หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4956

ผู้ดูแลหญิงไม่ยอมถอย เมื่อเห็นชายคลั่ง เธอจึงถามเขาทันที “เจ้าเข้ามาได้ยังไง ข้าจำไม่ได้ว่าเคยเห็นเจ้าเข้าไปในวงกตมาร ตอบข้ามา เจ้าแอบเข้าไปโดยไม่จ่ายค่าผ่านทางใช่ไหม จ่ายมาซะเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะถูกจับ...”

ตอนที่ชายคลั่งเข้าไปในวงกตมาร ผู้ดูแลหญิงยังไม่ได้ทำงานที่นี่ด้วยซ้ำ เธอจึงไม่รู้จักเขา

“เหลวไหล! ข้าเคยจ่ายเงินเข้าวงกตมารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ข้าไม่เคยต้องเสียเงิน”

เมื่อก่อน ชายคลั่งเข้าวงกตมารโดยไม่ต้องจ่ายแม้เพียงหนึ่งเหรียญเซียน

ซึ่งผู้ดูแลหญิงไม่รู้ เธอจึงเข้าใจผิดคิดว่าชายคลั่งแอบเข้าไป

“เลิกคุยโวได้แล้ว แม้แต่เจ้าเมืองของเรายังต้องจ่ายค่าเข้าวงกตมาร ถ้าเจ้าไม่ยอมจ่าย ข้าก็คงต้องล่วงเกิน”

ผู้ดูแลหญิงกำลังจะลงมือ

ในเวลาเดียวกัน เหล่าทหารยามที่เฝ้าวงกตมารก็แห่เข้ามา คิดว่าพวกเฉินผิงสร้างปัญหา

ในขณะที่ความตึงเครียดระหว่างสองฝ่ายกำลังทวีความรุนแรง หนิวเหมิงก็รีบเข้ามาพร้อมกับคนของเขา

“หยุด! ทุกคน หยุดเดี๋ยวนี้!”

หนิวเหมิงวิ่งเข้ามาพร้อมเอ่ยเสียงดัง

“ท่านเจ้าเมือง พวกนี้แอบเข้ามาโดยไม่จ่าย พวกมันต้องเสียค่าเข้า แต่กลับกล้าสู้กลับ” ผู้ดูแลหญิงบอกหนิวเหมิง

“หลีกไป...”

หนิวเหมิงสะบัดมือผลักผู้ดูแลหญิงออกไป จากนั้นเขาก็หันไปหาเฉินผิงด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านพี่ ท่านออกมาแล้ว ข้าจึงพาคนมาต้อนรับท่าน...”

เฉินผิงมองหนิวเหมิงด้วยสีหน้าสับสน เขาไม่รู้จักหนิวเหมิงเลย ทำไมจู่ๆ ชายคนนี้ถึงเรียกฉันว่าท่านพี่ล่ะ

ไป๋อี้ตกตะลึง ชายที่อยู่ตรงหน้าเราคือเจ้าเมืองซือหนิว ทำไมเขาถึงเรียกเฉินผิงว่าท่านพี่ เขาเข้าใจผิดคิดว่าเฉินผิงเป็นคนอื่นหรือเปล่า

ชายคลั่งมองหนิวเหมิงแล้วพูดว่า “หนิวเหมิง หมายความว่ายังไง คิดจะแย่งท่านพี่ของข้าไปเหรอ”

“ชายคลั่ง แย่งท่านพี่อะไรกันล่ะ ในเมื่อเจ้ายกให้เขาเป็นท่านพี่ได้ ข้าเองก็ทำได้เช่นกัน...”

หลังจากที่หนิวเหมิงพูดจบ เขาก็ส่งยิ้มแป้นให้เฉินผิงแล้วพูดว่า “ท่านพี่ ข้าคือหนิวเหมิง เจ้าเมืองซือหนิว”

หนิวเหมิงพาเฉินผิงและคนอื่นๆ กลับไปที่ตำหนักเจ้าเมือง

เพราะใช้อาคมเคลื่อนย้ายจึงถึงที่หมายทันที ทำให้เฉินผิงรู้สึกทึ่งมาก

ตอนที่เขากับไป๋อี้เดินทางมาที่นี่ พวกเขาต้องเหาะอยู่นานกว่าจะถึง

แต่พอมีอาคมเคลื่อนย้าย พวกเขาก็มาถึงได้ในพริบตา

อย่างไรก็ตาม อาคมเคลื่อนย้ายตั้งอยู่ในตำหนักเจ้าเมือง และคนทั่วไปแทบไม่มีทางเข้าถึง

หนิวเหมิงต้อนรับพวกเฉินผิงอย่างอบอุ่น ขณะที่กำลังพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน หนิวเหมิงก็หันไปหาเฉินผิงและถามว่า “ท่านพี่ ท่านพอจะมีเวลาให้ข้าเข้าไปบำเพ็ญเพียรในหอคอยของท่านบ้างไหม...”

“รู้เรื่องหอคอยของผมได้ยังไง” เฉินผิงชะงัก

เขาน่าจะไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร มีเพียงไป๋อี้และชายคลั่งที่รู้เรื่องหอสะกดมารของเขา เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับหนิวเหมิง

หนิวเหมิงสารภาพ “ที่จริงแล้ว ท่านพี่ ตอนท่านเข้าไปในวงกตมาร ข้ามองเห็นทุกอย่างผ่านกระจกสัมฤทธิ์”