หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4936

เฉินผิงโบกมือ ส่งสัญญาณบอกไป๋อี้ว่าไม่ต้องกังวล

เขาขยับไหล่เล็กน้อยและยิ้มกว้าง “งั้นก็ดี ฉันยังสนุกไม่พอเลย”

ใบหน้าของพยัคฆ์คลั่งซีด เส้นเลือดปูดขึ้นบนหน้าผากของเขา

เขาทุบโต๊ะตรงหน้าพร้อมคำรามและตะโกนว่า “ฆ่าไอ้เด็กอวดดีนั่นซะ!”

ยอดฝีมือคนแรกที่พุ่งไปข้างหน้าชกหมัดที่หนักเท่าค้อนปอนด์ มีรัศมีเบาบางพันรอบหมัดของเขา แสดงให้เห็นว่าเขาฝึกฝนร่างกายจนถึงขีดสุดแล้ว

เฉินผิงไม่หลบ เขาชกสวนกลับ หมัดของเขานั้นเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับหมัดของคนอื่นๆ ทว่ายากจะหยุดได้

เปรี๊ยะ!

เสียงกระดูกหักดังก้องไปทั่วรังพยัคฆ์คลั่งอันเงียบสงบ

แขนของชายคนนั้นหักงออย่างผิดธรรมชาติ กระดูกสีขาวแทงทะลุผิวหนัง และเลือดก็สาดกระจายไปทั่ว

เขาส่งเสียงร้องออกมาและกระเด็นไปด้านหลัง กระแทกเข้ากับเสาต้นหนึ่งที่ขอบเวที เขาล้มลงพื้นและหมดสติ

ยอดฝีมือคนที่สองและสามโจมตีพร้อมกัน คนหนึ่งโจมตีด้วยหมัดที่หนักเท่าค้อนตีระฆัง ในขณะที่อีกคนเตะขาที่แข็งราวแส้เหล็กไปด้านหน้า

เฉินผิงเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า หลบหลีกได้โดยแทบไม่ต้องออกแรง และใช้มือตบทั้งสองคนเบาๆ การเคลื่อนไหวของเขาสง่างามราวกับผีเสื้อเต้นรำท่ามกลางดอกไม้

พลั่ก

“อ๊าก!”

ยอดฝีมือคนหนึ่งกระอักเลือดออกมาและคุกเข่าลง อีกคนกุมขาที่หักงออย่างน่าสยดสยองเอาไว้ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

การโจมตีแต่ละครั้งของเฉินผิงเล็งจุดอ่อนของพวกเขา ถึงจะดูเรียบง่าย แต่กลับเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างน่าสะพรึงกลัว

เขาฝ่าการจู่โจมของทั้งสิบคนราวกับเสือในฝูงแกะ เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วท่ามกลางความโกลาหล

เขาเคลื่อนไหวเร็วมากจนคนของรังพยัคฆ์คลั่งแตะชายเสื้อของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

ทุกครั้งที่ลงมือ ศัตรูจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและล้มลง บางคนแขนหัก บางคนกระดูกขาหัก และบางคนก็หมดสติไป

เมื่อเห็นพรรคพวกล้มลงทีละคน ยอดฝีมือของรังพยัคฆ์คลั่งก็เริ่มหวาดหวั่นและกระหน่ำโจมตีมากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม ยิ่งสู้เฉินผิงกลับยิ่งแข็งแกร่ง ความเร็วและพลังของเขาเพิ่มขึ้นทุกๆ วินาทีที่ผ่านไป

ยอดฝีมือของรังพยัคฆ์คลั่งนอนกระจัดกระจาย ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

เลือดเปื้อนพื้นศิลาผลึกดำ เปล่งประกายน่าขนลุกภายใต้แสงไฟ

เสียงของเขาเบาราวกับเสียงยุง แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับท่าทีเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ ราวกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคน

ไป๋อี้ผุดลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าๆๆ! เรารวยแล้ว! นั่วชิง รีบไปที่คลังของรังพยัคฆ์คลั่ง เร็วเข้า!”

เขาถูมือตัวเอง ลองคำนวณดูว่าเหรียญเซียนที่ได้มาจะซื้อทรัพยากรล้ำค่าได้มากแค่ไหน

เฉินผิงเดินเข้าไปหาพยัคฆ์คลั่งช้าๆ มองลงไปที่ผู้นำของรังพยัคฆ์คลั่งผู้เคยหยิ่งยโส

ดวงตาของเขาเย็นชา ราวกับกำลังจ้องมองแมลง “จำไว้ซะ คราวหน้าถ้าเห็นคนของรังจิ้งจอกก็ช่วยหลีกทางด้วย”

เขาแทงมีดเข้าไปที่อกของเฉินผิงอย่างฉับพลัน!