หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4967

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเฉินผิงก็นึกขึ้นได้ เขาเอื้อมมือหยิบหอสะกดมารขึ้นมา

ภายในหอสะกดมารนั้นกว้างใหญ่ไพศาล หากยัดมณีสวรรค์เข้าไปได้ เฉินผิงก็จะมีทรัพยากรสำหรับบำเพ็ญเพียรในหอคอยในภายหลัง

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่เคยลองมาก่อน และเขาไม่รู้ว่าหอสะกดมารแห่งนี้จะทำหน้าที่เป็นแหวนเก็บได้หรือเปล่า

ขณะที่ในใจเฉินผิงคิดเรื่องนั้น หอสะกดมารก็เริ่มแผ่แสงออกมา

เหมืองมณีสวรรค์ที่มากมายไม่มีที่สิ้นสุดถูกหอสะกดมารดูดกลืนอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตานั้น มณีสวรรค์ทั้งหมดก็ถูกหอสะกดมารดูดกลืนจนหมดสิ้น

เมื่อเห็นว่าสำเร็จ เฉินผิงก็ดีใจมาก เขารีบเข้าไปในหอสะกดมาร และพบเหมืองมณีสวรรค์ภายในซึ่งเต็มไปด้วยปราณเซียนมหาศาล การฝึกฝนในที่แบบนี้จะทำให้การบำเพ็ญเพียรของเขามีประสิทธิภาพขึ้นมาก

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงเรียกหนิวเหมิง รบเร้าให้ออกไปจากแดนขุมทรัพย์

เมื่อออกมาแล้ว เฉินผิงก็ฟื้นฟูอาคมที่ปกป้องแดนขุมทรัพย์ เพื่อตบตาคนที่คิดจะเข้าไปในแดนขุมทรัพย์ในอนาคต

หลังจากทั้งสองกลับไปที่ตำหนักเจ้าเมือง เฉินผิงไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาอยากเข้าไปบำเพ็ญเพียรในหอสะกดมารแทบแย่

เขาตั้งใจที่จะเพิ่มระดับให้ถึงขั้นเซียนพเนจรโดยเร็วที่สุด

ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ที่ขั้นเซียนระดับเก้า แต่ก็ยังนับว่าห่างชั้นกับขั้นเซียนพเนจร

หากเฉินผิงไปถึงขั้นเซียนพเนจรได้ ในอาณาจักรแดนสรวงชั้นแรกคงไม่มีใครเทียบเขาได้

ภายในหอสะกดมาร เฉินผิงนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงกลางเหมืองมณีสวรรค์ ปราณเซียนที่ล้อมรอบเขาหนาแน่นขึ้น ไหลเข้าสู่เส้นลมปราณของเขาเหมือนสายน้ำเชี่ยว

เวลาในหอคอยผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่โลกภายนอกผ่านไปเพียงเดือนเดียว ภายในหอคอยกลับผ่านไปเกือบสิบปีแล้ว

เสื้อคลุมของเฉินผิงขาดรุ่งริ่งและโทรมไปตามกาลเวลา แต่ดวงตาของเขากลับเปล่งประกายสดใส มีภาพอักขระหมุนวนอยู่ภายใน

จิตตวิสุทธิกำลังดูดซับปราณเซียนไม่หยุด เส้นลมปราณของเฉินผิงดุจดั่งแม่น้ำที่แห้งแล้งที่มีฝนเทกระหน่ำลงมา เริ่มปริแตกภายใต้พลังมหาศาล