินผิงมีทรัพยากรบำเพ็ญเพียรที่ใช้ได้ไม่มีหมด อย่างเดียวที่เขาขาดคือเวลา

หลังจัดการเรื่องที่เหลือเรียบร้อยแล้ว เขาก็เข้าไปในหอสะกดมารเพื่อเริ่มฝึกฝน

“เจ้าหนู ตอนนี้ครอบครัวของเจ้ากลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง และเจ้าทรงอำนาจที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์ เจ้าลืมตาแก่คนนี้ไปแล้วหรือ?” จ้าวมารสีชาดถาม ทั้งประชดประชันทั้งบ่นไปพร้อมกัน

เฉินผิงชะงักไป รู้สึกผิดเล็กน้อย “ผม...ไม่ได้ลืมสักหน่อย” เขาตอบอึกอัก เขาไม่ได้ลืมจริงๆ แต่ภารกิจรวบรวมชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายของจ้าวมารสีชาดนั้นยิ่งใหญ่มาก เพราะภาระอื่นๆ เฉินผิงจึงไม่มีเวลาหรือแรงออกตามหา

“จ้าวมาร” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ผมออกคำสั่งไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพบร่างของคุณทั้งหมดเมื่อไหร่ ตอนนี้ทำไมไม่อยู่ที่อาณาจักรนิรันดร์ไปก่อนล่ะ ถ้าหาพบและฟื้นฟูร่างกายให้คุณได้แล้ว ผมสัญญาว่าจะช่วยพาคุณกลับอาณาจักรแดนสรวง”