หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4944

รัศมีของเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวเขาก็เริ่มสูงขึ้น

เฉินผิงที่เคยรับมือซากมารตัวเดียวอย่างยากลำบาก ตอนนี้กลับดุดันขึ้นเรื่อยๆ เมื่อการต่อสู้ดำเนินไป

เปลวเพลิงลุกโชนอย่างบ้าคลั่งรอบตัวเขา ขับไล่เจตจำนงสังหารที่อยู่รอบๆ และสร้างอาณาเขตอันร้อนแรงโดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง

ภายใต้ความร้อนแผดเผา เหล่าซากมารเคลื่อนไหวเชื่องช้าลง พร้อมส่งเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

เฉินผิงเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วแม่นยำ บุกทะลวงพวกมันอย่างลื่นไหล

บางครั้งเขาจะกระโดดขึ้นไปในอากาศแล้วตัดหัวซากมารในดาบเดียว บางครั้งเขาก็ฟันต่ำและตัดขาของซากมารขาด

เมื่อซากมารล้มตายไปเรื่อยๆ รัศมีของเฉินผิงก็สูงขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว ราวกับเขากลายเป็นเทพสงครามที่ร่างลุกเป็นไฟ ไม่ว่าจะพุ่งไปที่ใด ซากมารจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

ภายในตำหนักเจ้าเมือง หนิวเหมิงจ้องมองกระจกสัมฤทธิ์ไม่วางตา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและเหลือเชื่อ

เขาปกครองเมืองซือหนิวมาหลายปี และพบกับผู้บำเพ็ญเพียรที่มีพรสวรรค์มามาก แต่ไม่เคยเห็นใครที่พัฒนาฝีมือได้ไวเท่านี้มาก่อน

แม้ต้องเผชิญหน้ากับฝูงซากมารกว่าพันตัว ชายผู้นี้ไม่เพียงแต่ยืนหยัดได้เท่านั้น แต่ยังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“เป็นไปได้ยังไง...” หนิวเหมิงพึมพำ มือของเขาจับเท้าแขนแน่นโดยไม่รู้ตัว

เขาเฝ้าดูภาพของเฉินผิงที่กำลังต่อสู้ในเปลวเพลิงด้วยความสับสน

ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่เขาดูดซับและเปลี่ยนเจตจำนงสังหารของวงกตมารให้กลายเป็นพลังของตัวเองได้ยังไงในเวลาสั้นๆ

ยิ่งกว่านั้น กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาไม่น่าจะใช่ของธรรมดา มันสามารถสังหารซากมารได้อย่างง่ายดาย

สิ่งที่ทำให้หนิวเหมิงนั่งไม่ติดที่สุดคือความแข็งแกร่งที่เฉินผิงแสดงออกมานั้นเหนือกว่าผู้เข้าร่วมทดสอบคนอื่นมาก

ขณะที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ภาพในกระจกสัมฤทธิ์ก็ทวีความรุนแรงขึ้น

เถ้าถ่านของซากมารยังคงลอยตามสายลมในวงกตมาร ควันลอยขึ้นจากพื้นดินที่ถูกเผาไหม้

ขณะที่เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรเข้าฝัก เสียงอันหนักแน่นก็ดังกึกก้องในความว่างเปล่า ราวกับอสูรยักษ์โบราณตื่นจากการหลับใหล

เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นรอยแยกสีดำสนิทกลางอากาศ จากนั้นโซ่สนิมเกรอะก็เลื้อยออกมาราวสิ่งมีชีวิต ลากร่างที่สวมชุดเกราะเหล็กไหลลงกระแทกพื้นด้วยเสียงดังสนั่น

ตูม!

พื้นดินแตกร้าวทันที เกิดเป็นลวดลายคล้ายใยแมงมุม และท่ามกลางเศษหินที่กระจัดกระจาย นักรบในชุดเกราะค่อยๆ ยืนขึ้น

จากช่องว่างในหมวกเกราะขึ้นสนิมของเขา เปลวไฟสีเขียวน่าขนลุกกระพริบในเบ้าตาที่ผุพัง หนอนคลานเข้าออกจากซี่โครงของเขาใต้แผ่นเหล็กไหลแตกๆ และกลิ่นที่โชยออกมานั้นน่ารังเกียจกว่าซากมารนับพันตัว

เขาถือขวานผ่าภูเขาขนาดยักษ์ยาวเกือบสิบฟุต ของเหลวสีดำเกาะติดคมขวาน หยดลงพื้นและส่งเสียงฟ่อขณะที่มันกัดกร่อนพื้นดินจนเป็นหลุม มันคือซากมารขั้นเซียนพเนจร