หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4968

เมื่อแสงจากหอสะกดมารค่อยๆ จางลง เฉินผิงก็ปรากฏตัวขึ้น มือทั้งสองประสานกันไว้ด้านหลัง

ราวกับว่าทุกก้าวเดินของเขาเหยียบย่างบนความว่างเปล่า และส่งพลังรัศมีน่าเกรงขามออกมาทุกครั้ง ซึ่งมากเกินกว่าจะเผชิญหน้าโดยตรงได้

หนิวเหมิงจ้องมองร่างดุจเทพเจ้าของเฉินผิงตรงหน้าเขา คอของเขาขยับเล็กน้อย แต่เขาพูดอะไรไม่ออก

เฉินผิงเพิ่งจะไปถึงขั้นเซียนพเนจร แต่พลังรัศมีที่เขาแผ่ออกมานั้นรุนแรงมากจนทำให้เขาซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับสามไม่กล้าสบตาตรงๆ

นี่คือความแตกต่าง เฉินผิงเกิดมาพร้อมกับสายเลือดมังกรทอง ในขณะที่เขาเป็นเพียงอสูรแรด

เมื่อเห็นเฉินผิงปรากฏตัวขึ้น ไป๋อี้ก็เห็นว่าเฉินผิงไปถึงขั้นเซียนพเนจรแล้ว สีหน้าของเขาเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นขณะที่ถาม “เฉินผิง เจ้าไปถึงขั้นเซียนพเนจรจริงหรือนี่ ปรากฏการณ์อลังการที่เราเพิ่งเห็นคือการเพิ่มระดับของเจ้าอย่างนั้นหรือ”

“ผมเองก็ไม่แน่ใจ แต่ทุกครั้งที่ผมเพิ่มระดับพลังครั้งใหญ่ ผมจะสังเกตเห็นว่ามันดูรุนแรงกว่าขั้นอื่นเล็กน้อย” เฉินผิงตอบ

“เฉินผิง มันไม่ใช่แค่เล็กน้อย พนันได้เลยว่าทุกคนในชั้นแรกคงแตกตื่นกันหมด คนที่ไม่รู้อาจคิดว่ามียอดฝีมือทรงพลังจากชั้นที่สูงกว่าลงมาที่ชั้นนี้!” ชายคลั่งหันไปหาเฉินผิงและพูดด้วยสายตาอิจฉา

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าระดับพลังของเขามากเกินพอที่จะท่องไปในชั้นแรกของอาณาจักรแดนสรวงได้อย่างราบรื่น เพราะหอสะกดมารและเหมืองมณีสวรรค์ ฉันเลยเพิ่มระดับได้เร็วขนาดนี้

“ผมบำเพ็ญเพียรนานแค่ไหน” เฉินผิงถาม

“เฉินผิง ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว” หนิวเหมิงพูด

“หนึ่งเดือนเหรอ” คิ้วของเฉินผิงขมวดเล็กน้อย “ไปช่วยหนิวเปิ่นหรือยัง”

“ยังเลย” หนิวเหมิงส่ายหัว “เจี่ยซ่ง เจ้าเมืองเฟยหู่เพิ่งส่งจดหมายมา เขาต้องการให้ข้าส่งคนไปที่ เมืองเฟยหู่เพื่อหารือ ข้าคิดว่าพวกมันจะปล่อยตัวหนิวเปิ่นก็ต่อเมื่อข้ายอมแบ่งทรัพยากรและยอมสละดินแดนบางส่วน ข้ากำลังคิดหาทางอยู่ หากข้าไปเอง เกรงว่าเจี่ยซ่งจะผิดคำพูดและจับข้าขังไว้ แบบนั้นคงแย่แน่”

“ไม่จำเป็น ผมไปเจรจา ไม่ใช่ไปสู้ หากมีคนมากเกินไปคงไม่ถนัด” เฉินผิงโบกมือ

“เฉินผิง ระวังตัวด้วย ถ้าเห็นท่าไม่ดีให้รีบออกมาทันที ไม่ต้องห่วงหนิวเปิ่น ข้าไม่คิดว่าเจี่ยซ่งจะกล้าทำร้ายลูกข้า” หนิวเหมิงแนะนำเฉินผิงอย่างจริงจัง

เฉินผิงพยักหน้า จากนั้นก็ออกจากตำหนักเจ้าเมืองพร้อมกับไป๋อี้และชายคลั่ง

ทั้งสามคนกลับไปที่รังจิ้งจอกก่อน หลังจากผ่านไปนาน เฉินผิงจึงรู้สึกว่าเขาควรบอกหูหม่าซือและซิ่วรุ่ย

เมื่อเฉินผิงกลับมาที่รังจิ้งจอก หูหม่าซือก็มองเขาด้วยท่าทีไม่พอใจ “ให้ตายเถอะ เจ้าหายไปไหนมา ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว ข้านึกว่าเจ้าตายไปแล้ว”

“หูหม่าซือ ผมมัวแต่ฝึกฝน ก็เลยไม่มีเวลากลับมา อย่าว่ากันเลย” เฉินผิงขอโทษหูหม่าซือ