หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4896

“งั้นช่างมันเถอะ! ตอนนี้ข้าติดอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้า ไม่มีใครรับมือเสี้ยววิญญาณของข้าได้อยู่แล้ว” จ้าวมารสีชาดพึมพำ

เฉินผิงถอนหายใจ “แล้วเราจะทำยังไง”

“ข้าจะไปอาณาจักรแดนสรวงกับเจ้า” จ้าวมารสีชาดตอบ “ฝึกฝนวิชาต่อไป เมื่อเจ้าไปถึงชั้นที่เก้า ข้าก็จะปลดปล่อยตัวเองจากทะเลจิตสำนึกของเจ้า และสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่”

เขาไม่มีทางเลือกอื่น การเดินทางกับเฉินผิงเป็นวิธีเดียวที่จะไปต่อได้

แต่จนกว่าเฉินผิงจะไปถึงชั้นที่เก้าได้ จ้าวมารสีชาดจะยังต้องสิงร่างของเขาต่อไป

ท้ายที่สุดแล้ว จ้าวมารสีชาดก็เป็นจ้าวมารผู้ยิ่งใหญ่แห่งชั้นเก้า

“ตกลง” เฉินผิงพูดพร้อมพยักหน้า “ทนอยู่กับผมอีกหน่อยแล้วกัน”

หลังจากตกลงกับจ้าวมารสีชาดเรียบร้อย เฉินผิงก็ทุ่มเทบำเพ็ญเพียรอย่างหนัก

ตรงหน้าเขาคือทรัพยากรมากมายที่รวบรวมมาจากคนอื่น

เมื่อใช้จิตวิสุทธิ เฉินผิงก็เริ่มฝึกฝนด้วยความมุ่งมั่น ยามบำเพ็ญเพียร เขาจะลืมเลือนวันเวลาไป

วัน สัปดาห์ หรือแม้แต่เดือนล่วงลอยไป แต่เฉินผิงไม่รับรู้ ในที่สุดทรัพยากรที่เคยดูเหมือนจะไม่มีวันหมดก็หมดลง

และในตอนนั้นเอง เฉินผิงก็ไปถึงขั้นเซียน แม้จะเพิ่งไปถึงขั้นเซียนระดับหนึ่งเท่านั้น เขาก็รู้ว่าการเดินทางไปยังชั้นแรกอาณาจักรแดนสรวงจะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอีกต่อไป

เมื่อเฉินผิงออกมาจากหอสะกดมาร ทุกคนต่างก็นิ่งเงียบด้วยความตะลึง

“ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว” เฉินผิงถาม ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

“เฉินผิง เพิ่งจะผ่านไปครึ่งเดือนเท่านั้น!” หลินฉงอุทานด้วยน้ำเสียงเกรงขาม

“แค่ครึ่งเดือนก็ไปถึงขั้นเซียนแล้ว” หูหม่าซือพูดเสริมด้วยความประทับใจเช่นกัน “เจ้าเพิ่มระดับได้ไวเหลือเชื่อ!”

เฉินผิงลูบศีรษะหัวเฟิ่งเบาๆ และปลอบเธอ “อย่ากังวลเลย ผมมีจงหลี่อยู่ด้วย เธอจะช่วยคลายเหงาให้ผม”

ไป๋เฉียนก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “เฉินผิง พอไปถึงอาณาจักรแดนสรวงก็เลิกไล่ตามผู้หญิงซะ ร่างกายของเจ้ารับไม่ไหวแล้ว!”

เฉินผิงจ้องมองไป๋เฉียน อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก ความจริงก็คือเขาไม่ค่อยตามตื๊อผู้หญิงเท่าไหร่ ส่วนใหญ่แล้วผู้หญิงมักจะเป็นฝ่ายเข้าหา

ไป๋เฉียนนั่นแหละตัวดี ตอนแรกเธอขู่เขาเพราะปรารถนาในสายเลือดของเขา แต่สุดท้ายกลับรักกัน เฉินผิงรู้สึกว่ามันยากที่จะเลี่ยงเมื่อผู้หญิงพุ่งเข้าหาเขาแบบนี้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พูดให้ผู้หญิงเหล่านั้นสบายใจ “พอไปถึงอาณาจักรแดนสรวง ผมจะไม่ยุ่งกับใครอีก ผมจะคิดถึงพวกคุณทุกคน แต่ทุกคนก็ควรจะตั้งใจบำเพ็ญเพียร จะได้มาหาผมที่อาณาจักรแดนสรวงเร็วๆ เอาไว้ถ้าคิดถึงผมจะกลับมาเยี่ยม เมื่ออาคมฟ้าดินพังทลายแล้วย่อมไม่มีการสะกดพลังอีก ผมน่าจะกลับมาได้ไม่ยาก”

หลังจากอำลาสาวๆ เฉินผิงกับหูหม่าซือก็ก้าวขึ้นบันไดสวรรค์

“มาถึงสักที...” ชายชราผู้รอคอยอย่างอดทนถอนหายใจ “ข้ารู้ว่าเจ้าจะมา”

“ผู้อาวุโส ขอบคุณที่รอผมมาตลอด” เฉินผิงกล่าวด้วยความขอบคุณ “ถ้าวันใดคุณต้องการผม ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยคุณ”