หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 493

“นั่นมันฟังดูไร้สาระมากเถ้าแก่เฟิง ทางเข้านี้เกิดจากการระเบิด นายจะมาทึกทักว่าเป็นผลงานของตัวเองได้อย่างไร?” ซ่งจู่เต๋อห้ามใจไม่ไหวที่จะสบถออกมา

หลิวเฉิงหยินเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน และเขาแสดงท่าทีที่แข็งกร้าวกว่า “จริงด้วย นายจะเอาผลประโยชน์ไปหมดได้อย่างไร?”

“แล้วนายสองคนต้องการอะไร?” เถ้าแก่เฟิงขมวดคิ้วแล้วมองพวกเขาตาขวาง

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ หลิวเฉิงหยินก็เงียบไป เขารู้ตัวดีว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะออกความคิดเห็นใดๆ ได้เลย เพราะเขาถือว่าเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในสามคน

อีกฟากของซ่งจู่เต๋อ เขาเพียงแค่หันหน้าไปมองอาจารย์กัว และทันทีที่อาจารย์กัวพยักหน้ารับ เขาก็ป่าวประกาศออกมาอย่างไม่เกรงกลัว “ในเมื่อเราหาทางเข้าพบแล้ว เรามาดูกันดีกว่าว่าใครควรจะได้เริ่มขุดก่อน โดยตัดสินจากความสามารถของแต่ละคนเป็นไง!”

“งั้นก็ได้ซ่งจู่เต๋อ! นายอย่ามาเสียใจกับสิ่งที่พูดออกมาทีหลังก็แล้วกัน!” เถ้าแก่เฟิงเองก็ไม่พูดจาอ้อมค้อม

หลังจากที่ตกลงกันได้แล้ว เขาก็หันไปทางอาจารย์หม่าก่อนจะโค้งคำนับ “อาจารย์หม่า ผมคงต้องพึ่งคุณแล้วครับ!”

“ไม่มีอะไรต้องห่วง เถ้าแก่เฟิง!”

เปลวเพลิงได้ถูกจุดขึ้นบนมือของอาจารย์หม่า แต่สักพักมันก็ดับลง ส่งผลให้บริเวณนั้นปกคลุมไปด้วยควันไฟที่หนาทึบ

“ยังใช้วิธีเดิมๆ อยู่อีกเหรอ เวทมตร์สร้างภาพลวงตานั้นมันใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะ!”

อาจารย์กัวหายใจแรงด้วยความรู้สึกโกรธ ก่อนจะตะคอกเสียงดัง “ฟ่านเต๋อเปียว ไปสั่งสอนไอแก่นั่นหน่อยสิ!”

“ได้เลยครับ!” หลังจากพูดจบ ฟ่านเต๋อเปียวก็พุ่งเข้าหากลุ่มควันที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างไม่ลังเลใจ

เสียงการต่อสู้กันอย่างบ้าระห่ำดังออกมาจากกลางกลุ่มควัน ถึงกระนั้น ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น พวกเขาได้แต่ยืนมองอยู่ด้านนอก

ซ่งจู่เต๋อกำมือของเขาแน่นจนเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด

“ไม่ต้องห่วงครับคุณซ่ง ฟ่านเต๋อเปียวได้รับการถ่ายทอดวิชาจากผมมาช้านาน พวกนักเวทย์หลอกลวงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอกครับ!

เมื่อได้รู้ว่าอาจารย์หม่าเป็นนักเวทย์ อาจารย์กัวก็หายสงสัยกับเหตุการณ์ที่เขาเจอก่อนหน้านั้น