หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4922

ในขณะนั้น มีชายสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือดบนเวที ร่างกายบอบช้ำและมีเลือดเปื้อนตามหัว แต่ที่น่าประหลาดคือไม่มีใครใช้วิชาบำเพ็ญเพียร

บนเวทีนี้ หากมีใครเล่นตุกติกจะโดนดูถูกเหยียดหยาม

แม้ว่าเลือดจะออกมากจนท่วมหัว ก็ห้ามใช้วิธีอื่นใดเพื่อรักษาตัวเอง เช่นเดียวกับการโจมตีอีกฝ่าย

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของความแข็งแกร่ง ความอดทน และความอึดของร่างกาย

“นี่มันวิธีหาเงินที่ใช้ได้เลย...”

เฉินผิงดูทั้งสองที่ต่อสู้กันบนเวที และทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว

เขาอาจไม่มีทักษะหรือประสบการณ์ในระดับเดียวกับคนเหล่านี้ แต่ถ้าพูดถึงความแข็งแกร่งทางกาย ไม่มีใครเทียบเขาได้

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงคิดจะหาเงินด้วยการขึ้นไปต่อสู้บนเวที ชายวัยกลางคนก็พูดว่า “เจ้าต้องล้อข้าเล่นแน่ คิดจะหาเงินด้วยวิธีนี้เหรอ เจ้าอาจถึงตายได้เลย ถ้าตกลงมาจากเวทีสูงร้อยเมตรโดยไม่ใช้พลังบำเพ็ญเพียร เจ้าจะรอดจากแรงกระแทกได้หรือ”

“อะไรนะ ขนาดตกลงมาจากเวทีก็ห้ามใช้พลังบำเพ็ญเพียรเหรอ”

เฉินผิงถึงกับพูดไม่ออก ถ้ามีคนกระโดดลงมาจากเวทีสูงร้อยเมตรตัวเปล่า คนๆ นั้นก็คงบ้าไปแล้ว

ต่อให้ร่างกายแข็งแกร่งสักแค่ไหน แต่ถ้ากระโดดลงมาจากเวทีสูงร้อยเมตรก็คงกลายเป็นเศษเนื้อ

“มีสิ แต่ส่วนใหญ่มักจะเป็นชัยชนะที่ถูกจัดฉากไว้แล้ว คนที่ชนะครบสิบยกมักจะแอบเล่นไม่ซื่อ เพื่อจะได้เข้าไปในตำหนักเจ้าเมือง ทุกวันนี้หลายคนดูออกหมดแล้ว พวกเขาแค่มาดูการแสดงเท่านั้น เท่าที่ข้าได้ยินมา ในช่วงเวลานับพันปีมีเพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่จนครบสิบยกได้จริงๆ โดยไม่ได้เล่นตุกติก เจ้าคงรู้ว่าเมื่อใช้วิชาบำเพ็ญเพียรไม่ได้ มีแต่ต้องใช้พลังกายต่อสู้เท่านั้น”

เฉินผิงอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินอย่างนั้น แม้แต่ในอาณาจักรแดนสรวงก็ยังมีเรื่องแบบนี้ เหมือนกับในโลกมนุษย์ที่การแข่งขันถูกจัดขึ้นโดยกำหนดตัวผู้ชนะไว้ล่วงหน้าแล้ว

สุดท้ายคนที่ได้รับเลือกก็จะเป็นฝ่ายชนะไป ซึ่งทำให้เฉินผิงสงสัยว่าการประลองแบบนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่

“ถ้าอย่างนั้น จะประลองไปเพื่ออะไรกันล่ะ” ซิ่วรุ่ยแค่นเสียง

“เจ้าคงไม่เข้าใจ นี่ล่ะวิถีของโลก เห็นสองคนนั้นบนเวทีไหม พวกเขาอาจดูเหมือนกำลังสู้กันอย่างดุเดือด แต่ทั้งหมดเป็นเพียงการแสดง เห็นผู้ชายที่สวมชุดหรูๆ คนนั้นหรือเปล่า นั่นหลงฉี คุณชายของตระกูลหลงแห่งเมืองซือหนิว ครั้งนี้เขาคือคนที่จะชนะอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกคนรู้ว่าเฉพาะคนที่ถูกคัดเลือกไว้ล่วงหน้าเท่านั้นที่จะได้ขึ้นเวที จึงไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นไป ทุกคนต่างเห็นแก่หน้าตระกูลหลง ไม่อย่างนั้นคงอยู่ในเมืองซือหนิวไม่ได้” ชายวัยกลางคนอธิบาย ราวกับกระตือรือร้นที่จะอวดความรู้ของเขาให้พวกเฉินผิงได้ฟัง